حکایت برانکو و این نبردهای تن به تن / چند روح در یک پیکر

1- بازگشت برانکو به فوتبال ایران عجیب بود و پرسپولیسی شدنش عجیب تر. اگر چه پرسپولیسی ها از خیلی پیش تر برای شنیدن یک «بله» از پی اش می دویدند. سر آخر هم حرف آنها بود که به کرسی نشست و پروفسور کروات به تهران آمد. به خاطر پرسپولیس آمد؛ در یکی از سیاه ترین روزهای زمستانی این تیم. تعجب مان هم شاید از زمانِ آمدنش بود.

از اینکه این کروات جنتلمن و همیشه آرام با حاشیه های ناتمام پرسپولیس و حاشیه سازهایش چه خواهد کرد. ساده ترین پیش بینی مان این بود که حتی اگر در این همه حاشیه و بی پولی و بی ثباتی دوام بیاورد، در نهایت با به صدا درآمدن سوت پایان فصل چهاردهم چمدانش را برمی دارد و از فوتبال ایران می رود. حالا اما حضورش در پرسپولیس چیزی نمانده که به یک سالگی برسد. پرسپولیسِ او البته هنوز ناکام است؛ شاید به اندازه همان تیمی که یک سال پیش تحویلش گرفته بود. برانکو اما نه به اندازه همتاهای قبلی اش غر زد و نه مثل آنها در حاشیه ها غرق شد. اتفاقا برعکس؛ حاشیه ها را کنار زد و آرامش ذاتی خود را به تیم تازه اش هم هدیه کرد، از نداری ها نردبانی ساخت تا پرسپولیس خود را بالا بکشد و خلاصه اینکه از اولین نبرد تن به تن فاتحانه به خانه بازگشت.

2- به نقل و انتقالات تابستانی که رسیدیم، برانکو تازه فهمید که به چه کارزاری پا گذاشته. همه چیز به یک جنگ تازه شباهت داشت و مرد کروات باید به تنهایی شمشیر می زد. از یکسو دلا ل ها و اطرافیان پرسپولیس را که برای تحمیل بازیکن از هیچ ترفندی دریغ نکردند و از سوی دیگر باشگاه نشین هایی که از روی ندانم کاری همسو با شنیده ها قدم برمی داشتند. آقای سرمربی لیستش را نوشته بود اما نه آن دروازه بان و بازیساز خارجی را باشگاه جذب کرد و نه حتی هافبکی را که برانکو از تیم فولاد نشان کرده بود. بعد به یک باره خبر رسید که سرمربی کروات برای جذب سیدجلال حسینی و کریم انصاری فرد درخواست داده و بر بازگرداندن محمد نوری از قطر هم اصرار دارد.

از شایعه ها اصرار بود و از برانکو انکار. حتی خود این بازیکنان که سودای پرسپولیس را در سر داشتند، ادعا کردند که به خاطر این تیم دیگر پیشنهادهایشان را پس زده اند و پروفسور به اجبار هر روز تکرار می کرد که به این بازیکنان نیاز ندارد. با تمام قدرت مقابل آنها و شایعه بازگشت شان ایستاد و حتی گفت که حاضر است با لیست دومش تیم ببندد اما به جذب بازیکن تحمیلی تن نخواهد داد. حالا اما با نزدیک شدن به نقل و انتقالات نیم فصل، دوباره همان اتفاق ها در حال تکرار است. همه از تمایل محمد نوری به بازگشت می نویسند و گابریل را گمشده پرسپولیس لقب می دهند. آقای سرمربی اما به همه آنها و گفته هایشان پشت کرده و تکیه اش به بازیکنانی است که در اختیار دارد و به قول خیلی ها بازیکن نیستند. او نه بازگشت نوری- که بدون توجه به پیشنهاد باشگاه برای تمدید قرارداد به قطر رفت- را پذیرفته و نه فرناندو گابریل را که فصل پیش به خاطر تمارض اخراج کرده بود، گره گشای تیمش می داند. هر دو بازیکن البته مثل بازیکنانی که ابتدای فصل نامشان را می شنیدیم، به انتظار تماس مدیران باشگاه پرسپولیس و پیشنهاد تازه آنها نشسته اند اما برانکو بارها و بارها اعلام کرده که حاضر نیست همه بودجه تیمش را برای بازگرداندن نوری هزینه کند و گابریل هم چون با تفکرات فنی اش همخوانی ندارد، به نداشتنش راضی تر است.

3- بهتر از هر کسی خود برانکو است که می داند تیمش چه کمبودهایی دارد و به چه بازیکنانی نیازمند است. قطعا بیش از هر منتقدی بر او آشکار شده که پرسپولیس به این دروازه همیشه گشوده نمی تواند تکیه کند، که اشتباه های ویرانگر مدافعان میانی پرسپولیس بالاخره بلای جان او خواهد شد و مهم تر از همه اینکه تیمش یک بازیساز و توپ پخش کن باتجربه ندارد که تکیه گاهش باشد. اینها را با چشم هایی تیزبین تر از ما دیده اما نه مثل ما به غر زدن عادت دارد و نه هرگز- مثل بعضی از مربیان پیشین همین پرسپولیس- بهانه جویی کرده است. ندیده ایم از نداشته هایش اهرمی بسازد برای کوفتن بر سر باشگاه و تحت فشار گذاشتن باشگاه نشین ها. دست های برانکو شاید از همیشه خالی تر است اما او ترجیح می دهد شیوه ای تازه تر را در مربیگری به نمایش بگذارد. شیوه ای توام با احترام و اعتقاد که ما ایرانی ها شاید با آن غریبه ایم. با همین شیوه بود که بازیکنان پرسپولیس- همان هایی که منتقدان می گفتند بازیکن نیستند و پیراهن پرسپولیس بر تن شان زار می زند- اعتماد به نفس پیدا کردند و ستاره شدند. بازیکنانی که آقای سرمربی اگر چه بارها پایش به اشتباه های شان گره خورده و به زمین افتاده اما به وقت درباره آنها با افتخار سرش را بالا می گیرد و می گوید: «به همین بازیکنانی که دارم اعتماد می کنم. شاید فقط به جای هادی نوروزی یک بازیکن بگیریم؛ البته شاید.» با همین چند واژه برانکو بازیکنانش را تا مرز «ستاره بودن» اعتماد به نفس بخشیده و طبیعی ترین واکنشی که در مقابل از آنها طلب می کند، این است که آنها همه توانایی هایشان و حتی بیش از آن را در بازی های پیش رو خرج کنند و شکی نیست که بازیکنانش چنین خواهند کرد.

بازیکنانی که تا دیروز به هر بهانه و گاه بی بهانه سربار پرسپولیس معرفی می شدند و حالا برای تیمشان ستاره شده اند. این را البته باید هنر برانکو ایوانکوویچ بدانیم. مردی با چهره یخی و به قول خیلی ها بی تفاوت که اگر پای درس هایش بنشینی، واقعیت مربی بودن را برایت تفسیر می کند. مردی که حتی از چیدن موانع تمرینی ابایی ندارد و با حوصله می نشیند پای صحبت دستیارانش- البته دستیاران هموطنش- که کمتر از خود او برای پرسپولیس وقت نمی گذارند، در اردوها نقش مشاور و روانشناس را به خود می گیرد، به وقت حاشیه ها روح مدیریتی اش را به یاری می طلبد و حتی اگر نیاز باشد مثل یک وکیل مدافع پشت تیمش و بازیکنانش می ایستد؛ بی آنکه خود باری باشد بر دوش باشگاه، بدون بهانه جویی و مظلوم نمایی. برانکو همان روحی است که پرسپولیس از دستش داده بود و حالا در جای جای پیکره این تیم قد کشیده و حرفه ای گری اش را ذره ذره به پرسپولیسی ها می آموزد.

ZOOM
با همین چند واژه برانکو بازیکنانش را تا مرز «ستاره بودن» اعتماد به نفس بخشیده و طبیعی ترین واکنشی که در مقابل از آنها طلب می کند، این است که آنها همه توانایی هایشان و حتی بیش از آن را در بازی های پیش رو خرج کنند و شکی نیست که بازیکنانش چنین خواهند کرد. بازیکنانی که تا دیروز به هر بهانه و گاه بی بهانه سربار پرسپولیس معرفی می شدند و حالا برای تیمشان ستاره شده اند.