حکایت سیم خاردار

آخرین بهار قرن خورشیدی که رسید حکایت تلخ کووید 19 را به جای زمزمه پرستوها و عطر آقاقیا و نگاه به یاس زرد و ... همچنان روایت کرد و در پنجمین روز از اردیبهشتگان بود که  پسر آبادانی سالهای دور تیم ملی و پرسپولیس و شاهین تهران و شاهین آبادان و جم آبادان او که در فوتبال به خاطر صلابت در دفاع به سیم خاردار ملقب شد نتوانست در مقابل هجوم کوبید 19 مقاومت کند و به دیگر یارانش و بهزادی و شیرزادگان و دهداری و محراب شاهرخی و حمید برمکی و ... پیوست. او از بازماندگان شش بازیکن محروم تیم شاهین تهران بود که علی رغم صعود و کسب نتایج درخشان تیم ملی در مسابقات مقدماتی المپیک 1964 به این مسابقات اعزام نشدند. از آن جمع تنها بیوک وطن خواه باقی مانده است.

حمید جاسمیان فرزند آبادان بود. پسر دوست داشتنی شهری که بسیاری از آن بعنوان شهری یاد می کنند که به فوتبال چون برزیلی ها عشق می ورزند. اما نخست پای به دنیای دوومیدانی گذاشت و آنقدر خوب بود که می توانست ملی پوش تیم ملی دوومیدانی ایران هم بشود اما سرنوشت بازی دیگری با او داشت. به تیم جم آبادان پیوست و بعد شاهین آبادان جانشین جم شد.

حمید خان کشف دیگری از پرویز خان دهداری بود و حمید خان در مورد استاد دهداری  گفته بود: "پرویز به من درس فوتبال و درس زندگی داد و برایم یک برادر بسیار خوب بود "

پنج سال جاسمیان در تیم شاهین آبادان بازی کرد اما سرانجام بعلت پیوندی که بین تیمهای شاهین وجود داشت و ضعفی که در تیم شاهین تهران در خط دفاعی دیده می شد به تیم شاهین تهران پیوست و تا زمان انحلال این تیم در آن تیم حضور داشت. پس از شاهین به تیم پرسپولیس پیوست و اولین کاپیتان این تیم در تاریخ شد و سرانجام پس از چهار سال حضور در تیم محبوب پایتخت با پیراهن قرمز این تیم از فوتبال خداحافظی کرد.

 زنده یاد جاسمیان در مسابقات انتخابی المپیک 1966 توکیو و بازیهای آسیایی 1966 نیز عضوی از تیم ملی ایران بود. او همراه تیم به المپیک راه یافت (به این مسابقات اعزام نشدند) و به مدال نقره بازی های آسیایی1966 رسیدند. این بازیها همان مسابقاتی بود که بازی ایران با تایلند میزبان با درگیری تماشاچیان با بازیکنان باعث ضرب و شتم 5 بازیکن تیم ملی و رئیس فدراسیون حسین مبشر شد و شاید اگر ان اتفاقها رخ نمی داد شاید طلا به میانمار (برمه) نمی رسید.

روزگاری حمید جاسمیان در مورد چگونگی مرگشان گفته بودند: "مرگ حق است، دوست دارم شب بخوابم و دیگر بلند نشوم و یا سکته کنم، مرگ اینچنینی آرزوی قلبی من است"

اما کرونا این فرصت را به سیم خاردار فوتبال ایران نداد تا به آخرین آرزویش برسد و دگر نام بزرگی را به خاطره ها سپرد. یادشان مانا