حکایت های پشت پرده برای بدرود با کی روش

مدتها است صحبت از ماندن یا رفتن کارلوس کی روش است. در حالیکه در مراسم قرعه کشی مسابقات جام ملتهای آسیا کارلوس کی روش تقریبا رفتن خود را تایید کرد و از سوی دیگر در کنفرانس مطبوعاتی آخر خود رسما بیان نمود که هیچ پیشنهادی مبنی بر ماندن و تمدید قرار داد با او نشده است از سوی فدراسیون فوتبال ایران حکایتهای دیگری عنوان می شد و علی کفاشیان قاطعانه اعلام کرد که خودش به کی روش پیشنهاد داده است هر چند که از دستمزد  او شکایتها داشت!!

باری اردوی آفریقای جنوبی جنگ رسمی فدراسیون فوتبال با کی روش بود. در حالیکه جناب رئیس فدراسیون و سرپرست تیم ملی در مالزی حضور داشتند و شخص نصر الله سجادی معاون وزیر ورزش با قاطعیت اعلام کرده بود که باشگاه ها موظف هستند که به تیم ملی بازیکنان بدهند اما شاهد بودیم که از تعداد 28 بازیکن دعوت شده برای اردوی آفریقای جنوبی ده بازیکن سپاهان و استقلال رسما به اردو نیامدند و کی روش هم ملی پوشان فولاد و تراکتور را به باشگاه های خودشان فرستاد و سرانجام با حذف دو بازیکن دیگر تیم ملی ما با 11 بازیکن به اردوی آفریقای جنوبی رفت.

 حضور 11 بازیکن در اردوی آفریقای جنوبی عملا این اردو را چیزی در حد یک سفر تفریحی در آورده است اما کفاشیان با کلماتی که به شوخی شباهت دارد گفت که با این باشگاه ها برخورد می شوند اما همگان می دانند که رئیس فدراسیونی که حتی نمی داند اردوی تیم ملی کشورش در آفریقای جنوبی برگزار می شود یا خیر به طور حتم کاری نمی تواند بکند و سکوت و خشم کی روش هم جالب است. وقتی که با فتح الله زاده مدیر عامل استقلال مقابله کلامی می کند و به او هشدار می دهد که حق ندارد به او توهین کند و این جواب در پاسخ به اظهارات علی فتح الله زاده بود که معتقد است تمامی مشکلات استقلال را کی روش ایجاد کرده است!

باری همه این مسائل در یک سو قرار دارد زیرا قلعه نوعی هم به نوعی روند آماده سازی تیم ملی را زیر سوال می برد و می گوید هیچ تیم ملی از بین 32 تیم حاضر در جام جهانی در آستانه 50 روز به بازیها اردو تشکیل نمی دهد و برای این کار اشاره به عدم حضور  لژیونرها در این اردو دارد اما ظواهر و بی توجهی به حکم وزارت ورزش و غیبت مسئولین فدراسیون فوتبال و غربت بیش اندازه کی روش نشان از خداحافظی او دارد. خصوصا آن که او هم جنگ پنهانی را شروع می کند. به نظر می رسد که بی اعتنائی قلعه نوعی و کرانچارد به اردوی تیم ملی می تواند معانی دیگری هم داشته باشد. امیر قلعه نوعی که در ایران او را ناصر الجوهری یعنی همان سرمربی که هرگاه عربستان سرمربی نداشت او مربی می شد می توان نامید مردی است که همواره یکی از آلترناتیو های حضور در پست تیم ملی است خصوصا آن که دستیارش یعنی مجید صالح زود تر از او به تیم ملی ملحق شده است!! در سوی دیگر شاهد دعوای کرانچارد و کی روش بودیم کرانچارد هم کاندیدای موثری است. او سابقه هدایت و حضور تیمی در جام جهانی را دارد و کارنامه موفقی در ایران داشته است و با شرایط کاری در ایران آَشنا است. متانت و ادب و سکوت او به نوعی برانکو ایوانکوویچ را به یادها می آورد ضمن آن که او سرمربی تیم مقدونیه ای بوده که در لندن با تیم ملی انگلستان مساوی کرده است پس این دو می توانند به کی روش بازیکن ندهند تا کی روش زود تر هم برود. موفقیت در بازیهای چمپیونز لیگ آسیا می تواند کارنامه خوبی هم برای دو ناکام امسال لیگ برتر یعنی سرمریبان استقلال و سپاهان باشد.

 در سوی دیگر کی روش به تراکتور سازی و فولاد هم اجازه می دهد که با صدرنشینی و موفقیت در آسیا شانس سرمریبان تیمهای خود برای حضور به جانشینی کی روش را بالا ببرند. تونی اولیویرا هم وطن کی روش است و بر خلاف پرتغالی های دیگر چون خوزه مانوئل سرمربی سابق پرسپولیس روابط خوبی با کی روش دارد. او دو سال پیاپی سهمیه آسیائی برای تراکتورسازی گرفته و اولین جام تاریخ را برای تراکتورسازان به ارمغان آورده است. او دارای سابقه مربیگری قابل استنادی است و می تواند به کارنامه اش ببالد.

 در سوی دیگر فرکی گزینه ایرانی می تواند برای نیمکت تیم ملی ایران باشد. او سابقه بازی و مربیگری در جام جهانی دارد و در سالهای اخیر در نفت و فولاد موفق بوده است. از یاد نبریم او قهرمان لیگ سیزدهم است.

به نظر می رسد که باید کی روش را رفتنی بدانیم. خصوصا آن که دیوید مویس در منچستر یونایتد اوضاع خوبی ندارد و می تواند گزینه بعدی فرگوسن باشد و از سوئی او می داند با این جوی که در ایران وجود دارد و کسی بهائی به او و برنامه هایش نمی دهد و از سوئی اوضاع اقتصادی هم خوب نیست چه بهتر خواهد بود که برود اما جام جهانی در راه است و برای تیم ملی ما این دعواها و بازیهای سیاسی و عمدتا بی حاصل تنها دودی تولید می کند به چشم فوتبال ملی ما می رود.