خاطره دنيزلي، دزديدني نيست / برايت فاتحه مي فرستيم پيرمرد

1- سرانجام خبري كه منتظرش نبوديم از راه رسيد: «مصطفي دنيزلي از سرمربيگري باشگاه پرسپوليس استعفا داد». به اين ترتيب چشم انتظاري ميليون ها هوادار اين تيم كه نمي خواستند شايعات مربوط به جدايي مربي محبوب شان را باور كنند، با يك خبر اندوه بار به پايان رسيد و جاي خودش را به نگراني پيرامون آينده نيمكت سرخپوشان داد. از دست دادن مصطفي دنيزلي در شرايطي كه اين مربي هنوز با باشگاه ايراني قرارداد داشت، بي گمان يك فرصت سوزي تاريخي محسوب مي شود كه مي تواند زياني هنگفت به آينده فوتبال ايران وارد كند. دفعه قبل، همين پنج سال پيش بود كه افندي را به جرم پير بودن و خنديدن رانديم. همان روزها كه مسعود مرادي يادش رفت ساندويچ شدن مهاجم پرسپوليس لاي مدافعان سپاهان پنالتي است و محسن قهرماني فراموش كرد هيچ بازيكني نمي تواند بدون برخورد با فوروارد حريف پنالتي بدهد، دنيزلي را با دستان خالي از يك قدمي نيمكت تيم ملي دور كرديم تا 4 سال تمام روي اعصاب اين ملت پا بكوبيم. دنيزلي پير به تركيه رفت تا در محل آمد و شد آراگونس ها و رايكاردها، اولين دبل تاريخ رقابت هاي باشگاهي اين كشور را با بشيكتاش رقم بزند. داستان ما اما، زياد فرقي نكرد؛ همچنان مي باختيم، اما اين بار در استاديوم هاي خالي و بي شعف و با مربياني كه به جاي لبخند زدن و قبول مسووليت، به داوران حمله مي كردند و براي تبرئه خودشان، زمين و زمان را زير سوال مي بردند. حالا دوباره دنيزلي آشنا را مي دهيم تا خوشبختي را لاي گيسوهاي مردي سراغ بگيريم كه طراوت و جذابيتش را از فرط حضور روي نيمكت الفلان ها از دست داده و يا به گزينه هاي ناشناخته اي پناه ببريم كه آخرين توفيق فني به دردبخورشان به دوران دانشجويي رويانيان برمي گردد! عجب حس تلخ و گنگي است حس مالباخته بودن. ما امروز دوباره به اين تجربه دچار شده ايم.

2- قصه خوبي نوشته بودند. اول خود دنيزلي را از مردم گرفتند و بعد همه تلاش شان را به كار بستند تا خاطره خوب پيرمرد را هم از حافظه هواداران بدزدند. مديران باشگاه پرسپوليس در حالي به تحريك برخي از مشاوران و معاونان فرصت طلب شان مدام به مردم اطمينان مي دادند درصدد بازگرداندن افندي هستند كه شواهد و قرائن چيز ديگري را نشان مي دهند. پرسپوليس ي ها كه حتي همين اواخر مدعي شده بودند تا شنبه – امروز – منتظر دنيزلي مي مانند، ابتداي هفته گذشته متسو را براي مذاكرات نهايي وارد ايران كردند و از چيزي حدود 10 روز قبل از آن، رايزني هايشان براي يافتن جايگزين آقا مصطفي را آغاز كرده بودند. مديرعاملي كه تنها چند دقيقه بعد از باخت به الاتحاد، مستقيما كادر فني را نشانه رفته بود، در اين مدت هرگز هيچ تلاشي براي ملاقات حضوري و بي واسطه با مربي ترك تبار تيمش انجام نداد و حتي استعفاي عصر جمعه او را هم «تلفني» پذيرفت. مگر مي توان رييس بود و كارمند را چنين بلاتكليف به حال خودش رها كرد؟ برخلاف آنچه دوستان مدعي هستند، متاسفانه نشانه هاي زيادي از تمايل باشگاه براي ادامه همكاري با دنيزلي در رفتار آنها ديده نشد. اوج ماجرا، سفر سه روز قبل رويانيان به تركيه بود كه وقتي از وي در مورد ديدارش با دنيزلي سوال كردند، مدعي شد «او دنيزلي نديدم، من در استانبول بودم و او در آنكارا!» اگر بپذيريم مربي طرف قرارداد باشگاه بخشي از مايملك پرسپوليس ي ها بوده، آيا مي توان هضم كرد كه كسي نسبت به سرنوشت مال و اموالش چنين بي تفاوت باشد؟ حقيقت آن است كه باشگاه از مدت ها قبل قيد همكاري با دنيزلي را زده بود و طي تمام اين مدت، دوستان تلاش مي كردند براي فرار از مسووليت اين تصميم طوري وانمود كنند كه دلسردي از طرف افندي بوده است. در همين راستا خبرسازي هم ادامه داشت. رسانه هايي كه تنها 700 روز بعد از قهرماني هاي دوگانه دنيزلي در تركيه، بي شرمانه براي او نسخه «نوه داري» تجويز مي كردند، از هيچ كوششي براي تخريب شخصيت پيرمرد دريغ نكردند؛ از بازتاب دادن اختلافاتي كه وجود نداشتند تا انعكاس سفر به آمريكا كه البته هرگز صورت نپذيرفته بود. اعتبار و آبروي دنيزلي؛ اين آخرين قرباني جاه طلبي هاي جماعتي بود كه اشك ميليون ها هوادار را به ديناري افزون تر فروخته بودند.

3- خداحافظ پيرمرد؛ برايت فاتحه خواهيم فرستاد. در سرزميني كه خطر زنده ها هميشه بيشتر از خاطره مرده ها جدي گرفته شده، بين ما و تو چيزي بيشتر از يك روياي تباه شده و يك حسرت آزار دهنده نمي تواند وجود داشته باشد. شايد تو هم مي توانستي برنده يكي از جام هاي اين فوتبال باشي؛ اگر پاس خوشرنگي را كه ساخته بودي در آستانه قهرماني ليگ پنجم و در هفته آخر تنها نمي گذاشتي و با تن دادن به زياده خواهي هاي مديرعامل راهي اصفهان مي شدي يا اگر با آلوده شدن به معادلات اين فوتبال، داوري را سراغ مي گرفتي كه از هيچ، پنالتي بسازد و گلري را كه دروازه خودش را باز كند. تو گرسنه اين موفقيت هاي ظاهري نبودي و هميشه همه تلاش ات را به كار گرفتي. شايد اصلا راز محبوبيت شگفت انگيز امروزت در سرزميني كه مردمانش با پهلوان زنده عشق مي كنند، همين صداقت و اصولگرايي ات باشد. با لباني كه هرلحظه و در هر شرايطي «شكرخند» از آن فرو مي باريد، همه زمين هاي كج و معوج مان را و همه سوت هاي عوضي مان را تاب آوردي و بيرون از اين مملكت، هرگز هيچ جمله اي به غير از براي افزايش قدر و منزلت ايرانيان به زبان نياوردي. حلال مان كن پيرمرد و منتظر فاتحه هايمان باش، مثل توميسلاو ايويچ كه روزگارش شباهت غريبي داشت با احوال تو؛ او نيز با ناديده گرفته شدن خدمات و توانايي هايش، به مدد يك توطئه درون تيمي و يك كودتاي سازماني رانده شد و فراموشش كردند تا بعدها كه فرشته مرگ سراغش را گرفت و يادمان انداخت چگونه اعتبار پيرمرد را ذبح كرده بوديم. باز سراغت خواهيم آمد آقا مصطفي! اين بار اما، با سوگنامه هايي كه هجرت ابدي ات را روايت مي كنند و با بازگشايي دوباره صفحاتي از تاريخ، كه انگار هيچ وقت قرار نيست از آنها درس بگيريم. با هم جشن گرفتن، حميت و درايتي مي خواست كه گويا هيچ وقت قرار نيست داشته باشيمش. سهم ما، فقط همين است كه منتظر از دست رفتن فرصت ها بمانيم و بعد در غياب شان ضجه بزنيم.

4- خوبي دنياي خاطره ها اين است كه دلال ندارد، حرف ها تحريف نمي شوند و واقعيت تازيانه نمي خورد. آنجا جايت هميشه سبز خواهد بود آقاي دنيزلي؛ با وقار و مهرباني ات و با قلب بزرگت. اين بار ايمان داريم كه هيچ سناريوي خيانت باري نمي تواند تصويرت را مخدوش كند. بدرود افندي، بدرود!