خانه فوتبال بی صاحب است

تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف / مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی
"حافظ"

اما گوئی این  روزها حکایت حافظ  تنها در دیوان لسان الغیب است. به فوتبالمان می نگریم. حوادث نا خوشایند بسیارند.

دغدغه فوتبال ما دیگر حکایت زمین و لباس وبازی تدارکاتی و فساد و قرار داد های مجهول و دلالیزم سو رفتارهای غیر حرفه ای نیست. این روزها خبر از تعلیق به واسطه ماندن به هر قیمتی و خنجر از پشت زدن است. فوتبال ما آنقدر دور از همه ارزشها شده است که کسی رغبتی دیگر ندارد که از امید به آن حتی رویائی ببافد.

فوتبال ما درد بی بزرگتری دارد!

اشتباه نکنیم . فوتبال ما همواره بزرگتر داشت اما حالا آنها یا در گوشه ای از قطعه نام آوران دل خوش کرده اند و یا این که گوشه عزلت گزیده اند تا نوبت آسیاب مرگ  به آنها رسد. به قطعه نام آوران که می رویم می بینیم که همه آنها به گونه ای با رنج و عذاب رخت از این جهان بستند.  رئیس  رنجبر ومنصور خان امیر آصفی و  منصور خان پور حیدری و حمید  خان جاسمیان ناصر خان حجازی و  همایون خان بهزادی و اکبر آقا افتخاری و آقا ابراهیم آشتیانی و رضا احدی و  کاظم سید علیخانی و شاید عقب تر در گوشه های دیگر  این  کشور و جهان  پرویز خان دهداری و مهراب شاهرخی و عزیز اصلی و ... خیلی از آنها با رنج و بیماری رفتند و شاید در زمان زندگی به گونه ای امید از این موهبت الهی را از دست دادند . براستی چرا ؟

زیرا دیدند یک عمر تلاش آنها نصیب آنهائی شد که به گزاف جای آنها را گرفتند و طفل شیرین فوتبال را کشتند . همان گونه که امروز جایگاهی به امثال  استاد  نوریان و   حشمت خان مهاجرانی و  تیمسار نو آموز و آقا جلال  طالبی و عباس آقا رضوی و ... نمی دهند به زور ماندن  می خواهند.

فوتبال ما در همه ابعادش تکیه بر جای بزرگان به گزاف را شاهد است.

سو رفتارها فقط در عرصه مدیریتی نیست و  اگر وضعیت رسانه ما این گونه است که ادبیات قهوه خانه ای چون " مخلصم "  و هزاران حرف های بی معنی در رسانه ها گفته و نوشته می شود چون دیگر بهمنش ها و اسدالهی ها و... وجود ندارند.

فوتبال ما مدیریت و فرهنگ  فاخر ندارد پس باید هم شاهد  حوادثی چون قتل طرفداران تیمهای مختلف به دست همدیگر باشیم .  باید شاهد این باشیم که فوتبال ایران از بخش مدیریتی فدراسیون تا مدیریت باشگاه ها و مربیان و بازیکنان و تا رسانه های دیداری و شنیداری و نوشتاری ما  پر از اضافه هائی باشند که منتظرند قطعه نام آوران میزبان بزرگی غرق در رنج شود تا باز این جنابان خود نمائی نمایند و هیچ خود را نشان دهند.

 افسوس که خانه فوتبال بی صاحب است.