ختم معرفت! / پیراهن سیاه شهردار، بخت سیاه هوادار

مراسم ترحیم هوادار پرسپولیس در تهران برگزار شد. نجی الله حسینی هفته گذشته هنگام تماشای دیدار دو تیم پرسپولیس و نفت تهران در ورزشگاه تختی دچار ایست قلبی شد که در این بین عدم خدمات رسانی به موقع به او، جانش را گرفت. جامعه پزشکی ایران که این روزها حسابی «روسفید» است و در اصفهان بخیه را به جرم بی پولی از صورت بچه 4 ساله بیرون می کشد، دوشنبه گذشته در شرق تهران جلوه ای دیگر از هنرش را به نمایش گذاشت؛ آنجا که آمبولانس های خصوصی و تبلیغاتی کنار زمین به هوادار پرسپولیس سرویس ندادند تا تعلل در رسیدن امدادگران دولتی، سینه بیمار را از تپش بیندازد. امثال نجی الله در این مملکت زیادند؛ از بیمارانی که به علت دیر فراهم شدن پول جراحی از دار دنیا می روند تا همان بنده های بی نوای خدا که با لباس بیمارستان در بیابان جا گذاشته شدند. خدا را شکر ما جامعه فراموشکاری داریم؛ همانطور که دیروز فاجعه رهاسازی مریض ها را فراموش کردیم، فردا هم از یاد خواهیم برد چه بر سر صدرای بیچاره آمد و چطور آخرین ریسمان انسانیت را در قامت نخ بخیه از صورت معصوم او بیرون کشیدند. اینطوری همه راحت تریم؛ آسوده و فارغ بال می توانیم برگردیم سر خط و به ساختن حماسه ای دیگر فکر کنیم. ماجرای نجی الله هم یک نقطه از همین کتاب است؛ او که از نفس افتاد تا مبادا آمبولانس های خصوصی از جای شان تکان بخوردند و ترکیب تبلغات محیطی به هم بریزد!

از همه دردناک تر اینکه در پس این غریبانه زیستن، معمولا غریبانه مردنی هم در راه است. مراسم یادبود هوادار 69 ساله پرسپولیس در حالی روز یکشنبه در تهران برگزار شد که خیلی از اهالی این باشگاه آن را نادیده گرفتند. در شرایطی که بازیکنان پرسپولیس در اردوی کیش حضور داشتند، انتظار می رفت برخی از پیشکسوتان و نیز مدیران تیم به احترام این هوادار فقید در مجلس بزرگداشت وی حاضر شوند، اما خبری نشد که نشد. غیر از محمد پنجعلی و چند هوادار مطرح پرسپولیس، هیچکس سراغی از نجی الله نگرفت تا چشم خانواده آن مرحوم به در خشک شود. البته چنین اتفاقی چندان هم بی دلیل نبود؛ چه اینکه دوستان پرسپولیسی در همان زمان، به مجلسی مشابه دعوت داشتند. آنها باید راهی محفلی دیگر می شدند تا به شهردار سیاهپوش منطقه یک تهران بابت فوت مادرش سر سلامتی بدهند. اتفاقا آنجا همه بودند؛ همه آنهایی که احتمالا نجی الله هم مثل بقیه پرسپولیسی ها هزار بار اسم شان را فریاد کشیده بود، از علی دایی و علی کریمی تا حاج حبیب کاشانی. این آخری، روزگاری عقیده داشت می شود از فوتبال به بهشت رسید. حالا هم انگار فوتبالی ها تنفس در هوای خیابان بهشت را ترجیح می دهند؛ جایی که شانه زدن به شانه شهرداران، لابد آینده ای بهتر را تضمین می کند. لابلای این قبیل معادلات مهم، چه کسی وقتش را دارد به پیرمرد هواداری فکر کند که تیمش را تا آخرین نفس چشم انتظار نگذاشت، اما تنها چیزی که از این دار مکافات برد، چشم انتظاری بود.