خط قرمری به نام شرم/ بگذار بگذریم آقای قلعه نویی!

این سیمای بدون روتوش امیر قلعه نویی است؛ یک جرزن قهار که همیشه خدا کاخش را بر نسیان افکار عمومی و داستان سرایی های پوپولیستی بنا کرده. بعد از ماه ها لاف شایستگی زدن، قلعه در زمین خودی جام حذفی را هم به رقیب حیثیتی واگذار کرد تا دوباره یاد مهندسی نتایج و دست های پشت پرده بیفتد.

با احتساب ٣٠ دقیقه وقت های اضافی، تیم او امسال ٣٠٠ دقیقه برابر پرسپولیس بازی کرده، اما دریغ از ٣٠ دقیقه فوتبال؛ بعید است محمد هوتن، عزیزدردانه پورشه سوار بابا هم در مجموع این ٣ بازی ٣ موقعیت گل برای تیم پدرش به یاد بیاورد؛ مخصوصا این مسابقه آخر که فقط ٣٣ درصد مالکیت توپ در اختیار میزبان بود و حتی پنالتی مرحمتی داور پشت دروازه هم افاقه نکرد.

امیر اما همچنان سررشته بهانه جویی را رها نمی کند. این چیزها البته از او عجیب نیست؛ کسی که اول فصل قرارداد سه ونیم میلیاردی با سپاهان بست، اما بر سر عوام الناس منت گذاشت که: «با خدا معامله کرده ام.» عجب معامله شیرینی! در نشست خبری پیش از همین بازی آخر، امیرخان فرمودند: «همیشه حرف حق زده ام و بابتش هزینه داده ام» یکجوری که اصلا انگار کنفرانس خبری در حصر خانگی برگزار می شد و ما نمی دانستیم! به راستی او از کدام هزینه حرف می زند وقتی از ١٨ سال لیگ، ١٦ سالش را عموما سرمربی ثروتمندترین و پرمهره ترین تیم های ایران بوده و بقیه اش را هم روی نیمکت تیم ملی سر کرده؟ آیا آخرین پناهنده پرچم ژاپن در ایران، اساسا با خط قرمزی به نام «شرم» آشناست؟

چطور وقتی برانکو توی روی کارلوس کی روش می ایستاد «مسلمان واقعی» بود، اما حالا که حسرت جام گرفتن امیر را شش ساله کرده، بادکنکی است که با خط و ربط های پنهانی هوا شده؟ چطور وقتی زاهدی فر همین دو ماه پیش گل سالم استقلال جلوی سپاهان را مردود کرد «یکی از بهترین داوران ٤٠ سال اخیر» بود، اما حالا نوکر و عمله صحنه گردانان پشت پرده شده؟ آیا امیر ابا ندارد از فرافکنی هایی که نتیجه مستقیمش زنجیر کشیدن هوادار احساسی روی تماشاگر رقیب و آتش زدن اتومبیل شخصی -شاید همه سرمایه زندگی- مشتی عکاس رنجکش است؟

بگذریم که حالا بزرگترین متهم تاریخ برای خودش یک پا دادستان و مدعی العموم شده. کاش یک روز فقط گوشه ای از این پرده ضخیم کنار می رفت و مثلا معلوم می شد کمیته اخلاق از چه زمانی و بعد از کدام بازی خاص تصمیم گرفت حضور گلرهای خارجی در لیگ برتر را کلا ممنوع کند. به قول بازنده عصبانی این روزها، مثال زیاد است، خیلی زیاد. بگذار بگذریم.