خفه مان کردید با این همه منت گذاشتن! / سر بچرخانید و عمو موسی را تماشا کنید

باشگاه پرسپولیس صدور ITC رامین رضاییان را طبق قرار قبلی منوط به پرداخت قسط آخر آزادسازی از طرف این بازیکن کرده بود و چون رامین در این زمینه تعلل کرد، باشگاه ایرانی هم موقتا از صدور رضایتنامه بین المللی سر باز زد. همین مساله باعث شد رضاییان با انتشار پستی بلند بالا روی صفحه شخصی اش به انتقاد از مدیران باشگاه پرسپولیس بپردازد. سوای اینکه در اختلاف به وجود آمده حق با کدام طرف است، در متن منتشر شده توسط رامین یک نکته به شدت آزاردهنده وجود دارد؛ جایی که او سعی کرده به خاطر نپذیرفتن یشنهاد استقلال بر سر هواداران پرسپولیس منت بگذارد. مدافع راست تیم ملی در این مورد نوشته: «می خواستند بروم جایی که دل هواداران بشکند، اما نرفتم»؛ خیلی ممنون که نرفتی؛ پس لابد حالا حق داری قسط آخر را ندهی، اصلا نوش جانت!

به طور کلی اخیرا رسم ناپسند «منت گذاشتن» در فوتبال ایران رواج یافته و به ویژه در خانواده پرسپولیس به وضوح می توان چنین مساله ای را حس کرد. رامین رضاییان در حالی بابت نپذیرفتن پیشنهاد استقلال از هواداران پرسپولیس طلبکار است که به نظر می رسد او با رد این درخواست بزرگترین لطف را به خودش کرد. مسلما اگر این بازیکن تن به چنین انتقال پرتشنجی می داد، دچار آسیب های حرفه ای و اجتماعی شدید می شد و به علاوه تا آخر عمر هویت فوتبالی اش را از دست می داد؛ درست مثل امثال هاشمی نسب و نیکبخت که سال ها بعد از بازنشستگی هنوز پا در هوا مانده اند و تکلیف شان با خودشان روشن نیست. حالا معلوم نیست این موضوع به هواداران و مدیران پرسپولیس چه دخلی دارد که باید لحن بستانکارانه آقای رضاییان را تحمل کنند. یکی نیست به او بگوید تو اگر واقعا قصد خدمت به این خانواده را داشتی، سرت را پایین می انداختی و بی حاشیه فوتبالت را بازی می کردی؛ اینطوری هنوز جناح راست پرسپولیس کابوس رقبا بود و کارها خیلی بهتر پیش می رفت.

رامین اما تنها بازیکنی نیست که از چنین ادبیاتی استفاده می کند. در این چند ماه گذشته اگر دقت کرده باشید، ترجیع‎ بند اکثر مصاحبه های بازیکنان پرسپولیس چنین عبارتی است: «ما که قهرمان شدیم و رکورد زدیم...» در واقع پرسپولیسی ها آنقدر منت این جام را بر سر مردم گذاشته اند که دیگر حال هوادار دارد به هم می خورد. اصلا انگار دوستان یادشان رفته که هر گلی زده اند اول به سر خودشان زده اند. بازیکنان هر تیمی از ابتدا به قصد موفقیت قرارداد می بندند و وارد زمین می شوند، نه با نیت شکست؛ پرسپولیسی ها هم اگر جام گرفته اند، اول قیمت خودشان را بالا برده اند و آپشن قراردادشان را نقد کرده اند و بعد باعث لذت مردم شده اند. پس معلوم نیست این حجم عجیب از خودستایی و طلبکاری از کجا می آید؟ این روند را فصل پیش علیرضا بیرانوند با جمله باورنکردنی «پرسپولیسی ها خواب قهرمانی را هم نمی دیدند» استارت زد و امسال نوبت به بقیه نفرات رسید. حتی در مصاحبه های هماهنگ شده و بیانیه های دسته جمعی بازیکنان هم همین ادبیات به چشم می خورد. انگار اینها به جای ستاره های لوکس چندصدمیلیونی، جوانان رزمنده ای بوده اند که بی چشمداشت در جبهه جان شان را وسط گذاشته اند و برای مردم شان جنگیده اند. راستی اگر جای آنها بودید چه می کردید؟ گاهی که غرور و منیت داشت از بیخ گلوی تان بالا می زد، بد نیست سر بچرخانید و عمو موسی سلامت را روی ویلچر لعنتی کنار زمین ببنید...

همین حضرات که خفه مان کرده اند با این همه منت گذاشتن و مدام از «هوادار» مایه می گذارند، ته دل شان اول و آخر فقط به منافع خودشان فکر می کنند؛ چه مدرکی محکم تر از اینکه محسن مسلمان در مورد انتخاب و آینده مهدی طارمی به دوست مجری اش می گوید: «خودش باید خوشحال شود، نه مردم»؟!