خليج فارس

چشمهايم را مي بندم و به كلمه " پر تغال " مي انديشم شايد بعنوان يك نويسنده ورزشي با تجسم اين كلمه به ياد اوزه بيو و فرناندو كوتو و لويز فيگو و ويتور بايا و په په و كريس رونالدو و كارواليو و خوزه مورينيو و بنفيكا و جام جهاني 1966 لندن و يورو 2000 و جام جهاني 2002 و كارلوس كي رش سر مربي پرتغالي تيم ملي فوتبال بيافتم اما اگر بخواهم بعنوان يك عاشق تاريخ بيانديشم به ياد ناخدا ماژلان دريانورد قديمي خواهم افتاد كه ماكائو و برزيل را يافت و دنيا را در نور ديد و اگر بخواهم بعنوان يك ايراني به اين كلمه بيانديشم تنها يك كلمه به ذهنم مي آيد
خليج فارس
دوست دارم به سالها قبل بر گردم و روزي را به ياد آورم كه چون امروز دهمين روز از دومين ماه بهار بود و در هنگامي بود كه شاهان صفوي بر اين ديار حكمراني مي كردد و قرار شد كه پرتغالي ها ئي كه مراودات زيادي با ايراني ها داشتند قلعه پرتغالي ها را ترك كنند و بروند و خليج فارس را براي هميشه ترك كنند
آن روز پرتغالي ها مي پنداشتند كه دير و يا زود اين نام عوض خواهد شد و بار ديگر براي حفظ اين آبراه شهير دست نياز به سوي بيگانه اي باز خواهد شد اما مگر ايرانيان چنين بودند ؟ تا زماني كه رئيس علي دلواري در بوشهر بود و مرداني چون او در اين ديار بودند امكان نداشت كه خليج فارس طعمه غريبه ها شود و باز هم نخواهند شود كه حكيم فردوسي ما را گفت
اگر تن به تن و سر به سر تن به كشتن دهيم / از آن به كه ملك خويش به دشمن دهيم
آري ايراني بودن خود حكايت خود را دارد
چه بسيار گمراهاني بودند كه ما را عجم ناميدند كه معناي گنگ مي داد ولي حالا بوعلي سينا و رازي و... را از همين عجمها مي خواهند كه بربايند و عربي بودنشان را شعار دهند
چه سخيف انديشان بودند كه خواستند كلمه " تن " را تبديل به " نفر " كنند واحد شتر را به ايراني ابلاغ كنند
چه نادانهائي بودند كه گفتند شاهنامه آخرش خوش است تا يادمان نرود كه رستم فرخزاد چگونه اسير جهل و خود پرستي و گمراهان شد اما شاهنامه ما رستم و فريدون و ... داشت كه مي گفتند
بهر ايرانم

اگر تن به تن و سر به سر تن به كشتن دهيم / از آن به كه ملك خويش به دشمن دهيم
و ضحاكيان همه رفتند
و حالا چه كوته انديشي است كه خليج هميشه فارس ما را به نامهاي مضحكي چون خليج و يا خليج عربي بخوانند كه اگر چنين باشد بايد از ياد ببريم كه ايراني بوده و مرداني چون آريو برزن و ابومسلم خراساني و يعقوب ليث و بابك خرم دين و رئيس علي دلواري ... كه همواره قصه حكيم توس را زنده كردند كه
چو ايران نباشد تن من مباد ...
آري امروز آبراه بزرگ فارس براي همه ما قصه جاودانگي قهرمانان ما را دارد همان دلاوري كه از دير باز تا به امروز جنگيدند كه بگويند تماميت ارضي ديارم براي همه هم وطنانم يك بايد است
اين كه عقيده ها متفاوت باشد از نسل و نژاد و زبان و مذاهب مختلف در اين ديار وجود دارند اما از ياد نبرند كه ايراني هستند و بهر ايراني و اين آب و خاك همواره متحد و يگانه شده اند و شاعري داشته اند كه سهراب بود و بر خلاف سهراب شاهنامه راوي عشق و اميد بود و براي ما خواند
زندگي خالي نيست
مهرباني هست
سيب هست
ايمان هست
آري تا شقايق هست زندگي بايد كرد
آري شقايقي كه چون حكايت خيام نشانه اي از خون دلاوري از اين ديار است
از حكيم گفتم كه او هم مرا به آئين ايرانيان پند داد
بيا تا جهان را به بد نسپريم/به كوشش همه دست نيكي بريم
نباشد همي نيك و بد پايدار/ همان به كه نيكي بود يادگار

و آري چه چيزي زيباتر و نيك تر از وطن پرستي مي تواند باشد ؟
ايران من
خليج فارس من
در تلاطمي كه در شبهاي بي دغدغه پر غوغا سويم هجوم آورند تنها يك خيال ماند

تمناي ايران
او را خواسته ام
خواسته ام به اندازه لحظه طلبهاي شقايقهاي سرخ
به درك لحظه نارنجي پيوند شب و روز
به خواستني چون تمناي گلهاي آفتابگردان به مهر
به بي كرانگي دشت سبز زيستن
به اندازه زنبق ها آبي سرزمين انديشه هاي درون
به وسعت درياي استغناي همره با وصل معشوق
و به اندازه گلهاي بنفشه پس از غرش آتشفشان فناو شايد هم بقا
ليك در تو در توي زيستن از عشق تو دور نخواهم شد
او را خواهم در ميان آغوش دريا
در نزديك ترين ز نزديكي هايم
خليج فارس با من بمان
با من ماني
اي ايرانم
هميشه جاودان ماني
باشد كه چنين بادا