خنجر را از پشت پرسپوليس بيرون بكشيد

سرانجام آنچه انتظارش مي رفت به تحقق پيوست و گروه مديريتي جديد پرسپوليس علي دايي را از نيمكت اين تيم كنار گذاشت. اين يك فينال برازنده است براي فيلمي كه توليدش از چند ماه پيش شروع شد؛ فيلمي به كارگرداني اميررضا خادم و تهيه كنندگي محمود گودرزي! از همان زمان كه پرسپوليس را پرت كردند توي دامان نامادري و خونش را حلال كردند، معلوم بود كه آب خوش از گلوي طفل يتيم مردم پايين نخواهد رفت. تيمي كه بيشتر از هر چيز ديگري به آرامش نياز داشت، تبديل شد به وسيله وصول شهرت براي عده اي سرمايه گذار مجهول الهويه؛ آنها كه چند ميليارد ريختند توي اين قلك و در ازايش اجازه يافتند با احساسات چند ميليون آدم و سرنوشت تيم محبوب شان بازي كنند. حالا دايي رفته و يك كرور سوال برجاي مانده است؛ اين كه چرا براي اولين بار در تاريخ پرسپوليس در هفته هفتم بايد تغيير مربي اتفاق بيفتد؟ اين كه اساسا دايي به كدام دليل بايد بركنار شود؟ اين كه سهم بقيه عوامل در آنچه «ناكامي» سرخپوشان خوانده مي شود چيست؟ و البته اينكه آيا بركناري در اين مقطع، به برنامه آسان پيش روي پرسپوليس در ادامه مسابقات مربوط هست يا نه؟!

سپاهان اصفهان در حالي در ليگ دهم قهرمان كشور شد كه در پايان هفته هفتم همان فصل فقط 9 امتياز داشت؛ چيزي شبيه وضعيت امروز سرخپوشان! گوش مديران پرسپوليس اما به اين حرف ها بدهكار نيست. وقتي خبر مي رسد تنها دو ساعت بعد از بركناري علي دايي پول بازيكنان را داده اند، ديگر جايي براي تحليل و موشكافي باقي نمي ماند. همه چيز به شكل بي شرمانه اي روشن است. درست مثل دو دهه پيش كه تغييرات مالكيتي در پرسپوليس پاي خيلي از فرصت طلب ها را به اردوگاه سرخپوشان باز كرد، امروز هم سهم خواه ها «قدرت» را بو كشيده اند و به باشگاه نزديك شده اند. دايي را بيرون كردند و درخشان را به پاس چند هفته سلب آرامش شبانه روزي از پرسپوليس به اين تيم برگرداندند. بقيه هم حالا به صف شده اند؛ فعلا كه تكليف دستياران به شكل كامل روشن نشده، حضرات مجيز درخشان را مي گويند و احتمالا دو روز ديگر كه معلوم شد بيشتر شان جايي روي نيمكت ندارند، انتقادات از سر گرفته خواهد شد؛ به خصوص در شرایط فعلی كه فرمول «حمله كن و نتيجه بگير» مشروعيت مضاعفي هم پيدا كرده است!

حالا ديگر همه دوستان مي توانند راحت باشند؛ از امير عابديني كه امروز درخشان را گزينه اي «خوب» مي داند، اما يادش نيست دو سال پيش خود او چطور اين مربي را از تيمش بيرون كرد تا بهروز رهبري فر كه با استفاده از ضعف حافظه تاريخي افكار عمومي، حالا اداي دل تنگ ها را در مي آ ورد و ژست تعصب مي گيرد. انگار نه انگار كه ماجراهاي حضور او در لباس پرسپوليس مقابل ملوان و در لباس پاس مقابل پرسپوليس، بخشي از بحث برانگيزترين اتفاقات تاريخ معاصر سرخپوشان است. امروز مخالفان مي توانند نفسي چاق كنند و اميدوار باشند كه ارثي از نعش پرسپوليس ببرند. اين عاقبت ما مردم در همه حوزه هاست؛ مردمي كه فقط مي دانند چه  كسي را نمي خواهند، جماعتي كه تنها ميل به «عبور» دارند، بي آنكه ايده اي براي دوران پس از تغيير داشته باشند.

دايي بهترين مربي دنيا نيست و شايد بهترين مربي ايران هم نباشد، با اين حال زحمت خودش را كشيد و با همه ناملايمات پاي برنامه اي كه داشت ايستاد. او اما با خنجري كه از پشت در كمر خودش و تيمش فرو رفته بود، بيش از اين نتوانست كاري انجام بدهد. سه سال پيش پاداش دو قهرماني جام حذفي او را با مشتي پاي چشمش دادند و امسال اجر نايب قهرماني اش را با سيل اشك كه از همان چشم ها گرفتند. حالا ديگر وقت جذب بازيكن خارجي است، وقت برگرداندن پولادي و ريختن پول پاي تيم! تاريخ اما معمولا به اين جفاكاري ها و تصميم گيري هاي نسنجيده، جواب قاطعي داده است. بار قبل عزل غيرفني دايي بهای بازگرداندن او را تا دو ميليارد تومان بالا برد و شايد اين مرتبه هزينه چنين رجعتي چند برابر بيشتر شود. ما مردمان سرزميني هستيم كه هر مصيبتي را خودمان شخصا بايد تجربه  كنيم، جداجدا، نفر به نفر! خداحافظ آقاي دايي؛ اما كاش حالا كه رفتني شدي، حداقل «حميد درخشان» تازه اي براي اين تيم نگون بخت نباشي. اين كمترين توقع هزاران هواداري است كه امروز هم بغض تو هستند.