خوش به حال منصورخان که آخرین پیام را نخواند

یک- خداحافظی با پورحیدری یک وداع ساده نیست. پشت این دست تکان دادن ها برای پدر استقلال، یک دنیا هراس و دلهره وجود دارد. منصورخان یکی از آخرین بازمانده ها از نسل «وفاداران» بود و حالا فوتبال ایران بدون یکی مثل او، بیشتر از همیشه ترسناک خواهد بود. چرا باید نگران پورحیدری باشیم یا دل مان برایش بسوزد؟ او سال ها در اوج شکوه و عزت زندگی کرد، بیشتر از نیم قرن در هوای تیم محبوبش نفس کشید و در نهایت با فتح یکی از برازنده ترین القاب تاریخ فوتبال ایران، به سمت ابدیت پر گشود. دلشوره واقعی اما، مربوط به سرنوشت فوتبال ایران است، مربوط به «استقلال» که ارزشمندترین میراث منصور است و خیلی از وارثان کنونی اش، بدبختانه یک تار موی پورحیدری را هم در پیکر ندارند.

دو- کمتر از 24ساعت پیش از پرواز منصورخان، کاپیتان استقلال پیام کوتاهی خطاب به او منتشر می کند که فقط بازخوانی همان چند خط، نمایی از آینده ترسناک استقلال «یتیم» را آشکار می کند. در کمال شگفتی مهدی رحمتی به بهانه آرزوی سلامتی برای پورحیدری، از نفس های آخر اسطوره استقلال فرصتی برای تسویه حساب های شخصی ساخته و بدون ذکر نام، به امیر قلعه نویی تاخته است. اینکه مثلا: «لمپن ها در رختکن فحش می دادند، اما پورحیدری مرد ادب بود» و بقیه داستان! آیا واقعا این فرصت خوبی برای انتقامجویی بود آقای مثلا کاپیتان؟ خدا را صد هزار بار شکر که منصورخان هوشیار نبود و هرگز این پست منفعت طلبانه را نخواند، اما وای به روزگار استقلال که پرچمش از دست امثال پورحیدری به رحمتی ها سپرده می شود. گلر شماره یک آبی ها همین چند ماه پیش در حاشیه بازی با تراکتور به پر و پای قلعه نویی پیچید و شانس قهرمانی را از استقلال گرفت؛ با این همه اما، آخرین پیامش برای پورحیدری حتی از زبان درازی های آن روز هم چندش آورتر بود. ظرف چند ساعت بعد از ارسال این پست، آش چنان شور شد و هواداران آنقدر اعتراض کردند که استاد به ناچار بخش های ملتهب پیامش را پاک کرد، اما افسوس که شخصیت آدم ها را نمی توان مثل اینستاگرام «ادیت» کرد. انگار شب اول قبر استقلال، زودتر از منصورخان فرا رسیده بود...

سه- استقلال بزرگ، تیمی که اسمش تپش به قلب میلیون ها نفر می اندازد، در عمر باشکوهش هرگز به هیچ کس به اندازه منصور پورحیدری مدیون نبود. نه به خاطر قهرمانی های ایران و آسیا و نه به خاطر تمام آن فداکاری هایی که نظیرش حداقل در فوتبال این مملکت وجود ندارد؛ از همه مهم تر به خاطر اینکه او همیشه برای استقلال نقش «نخ تسبیح» را بازی می کرد، در جوانی مقابل انحلالش ایستاد و در پیری جلوی تجزیه اش را گرفت. اگر این همه مدعی ریز و درشت برای سال ها زیر یک سقف جمع بودند و کاری به کار هم نداشتند، یکی از دلایلش شرم از نگاه نافذ منصورخان بود؛ مردی که عمرش را برای استقلال گذاشت و در ازای آن، تنها یک «عصای چوبی» به چنگ آورد که همان را هم تکیه گاه ادامه خدمتش به باشگاه کرد. حالا اما دنیای بعد از او، حسابی دلشوره آور است. تاج سر تاج، هنوز روی تخت بیمارستان نفس می کشید که بچه هایش دعوا بر سر ارث و میراث را آغاز کردند. حالا بدون نخ تسبیح، تیمی باقی مانده که کاپیتانش به فکر چزاندن مربی سابق است، مربی فعلی اش سفارش پیراهن چندده متری خودش را روی سکوها می دهد، اسطوره نوظهورش دریغ دارد از اینکه حداکثر دو هزار دلار خرج کند و یک توک پا برای دیدن پدر بیمار باشگاه به ایران برگردد، باک بوقچی هایش با فست فود داغ و فرد اعلا پر می شود و سکونشین میلیاردی اش به مردم پیغام می دهد: «می توانم مفت می گیرم، شما هم اگر می توانید بگیرید.» برای این تیم دعا کن منصورخان؛ هر چه باشد خدا آدم های وفادار را دوست دارد. در این دنیا که بعید است مثل شما، حتی یکی با فرسخ ها فاصله از شما پیدا شود. مگر آنکه خودت از آن طرف ابرها هواداری کنی، مثل همیشه!

چهار- سعدی خوش سخن شیراز از جادوی کلمات، قبای شاهانه ای بافته که انگار فقط به تن امثال منصورخان برازنده است: «بزرگی که خود را به خردی شمرد، به دنیا و عقبی بزرگی ببرد.» پورحیدری بزرگمرد تاریخ این فوتبال بود که یک لحظه هم از جلد تواضع و فروتنی بیرون نیامد. او همه عمر به سان درشت ترین اسکناس ها، بی ادعا یک گوشه نشست و سروصدای پول خردها را گوش کرد. روحش شاد و یاد و نام بلندش جاودانه باد؛ جای خالی بعضی ها هیچ وقت پر نمی شود. افسوس!