خيلي از ما اضافي هستيم آقاي دايي!

علی دایی که از مشکلات مالی تیمش کلافه شده ، این بار سراغ کارخانه سایپا رفته و به تندی از این واحد صنعتی انتقاد کرده است. دایی که اخیرا با شنیدن درد دل کارگران سایپا از خیر برگزاری اردوی خارجی برای نارنجی پوشان گذشته بود، حالا پنبه همان کارگران را زده و در نشست خبری اش گفته است: «سایپا 5 هزار نیروی اضافه دارد.» این یعنی لابد دایی انتظار دارد این پنج هزار نفر را بیرون کنند و بخشي از پولش را به تیم او بدهند؛ اما سوال اینجاست که آیا واقعا تیمی به نام «سایپای تهران» اضافی نیست؟ به جرات می توان گفت فعالیت چنین تیمی حداقل در رشته فوتبال از همه آن پنج هزار نیروی ناکارآمد بی فایده تر است. تیمی که 30 سال بعد از تاسیس هنوز 30 نفر هم هوادار مستقل ندارد، پیروزی هایش هیچ لبخندی بر لب مردمان عادی ننشانده و شکست هایش حتی یک جفت چشم عاشق را هم خیس نکرده، به چه کار می آید و اصلا چرا باید به حیاتش ادامه بدهد؟ درست مثل کارگرانی که دایی از آنها یاد می کند، تیم فوتبال سایپا هم اضافی و محصول مستقیم اقتصاد زيان بار نفتی است؛ اقتصادی که چون پول بادآورده را از زیر خاک بیرون می کشد، توقع بازگشت سرمایه را هم ندارد و بعضا حتی خودش را ملزم نمی داند در چارچوب یک توجیه منطقی و عقلانی هزینه کند.

به خيلي ها مي شود گفت «اضافي» آقای دایی؛ از خود شما که حداقل در شرایط فعلی با اولویت کار در تهران و رسیدگی به امور شخصی و تجاری تان هدایت تیمی را پذیرفته اید که بود و نبودش به اندازه یک سر سوزن هم به حال مملکت توفیر نمی کند تا بسیاری از خود ما روزنامه نگاران که اگر بودجه دولتی و یارانه مرحمتي برای ادامه حیات بعضی رسانه های کم مخاطب نبود، معلوم نیست چطور باید به زندگی ادامه می دادیم. دایی روی نیروهای مازاد و بلاتوجیه سایپا دست گذاشته؛ اما مگر ایران خودرو از این نیروها کم دارد؟ مگر این همه وزارتخانه و شرکت و موسسه و نهاد دولتی تنبل و فربه در اشغال ده ها هزار تن از همین کارمندان بی اثر نیستند؟ اگر پول نفت نبود و اگر ما هم مثل خیلی از کشورهای دنیا ریال به ریال پول مان را از صنعت و کشاورزی و «كار واقعي» بیرون می کشیدیم، آیا خبری از این همه خاصه خرجی وجود داشت؟ در اقتصاد بيماري كه خيلي از آدم هايش را وابسته به ثروت هاي طبيعي بار مي آورد، حتي بسياري از طرح هاي خلاقانه درآمدزايي هم حكم كلاه به كلاه كردن دارد؛ از تاكسي اينترنتي كه پايش را روي دوش آژانس ها و دربستي ها گذاشت تا اين فروشگاه هاي زنجيره اي كه هر كدام شان به قيمت ورشكستگي هزاران بقالي و سوپرماركت پا گرفت. به بازي روزافزون با ستاره ها ومربع هاي روي موبايل نگاه كنيد كه چطور پول مردم را مي گيرند و بعد بخش كوچكي از آن را به خودشان پس مي دهند؛ كدام يك از اينها براي آينده مملكت ارزش افزوده واقعي و به درد بخور دارد؟ اينها چه گلي به سر توليد و صنعت در اين كشور مي زند؟ کدام شان به معنای ثروت آفرینی حقیقی است؟

اين نمايي كلي از شرايط ماست؛ وضعيت بغرنجي كه در آن ميليون ها نفر بدون آورده واقعي براي كشور، سر سفره نفت نشسته اند و بابت كم و زياد بودن سهم شان غر مي زنند. اگر شرایط غیر از این بود، لابد یکی مثل علی دایی هم نمی توانست با قراردادهای چشمگیر روی نیمکت تیم های وابسته و دولتی بنشیند و تازه اخوای گرامی اش را هم با خودش این طرف و آن طرف ببرد. قطعا دايي فوتباليست بزرگ  و با همتي بوده، اما در دوران مربيگري چطور؟ امثال صبا، راه آهن، سايپا و نفت تهران تيم هاي كاذبي هستند كه فعاليت شان صرفا در چارچوب يك اقتصاد نفتي بيمار ممكن است؛ جايي كه نيازي نباشد هيچ دو دو تايي به چهار برسد و هيچ هزينه اي به جيب برگردد. شگفت انگيز است كه علي دايي با دستمزد بالا همه اين تيم ها را دور زده و حالا از «اضافي ها» گله مي كند!