خیز بزرگ ارتش سرخ

شاید اغراق نباشد اگر بگوییم در روزهای میانی هفته گذشته، خیلی از هواداران پرسپولیس حتی بیش از استقلالی‌ها دل‌شان می‌خواست دربی‌105به تعویق بیفتد. وضعیت روحی و روانی بد تیم پس از حذف از جام حذفی و لیگ نخبگان و نیز شکست در سوپرکاپ، هواداران را نگران و مردد کرده بود. پرسپولیس در بازی با آلومینیوم، هرگز شمایل یک تیم قدرتمند را نداشت. به علاوه فرشاد احمدزاده هم برای دربی محروم شد و خبر رسید اوستون اورونوف هم به این مسابقه نمی‌رسد. در سمت مقابل اما استقلال به یمن پیروزی‌های پیاپی در جام حذفی، لیگ نخبگان آسیا و لیگ برتر، در بهترین فرم روحی در کل فصل قرار داشت و اینطور به‌نظر می‌رسید که آنها مصمم هستند با شکستن طلسم استقلال در دربی‌ها، با روحیه بالا به مصاف النصر عربستان بروند. وقتی همه اینها را کنار هم قرار بدهیم، روشن می‌شود برد پنجشنبه‌شب پرسپولیس چه اهمیت زیادی داشته است.

خلاصه یک بازی، در یک صحنه
دربی تهران حتما مسائل و مباحث فنی و تاکتیکی ریز و درشت و مفصلی داشته که اهل فن باید در مورد آن حرف بزنند، اما اگر قرار باشد فقط یک صحنه از این بازی را به‌عنوان خلاصه و چکیده‌ای از کل مسابقه انتخاب کنیم، باید سراغ حرکت امید عالیشاه در پایه‌گذاری گل اول پرسپولیس برویم؛ جایی که او اواخر نیمه اول گوشه زمین خودی با همه وجود زیر پای مهران احمدی رفت، توپ را صحیح و سالم از هافبک استقلال گرفت و بعد با آن پاس عمقی سریع و طولانی علی علیپور را با دروازه‌بان استقلال تک به تک کرد. بعد هم خطای پنالتی حسین حسینی و سایر قضایا. همیشه گفته‌ایم تیمی که دلش پیروزی بخواهد، غیراز همه نکات فنی باید عزم برد و موفقیت هم داشته باشد. بدون تعارف پرسپولیس در خیلی از مسابقات این فصل چنین اراده‌ای نداشت و امتیازات مفتی را از سر شکم‌سیری از دست داد که حالا کارش را برای تکرار قهرمانی سخت کرده است. اگر سرخپوشان همه مسابقات این فصل را به چشم بازی با استقلال یا تراکتور می‌دیدند، امروز وضع‌شان به کلی متفاوت می‌بود.

برد با اعمال شاقه
ارزش‌های این برد برای پرسپولیس اما زمانی بیشتر آشکار می‌شود که به یاد بیاوریم آنها با غایبان زیادی، بدون خیلی از عناصر کلیدی خود گام به دربی‌105گذاشتند. شاید نقطه اوج این داستان در پست هافبک راست بود؛ جایی که در غیاب فرشاد احمدزاده محروم و البته اورونوف و وحید امیری که به این بازی نرسیدند، اسماعیل کارتال به ناچار از ایوب عملود مراکشی استفاده کرد و این بازیکن هم نمایشی محو و بی‌اثر ارائه داد. حتی بعد از به تساوی کشیده شدن کار، نسخه کارتال برای این پست استفاده از محمد خدابنده‌لو بود که تخصص بازی در این منطقه را ندارد و حضورش در زمین هم چندان راهگشا نبود. کسب برتری در چنین شرایطی سخت است، اما پرسپولیس این کار دشوار را انجام داد و حالا امیدوار است با اضافه شدن مصدوم‌ها، وضع بهتری در کورس قهرمانی پیدا کند.

هدیه از تبریز
پرسپولیس سر به هوا در این فصل بارها هدایای رقبایش را با سهل‌انگاری پس فرستاده، اما این‌بار آنها قدر تساوی تراکتور و سپاهان را دانستند و فاصله‌شان با صدر را کم کردند. تیم اسماعیل کارتال حالا 4‌امتیاز با صدر فاصله دارد، 9‌هفته باقی مانده و دست‌کم روی کاغذ باید گفت نسبت به دیگر مدعیان، بازی‌های آسان‌تری پیش رو خواهد داشت. آیا باز هم عقب‌افتادگی‌شان را جبران می‌کنند و قهرمان می‌شوند؟ معلوم نیست، اما امروز هواداران و خود بازیکنان نسبت به 2روز پیش به‌مراتب خوش‌بین‌تر هستند.