داربي و عشقي كه از گنجه بيرون آمد / بند پوتين ات را ببند سرباز!

1- دوباره حال و هواي فوتبال ايران پرسپوليسي - استقلالي شده است. داربي ديگري در راه است و ديوانه هاي فوتبال يك بار ديگر هوايي شده اند. اين بازي بدون هيچ ترديدي نور چشم فوتبال ايران است؛ مسابقه اي كه حتي در برزخي ترين روزهاي اين  حوزه هم مي تواند همه نگاه ها را به سمت خودش جلب كند و شور و هيجان را به اين اقليم يخ بسته برگرداند. به نزديكي هاي اين مسابقه كه مي رسيم، سينه چاك هاي فوتبال ايران همه مشكلات شان را با اين فضا از ياد مي برند. اين جمعه طلايي، آنقدر جذابيت دارد كه به خاطرش يادت برود چقدر نقد روي رفتار و كيفيت بازي ستارگان ايرانی داشتي، يا فراموش كني دستمزدهاي چندصدميليوني شان را «ناحق» مي دانستي و عشق شان را به مهر بازيكنان و تيم هاي خارجي فروخته بودي. داربي، داربي است؛ وقتي از راه مي رسد، همه با تلويزيون قهركرده ها هم دوباره موج شبكه سه را مي گيرند و همه آدم بزرگ هاي گم شده در هياهوي زندگي، ته قلب شان به عشق سرخ و آبي بچگي هاي شان برمي گردند. همه خبردار، داربي رسيد!

2- فضاي پديد آمده حول وحوش هفتادوششمين شهرآورد تهران، اتمسفري متفاوت و دوست داشتني است. شايد از سال ها پيش تاكنون، هرگز پيش نيامده بود كه عناصر فعال در اين دو جبهه، تا اين حد به جوش وخروش بيفتند و حرص دلبستگي هاي شان را بخورند. كار امروز به جايي رسيده است كه حتي علي پروين و حسين هدايتي هم «شش انگشتي» مي شوند. وقتي افشين پيرواني و علي منصوريان اين طوري بي محابا روي خط نود مي آيند و از منافع باشگاه هاي مورد علاقه شان به شكلي ديوانه وار دفاع مي كنند، اين يعني آنكه در شهر خبرهايي شده است. تيفوسي ها براي چند روز تصميم گرفته اند رئال و بارسا، من يونايتد و چلسي، بايرن و دورتموند و ميلان و يووه را كنار بگذارند و جنون پرسپوليسي و استقلالي شان را از گنجه بيرون بكشند. رسم عاشقي دوباره جان گرفته است. از حالا به بعد همه چيز بستگي به مرداني دارد كه قرار است نقش اصلي «سربازان جمعه» را بازي كنند. كاش 22 نفري كه به ابتكار «تقدير» ستاره هاي داربي مي شوند، بهترين پاسداران اين هيجان و تب و تاب تاريخي باشند.

3- شواليه هاي اين آدينه سرنوشت ساز در لحظه لحظه حضورشان در ميدان بايد سنگيني نگاه طلبكارانه ده ها ميليون ايراني را حس كنند. جمعه وقت جنگ است. جنگ يعني بند پوتين هايت را سفت ببندي و حتي از يك توپ ساده هم نگذري. اين توپ ها، حق ستاره هاي مولتي ميليونر نيستند. اينها ارث معنوي قاسم ها و حبيب هاي جوانمرگ شده اي هستند كه روح بي قرارشان عصر جمعه در آزادي  پر مي كشد. اين ديوانه وارترين دلدادگي تاريخ است؛ اين كه چشم عاشقي، هنوز دل نگران دست هاي خون آلود معشوقش باشد. داربي يعني تكليف، يعني وظيفه، يعني مسووليت در برابر همه مدرسه ها و نوانخانه ها و بيمارستان هاي دولتي و عام المنفعه اي كه ساخته نشدند تا پول احداث شان خرج به گردش درآمدن توپ اين فوتبال بدهكار شود. داربي يعني بداني هزاران چشم ميخكوبت شده اند، هزاران قلب در هم شكسته در جست وجوي مرهمي از دستان تو هستند و هزاران دل بي تاب، شور توانستن ات را مي زنند. جمعه يك روز معمولي نيست. اين شايد همان جمعه اي باشد كه شاعر افسانه ها عمرش را به هزار سال مي رساند و از ابر سياهش بارش خون مي گيرد.

4- پسرك دريايي از زخم است، اما سخاوتمندانه به مسافران آخر شب مترو چسب زخم مي فروشد. جلوي يك صندلي، هر دو پاي نحيف و لاغرش خشك مي شوند. چشمانش را مي دوزد به عكس ستاره محبوبش روي جلد روزنامه اي كه مسافري آن را به دست گرفته است. چند لحظه بعد، مرد جوان روزنامه اش را به او مي بخشد و پسرك راه مي افتد. هنوز چند قدم بيشتر دور نشده كه مسافري ديگر با لحني تحكم آميز و يك اسكناس مچاله، روزنامه را از دستش مي دزدد: «فروشيه؟» پسرك حتي وقت نكرد «نه» بگويد. نگاه حسرت بارش را به تصوير ستاره اي دوخت كه حالا در دستان مرد داراتر مي درخشيد. او رفت تا بقيه چسب هايش را بفروشد، اما جمعه برخواهد گشت؛ با قلبي از جنس عشق و بلور كه هيچ اسكناسي هرگز نخواهد توانست حتي گوشه اي از آن را تصاحب كند. نبض او جمعه در ساق هاي شما مي تپد. در هيچ كجاي بودجه 600 هزار ميليارد توماني اين مملكت، رديفي براي گنجاندن لبخند روي صورت پسرك در نظر گرفته نشده است. اين لبخند مقدس را فقط شما مي توانيد روي صورت غمگين اش بنشانيد. به احترام همه پسر بچه هاي نان آور اين سرزمين، جمعه را «مرد» باشيد.