داستان يك شهر و دو تيم

در فوتبال جهان برخي از شهرها بزرگ هستند. ميلان و منچستر و ليورپول و مونيخ و بارسلون و مادريد از جمله اين شهر ها هستند. روي سخن امروز من با شهر مادريد است. مادريد پايتخت اسپانيا است. جائي كه تاريخ بزرگي از فوتبال جهان در آن شكل گرفته است. مادريد با 9 قهرماني اروپا هنوز بزرگترين شهر صاحب جامهاي اروپائي است. مادريد با پوشكاش و دي استفانو از سالهاي دور تا هيرو و رائول و ردوندو و فيگو و زيدان و رونالدو و كاسياس در سالهاي نزديك همواره براي فوتبال نام بزرگي بوده است. رئال در ورزشگاه زيبائي سنتياگو برنابئو يادآوري تاريخي پرارزش است. تاريخي كه براي حفظ آن بايد هر ساله ميليونها خرج مربيان و بازيكنان بزرگ كند تا بتواند در بورس قهرماني بماند. در كنار رئال مادريد تيم ديگري هم وجود دارد تيمي به نام آتلتيكو مادريد كه خيلي ها اسمي بزرگ آن را نمي دانند. نگاهي به اسامي اين دو تيم بكنيد. رئال مادريد يا مادريد واقعي با آتلتيكو مادريد يا قهرمانان مادريد بيافكنيم حتي اسامي هم يكسان نيست. پيراهن سپيد قوهاي سپيد را با پيراهن راه راه قرمز و سپيد آتلتيكو مقايسه كنيد. در رئال مادريد تك ستاره هائي بوده اند فرناندو تورس و آگرو .. نامهاي شهير اين تيم بودند كه در اين تيم به بزرگي رسيدند كه حالا هر دو در انگلستان پيراهن راه راه قرمز و سپيد را از تن در آورده و آبي مي پوشند يكي آبي چلسي و ديگري آبي منچستر يونايتد را هر چند تورس چند سالي قرمز ليورپول را هم به تن كرد.

 اما هرجا صحبت از مادريد شد رئال به چشمها آمد اما حالا رئال مادريد بايد براي سوپر جام اسپانيا بازي كند و بازي را به سختي ببرد و در اروپا آتلتيكو مادريد بازي كند تيمي كه جام يوفا را برده و حالا جام سوپر جام اروپا را هم مي برد. حريف آنها چلسي است كه فاتح بارسلونا در نيمه نهائي بود. آنها چلسي را بردند كه فاتح برنده رئالي ها يعني بايرن مونيخ بود. آتلتيكو مادريد فاتح اروپا شد بي آن كه بخواهد هر ساله چون همشهري كه نام مادريد واقعي را به دوش مي كشد ميليون ها خرج كند آنها يك مربي جوان داشتند يك فرمانده چون سيموئونه همان مرد هشياري كه بكهام را درسال 1998 از بازي حذفي انگلستان و آرژانتين اخراج كند. سيمونه يك مربي كه در كنار مارادونا و بيلاردو و با بازي در لاتزيو خيلي چيزها ياد گرفته است. او آرژانتيني است كه براي مادريد افتخار مي آفريند. او اداهاي مورينيو را ندارد. پول او را نمي گيرد و نازهاي او را ندارد. به دنبال تك ستاره ها نيست. او آگرو را نداشت اما فالكائو را ساخت. فالكائو چلسي را گلباران مي كند و مادريد را صاحب دو جام اروپائي در يك فصل مي كند. مادريد صاحب دو جام اروپائي مي شود كه سوغات رئال نيست.

به داستان اين دو تيم يك شهر نگاه كنيد. به دو تيم شهر تهران بنگريد صدرنشين ليگ فوتبال ما يك تيم تهراني است. اين تيم نفت تهران است نه استقلال و پرسپوليسي كه پول و شهرت و ستاره و حرف و تاريخ هم داشته اند. آتلتيكو مظلوم بود اما خود را ثابت كرد. استقلال و پرسپوليس هم خود را ثابت كرده اند و نفت همان تيمي كه سر نخواستنش دعوا بود و قرار بود به اراك واگذار شود هم خود را ثابت كرد. آتلتيكو مادريد چون بسياري از تيمهاي اسپانيائي در لا ليگا رنج مي كشند كه چرا ساعت خوب بازي و داوري و ستاره ها و پول مال تيمهاي بزرگ ال كلاسيكو است اما آنها خود را ثابت كردند. در فوتبال ما كي قرار است ثابت شود كه تيمهاي شهر ما نياز به بازنگري دارند؟ تيمهائي كه پول مي گيرند تا نفرت و سرخوردگي دهند. تيمهائي كه ميلياردها پول مي گيرند تا تنها با گفتن جملات بي معني چون " طلسم شديم " و " بدشانسي آورديم " و... نفرت را به كام طرفدارانش بدهند. تيمهائي كه يك عالمه پيش كسوت شاغل و نزديك به مديريت دارند كه هيچگاه به درد اين تيم نخوردند.

 تيمهائي كه مديراني دارند كه اول دگمه پيدا مي كنند بعد پالتو مي خواهند براي آن بدوزند. يعني اول بازيكن مي خرند بعد سرمربي مي آورند. هييت مديره اي دارند كه هيچ كس نمي دانند به چه عنوان مي آيند و بهر چه مي روند و مردمي دارند كه مي گويند اگر قدرت و پول و نام و پارتي بازي همه چيز بود پس چرا آتلتيكو تيم برتر شهر مادريد در اين سالها بوده است ؟ بيائيم اين تيم را رها از اين همه خواستني هاي بي دليل كنيم. اين تيمها اگر مال مردم بودند شايد روزگار اين طوري نبود. شايد...