داستان کهنه دیروز قشنگ و امروز خراب

مهدی طارمی گل نمی زند و همین مساله بار دیگر به یک بحث داغ در فضای فوتبال ایران تبدیل شده است. سال گذشته هم کم وبیش همین داستان برقرار بود، اما حالا آتش اعتراض ها تندتر شده و انتقادات بی پرواتری مطرح می شود. فرشاد پیوس اخیرا مدعی شده یکی از دلایل افت طارمی این است که او شب ها دیر می خوابد. بعد از مسابقه این هفته با ماشین سازی هم جعفر کاشانی همین مطلب را تکرار کرد. رییس هیات مدیره پرسپولیس حتی کدهای واضح تری هم می دهد تا «دوزاری» همه بیفتد. کاشانی گفته ذهن طارمی خسته است و او نباید با هر کسی معاشرت داشته باشد!

به لطف افشای اسرار خانوادگی، حالا دیگر همه شهر فهمیده اند رویه زندگی طارمی تغییر کرده و او دیگر آن جوان سر به زیری نیست که روز عقد اولین قراردادش با پرسپولیس، حتی نمی توانست توی چشم خبرنگاران حاضر در مقابل ساختمان باشگاه نگاه کند. او حالا پیشرفت هایش را کرده و مستقیم توی چشم خود حاشیه، توی چشم اصل جنس زل می زند؛ اما مگر جای طرح این مسایل در رسانه هاست؟ این بازیکن از لحظه اول به شهرت رسیدنش تحویل باشگاه پرسپولیس بوده؛ سوال اینجاست که یکی مثل جعفر کاشانی به عنوان عضو ازلی و ابدی هیات مدیره چه قدمی برای اصلاح او برداشته؟ آدمی در موقعیت او یا باید تاثیرش را بگذارد یا اگر فهمید موثر نیست، پست کذایی را تحویل بدهد و از دوران بازنشستگی لذت ببرد.

اشکال امثال طارمی این است که فکر می کنند موقعیت فعلی شان تا ابد تضمین شده. آنها هنوز خیلی جوان هستند برای فهمیدن اینکه در فوتبال هیچ چیز گارانتی ندارد. ستاره ها همانطور که همه چیز را فورا به دست می آورند، گاهی همه چیز را به همان سرعت هم از کف می دهند. بزرگترهای باشگاه اگر واقعا دلسوز هستند، به جای جارکشی در رسانه ها باید گوش این جوان ها را در خلوت بپیچانند و برای شان از ستاره های پشیمان دیروز مثال بیاورند؛ همان ها که با یک فصل درخشش به تیم ملی هم رسیدند، اما خیلی زود به کژراهه کشیده شدند تا حالا «التماس»های شان برای بازگشت روی نیمکت تیمی مثل پرسپولیس هم دل کسی را نرم نکند. یک بزرگتر باید این آیینه های عبرت را روبروی ستاره های غافل امروز بگذارد و تکانی به آنها بدهد، اما افسوس که یکی مثل جعفر کاشانی گزینه فریاد کشیدن در خیابان را انتخاب می کند.

دردناک ترین بخش مصاحبه آقای رییس اما، جایی است که او مطابق معمول سعی در تطهیر نسل های پیشین می کند و از طارمی ها می خواهد مثل ستاره های قدیمی باشند! امثال کاشانی آنقدر روی این گذشته لعنتی درخشان تاکید می کنند که انگار فوتبال ایران در دهه های قبل، صرفا رنگ و بوی آسمانی داشته و یک مشت پهلوان گرد هم درس اخلاق به مردم می دادند! چه غم انگیز و البته طعنه آمیز است که درست همین روزها، در ایام ششمین سالروز اعدام شهلا جاهد هستیم؛ زنی که شرح زندگی کوتاهش مسلما به آدرسی غیر از طهارت محض اسلاف طارمی منتهی می شود. اینکه فوتبال ما یا اصلا جامعه ما نسبت به قبل بهتر یا بدتر شده، معلوم نیست و نیاز به پژوهش مفصل دارد، اما مطمئنا این همه گذشته گرایی و کهنه پرستی ما هم منطبق بر منطق و واقعیت نیست. در هر نسلی همه جور آدم پیدا می شود؛ همانطور که خیلی از سرشناس ترین ستاره های قدیمی فوتبال ایران هنوز هم وقتی دور هم جمع می شوند، با نهایت خوشمزگی پز کثافت کاری های شان را می دهند یا همانطور که در نسل فعلی، تصاویر حضور محمد انصاری در مراسم نماز جماعت ورزشگاه آزادی، بین دو نیمه همین بازی اخیر با ماشین سازی به انتشار می رسد. کاش انسان باشیم و روی انسانیت برچسب تاریخ مصرف نچسبانیم.