دایی، پرسپولیس و یک عهدشکنی بدموقع

بارها از زبان علی دایی شنیده شده که گفته است: «من در مورد تیم های دیگر حرف نمی زنم». او حتی در خلال لیگ سیزدهم، یک بار در اوج مناقشاتش با علی کریمی، در واکنش به انتقادهای جادوگر گفته بود: «امکان ندارد من بیرون از پرسپولیس باشم و راجع به این تیم مصاحبه کنم». حالا اما ظاهرا شهریار، عهد و پیمانش را فراموش کرده؛ آن قدر که حتی در روزهای بی خبری و خانه نشینی اش هم روزه سکوت را می شکند و به اتفاقات بازی پرسپولیس و ماشین سازی واکنش نشان می دهد. علی علیپور پنالتی دقیقه90 این بازی را با ضربه چیپ از دست داد تا گابریل کالدرون در نشست خبری، این رفتار او را بی احترامی به مردم بخواند. حالا دایی پشت علیپور درآمده و در حمایت از شاگرد سابقش گفته: «مشکل از خود کالدرون بود که پنالتی را به علیپور داد. او در کنفرانس خبری هم نباید شاگردش را خراب می کرد».

علی دایی آدم شریفی است؛ یک «سرمایه اجتماعی» قابل ستایش. اما او هرگز پرسپولیسی نبوده و نیست و تقریبا هیچ گاه کنش های بیرونی اش به سود این تیم تمام نشده؛ ازجمله همین مصاحبه اخیر که هم ناشیانه و مداخله جویانه است و هم غیرمنطقی به نظر می رسد. بنا به ادعای خود کالدرون، علیپور و ترابی به عنوان پنالتی زن های پرسپولیس تعیین شده اند. اما در لحظه زده شدن پنالتی مقابل ماشین سازی، ترابی داخل زمین نبوده، بنابراین فقط علیپور باقی مانده؛ بازیکنی که خودش اصرار داشته ضربه را بزند و همه مربیان دنیا هم ترجیح می دهند وقتی بازیکن تا این حد روحیه دارد و مشتاق زدن ضربه است، به او اعتماد کنند. مگر کالدرون علم غیب داشت که از نیت کودکانه علیپور باخبر باشد؟ و یک سؤال دیگر؛ بالاغیرتا اگر پنالتی را کسی غیر از علیپور می زد و خراب می شد، همین جماعت انتقاد نمی کردند که کالدرون باید به آقای گلش اعتماد می کرد؟ حتی ادبیات کالدرون در نشست خبری هم مطلقا جای انتقاد ندارد. اگر علیپور پنالتی اش را عادی می زد و از دست می داد، محال بود مربی از او انتقاد کند؛ درست مثل همه هفته هایی که این بازیکن گل نزد و کالدرون پشت او ایستاد. اما چیپ زدن در دقیقه 90 داستان دیگری دارد. حکایت مسخره کردن مردم است؛ شبیه سلفی گرفتن در جنگ، خندیدن در عزا، قهقهه در حریق. کسی که این همه آدم را فدای خودخواهی و رفتار نمایشی اش می کند، باید مورد عتاب قرار گیرد، بلکه مرهمی روی احساسات زخم خورده مردم باشد.

کاش علی دایی به قول قدیمی اش وفادار می ماند و در مورد تیمی که جزئی از آن نیست حرف نمی زد؛ مخصوصا از این حرف ها؛ مطالبی که مربی را رودرروی بازیکن قرار می دهد و از اعتبار او در رختکن می کاهد. کالدرون روزگار سختی را پشت سر می گذارد. لگد زدن به او و از سکه انداختنش در رختکن، رسم جوانمردی نیست.