دایی « لودر سوار »

1- تاریخ را دو گونه می توان نوشت، اول بر اساس شخصیت ها و دوم بر مبنای موقعیت ها. روزی علی دایی بازیکن تیم ملی بود و با گلهایش خیلی از فوتبالدوستان را به سقف می چسباند و همه برای «بودنش» دعا می کردند اما همان «فوتبالدوستان» در پایان دوران بازیگری شهریار و همزمان با جام جهانی 2010 آلمان، برای «نبودنش» در ترکیب تیم ملی دست به دعا بردند. علی دایی همان مردی است که حالا محبوب بسیاری از منتقدانش در قامت سرمربی پرسپولیس شده است اما همان او در قامت سرمربی تیم ملی هیچگاه محبوب فوتبالدوستان نشد تا بالاخره حکم «برکناری» در مقابل نامش قرار گرفت. علی دایی در این میان همان مرد پرتلاش، با اراده و ساعی بود که تنها شرایط ورزشی-فرهنگی و اجتماعی ایران او را در موقعیت های مختلف قرار می داد وگرنه دایی هیچگاه در تصمیماتش دچار تردید نشد، میزان تلاشش تغییر نکرد و اراده اش کاسته نشد. با توجه به این موارد دیگر نباید «شخصیت» علی دایی را روانکاوی کرد بلکه باید به سمت «جامعه ای» رفت که این تغییرات را رقم می زند. علی دایی همیشه شخصیتش ثابت بوده است اما این موقعیت هاست که شرایط جدید و تغییرات تازه ای را به او تحمیل می کند.

2- دوران حضور دایی در تیم ملی مطمئنا تجربیات فراوانی برای او داشت. همین که امروز علی دایی تا این میزان رفتار مناسب با خبرنگاران را آموخته است، همین که برخلاف دوران حضورش در تیم ملی، انرژی مثبتی را به فوتبالدوستان هدیه می دهد، همین که ادبیات رسانه ای اش تا این میزان محترم، با درایت و هوشمندانه است نشان از پختگی مردی است که نباید به خاطر خودخواهی های ذاتیش چه در روزهای پایان عمر بازیگری و چه در دوران سرمربیگری تیم ملی برای همیشه محکوم باشد.

3- روزی خبرنگاری از وزن نیمکت دایی در تیم ملی انتقاد کرد اما سرمربی تیم ملی با لحن بدی پاسخ داد:«وزن نیمکت خیلی هم خوب است، من و افاضلی و غلامپور بالای 250 کیلو وزن داریم» این روزها علی دایی دیگر چنین لحنی را به کار نمی برد و با پاسخ هایش قصد تخریب ندارد. راز محبوبیت و عدم محبوبیت علی دایی اینست که هرگاه خودش را «تنها» دید، با اصرار بر خودخواهی ها و افکار یک طرفه اش، «شکست» خورد؛ مثل حضورش در جام جهانی یا سرمربیگری تیم ملی. هرگاه حضور «همه» را حس کرد و همه ابعاد را در نظر گرفت به موفقیت رسید؛ همانند دوران حضور مقتدرانه اش در ترکیب تیم ملی، مثل سرمربیگری در پرسپولیس با وجود شکست مفتضحانه از شاهین بوشهر...

4- علی دایی همیشه «لودر سوار» بوده است، مردی که نمی توانسته مثل بقیه باشد و در اتوبان فوتبال به فکر فخرفروشی با اتومبیل گرانقیمتش باشد، مثل همان هایی که اتومبیل های زیبایشان چشم ها را به خود خیره می کند اما بازخورد مثبتی از حضورشان در فوتبال دیده نمی شود . برای همین توانست خیلی زود پیراهن پرسپولیس را بر تن کند، فوتبالیست تحصیلکرده باشد، اولین فوتبالیست آسیایی باشد که در تیمی بزرگ به میدان برود، دروازه تیم های بزرگ جهان مثل چلسی و آث میلان را باز کند، سرمربی تیم ملی شود و حالا هم سرمربی پرسپولیس و البته آقای گل فوتبال جهان... شخصیت با اراده و خودخواه دایی هیچگاه تغییر نکرد، برای همین در طول داربی برای پیروزی تیمش همه کار کرد تا همان «لودرسوار» اتوبان فوتبال ایران باشد. او یگانه مردی است که خط بطلان بر تبانی در داربی کشید و ثابت کرد که زیربار حرف های پشت پرده نمی رود.

5- پنهان نمی کنم آن خبرنگاری که آن روز درباره وزن نیمکت تیم ملی پرسید خودم بودم و البته بسیار از لحن سرمربی سابق تیم ملی ناراحت شدم و بساط بگومگویی را در آن کنفرانس راه انداختیم که حتی تلویزیون هم تقریبا به صورت کامل آنرا پخش کرد. آن روز دایی را دوست نداشتم اما این دایی همان مردی است که در یکی از ساعات شب های زمستانی و برای بازی با آث میلان مرا بیدار نگه داشت تا پس از گلزنیش به تیم محبوبم از جایم بپرم و خودم را در آغوش پدرم ببینم...شاید نزدیک سقف اتاق! در همه این روزها دایی تغییر نکرد و این شرایط جامعه بود که او را در موقعیت های مختلف قرار می داد اما شک ندارم اگر دایی قدری بیشتر به اطرافش نگاهی می انداخت و در تصمیماتش درایت بیشتری به خرج می داد هیچگاه در موضع انتقاد قرار نمی گرفت اما چه می توان کرد که دایی نخبه است و نخبگان غرور و خودخواهی های خاص خودشان را دارند