درباره درخشش یک هافبک تمام عیار در پرسپولیس

 معمولاً شماره 10های هر تیم ستاره های آن هستند. قدیم ها که اینطوری بود. از پله و پلاتینی تا ماتیوس و رونالدینیو، ستاره ها همیشه 10 می پوشیدند. طبق عرف تیم های فوتبال، شماره 10 غالباً به هافبک های میانی (بازیساز) و مهاجمان نوک می رسید و در آرشیو ذهن مان کمتر هافبک دفاعی را پیدا می کنیم که این شماره را برای خود بردارد و وسط زمین با آن جولان بدهد.

اینجا در پرسپولیس اما شرایط فرق می کند. اینجا هافبک وسط تیم که غالباً در پوزیشن دفاعی و جلوی خط دفاع بازی می کند، شماره 10 را برداشته، آن هم در اولین فصل حضورش در باشگاه بزرگ پرسپولیس؛ عجب جسارتی! چه اعتماد به نفسی!

وقتی میلاد سرلک از شهرخودرو آمد و شماره 10 را برداشت، کسی به او خرده نگرفت. خب 10 پرسپولیس به اندازه 7 و 8 این تیم سنگین نبود اما طبق عرف فوتبال پوشیدن این شماره توقع تماشای یک ستاره در زمین فوتبال را ایجاد خواهد کرد و هر بازیکنی با این شماره بین همبازیانش قرار بگیرد انگار باید یک چیز بیشتر از آنها در زمین ارائه کند و حالا اگر مثل مسی و مارادونا جادو نکرد در اصطلاح خودمان از جمله بازیکنانی باشد که کار را برای مربیان شان در می آورند.

میلاد سرلک جمعه در سیرجان همین طوری بود. او در بدو حضور در پرسپولیس در لیگ قهرمانان آسیا خوش درخشیده بود و به شکل حیرت انگیزی با تیم هماهنگ شد اما در لیگ برتر بازی های پرنوسانی داشت تا جایی که برخی مواقع کادر فنی مجاب می شد او را بیرون بنشاند و از زوج کمال – نوراللهی در مرکز زمین استفاده کند.

سرلک در برخی مسابقات به عنوان بازیکن ذخیره به میدان آمد و آنقدر ضعیف کار کرد که صدای مربیانش را هم در آورد (دیدار با ذوب آهن).  اما بعد از آن تکانی خورد و همان نمایش های مطمئن و کارآمد را در خط میانی ارائه کرد تا به بازی با گل گهر رسیدند. روزی که سرلک به شماره 10 واقعی پرسپولیس تبدیل شد. روزی که هم هافبک دفاعی بود هم پاسور.

برای تماشای جذابیت های نمایش بی نقص سرلک در سیرجان باید یک بار دیگر فیلم نیمه اول بازی را با دقت بیشتری تماشا کنید. نیمه اولی که پرسپولیس با وجود نمایش پایاپای مقابل حریفش اما برای لحظاتی تحت فشار قرار می گرفت و اگر امداد سرلک به خط دفاعش نبود شاید این زنجیره از هم گسسته می شد و پرسپولیس قبل از رسیدن به گل برتری، گل می خورد یا پیش از رسیدن به گل اطمینان بخش، دروازه اش را باز شده می دید و شرایط بازی با تساوی کاملاً تغییر می کرد.

سرلک در دفاع بی نقص و فوق العاده بود. دوندگی بالا، تخریب بازی حریف و کار انتقال از دفاع به حمله را عالی انجام می داد. اما برای اینکه یادمان بیاید ستاره تیمش در این بازی بوده، باید یک صحنه را دوباره در ذهن مرور کنیم؛ دقیقه 76 بازی است و پرسپولیس چهار گل به حریف زده و سرلک مثل یک هافبک نفوذی پشت هجده قدم حریف توپ می گیرد، می چرخد و با یک پاس تودر عبدی را در موقعیت گلزنی قرار می دهد اما شوت عبدی به تیر افقی برخورد می کند و گل نمی شود.

این صحنه از آن جهت باید در ذهن بماند که سرلک یک هافبک دفاعی است که 76 دقیقه دویده، جنگیده، توپ گرفته و توپ پخش کرده اما در عین حال مثل یک هافبک بازیساز پشت مهاجم می تواند نقش آفرینی کند و بدرخشد.