درباره هادی نوروزی که ابزار فوتبالش او را کشت/ فوتبالیست فوق العاده نه، آدم خوب

مهر که می آید انگار همه دنبال شروعی تازه اند. فصل عوض شده، روزگار رنگ عوض کرده، باد طور دیگری می وزد و آفتاب زودتر از همیشه پشت کوه های خاور و باختر بالا و پائین می شود. همزمان با شروع این تغییرات بازگشایی مدارس و دانشگاه ها ساعت خواب همه را تغییرداده؛ آنقدر که پی تغییر یک ساعته زمان روزمره و پیش کشیدن ساعت ها حتما باید بجنبی تا دیر نرسی به مقصد. با همه این حرف ها حتما خواب اوایل مهرماه خواب سنگینی نخواهد بود چرا که هنوز از بی خوابی های تابستانه فاصله نگرفته ای و به کم خوابی های پائیزی عادت نکرده ای. پنجشنبه 9 مهرماه 94 کاپیتان پرسپولیس درست چنین شرایطی را تجربه کرد. دیر خوابید اما زودبیدار نشد و حالا یک سال است که به خوابی سنگین فرو رفته. فارغ از تمام جنجال های زندگی روزمره راحت خوابیده  و خیال بلند شدن ندارد.

به همین راحتی یک سال گذشت. البته برای ما که دور ایستاده بودیم و ضجه های همسرش را می دیدیم هم راحت نبود. هادی فقط 30 سال داشت که مرد. جوانمرگ شد با کلی آرزوی از دست رفته. آرزوهایی که می شد ساعت ها با تک تک شان خیالبافی کرد و سوار بر ماشین زمان با سرعت نور جلو رفت. آرزوهایی که  هادی در بیشتر آنها با هانی و هانا همسفر می شد تا اوج خوشبختی را در آینده لمس کند.

عجل اما مهلت نداد. بدبیاری بزرگ آنجا بود که استثناهای پزشکی طرفش را نمی نشاخت و ایست قلبی گریبانش را گرفت. مرگش طبیعی بود اما خب، طبیعی نبود. رفتنش با این فرضیه به عقل جور در نمی آمد. با این همه ساعت تمرین در روز و خواب و خوراک درست، قلب باید مثل  ساعت کار می کرد اما سرنوشت این ساعت نیمه لوکس با استثناهایی گره خورده بود که منجر به  توقف موتورش خیلی زودتر از موعد مقرر شد.

هادی ورزشکار بود و اندام ورزیده ای داشت. مثل همه بازیکنان حرفه ای هر سال اول فصل تست می داد. سرعت و قدرتش استاندارد بود و طوری فوتبال می کرد که به بازیکن فیزیکی مشهور شده بود. از بدنش خوب استفاده می کرد و از آنجایی که فوتبالیست فانتزیست و خلاقی نبود همین بدن کارش را تا اینجا پیش برده بود. اینجا که می گوئیم جای کمی نیست. پرسپولیس، کاپیتان و عزتی که خدا از بین این همه فوتبالیست در این پنجاه و چند سال به پنجاه و چند نفر نداده. بدن گذاشتن و کنار زدن حریف برای او ابزاری شده بود که فوتبالش با شیوه قدرتی درهم آمیزد. هادی برای تبدیل شدن به یک مهاجم شاخص سرعت مناسبی داشت و البته گلزن هم بود. یک بار – شاید همین یک بار بود – که در همدان و بازی با پاس به عنوان مهاجم نوک بازی کرد و دو گل زد. آن روز آنقدر خوشحال بود که دست هایش را بالای سرش گذاشت و آن شادی خرگوش وار و تکرار نشدنی را نشان مان داد.

هادی قربانی بزرگ 1-3-2-4 در پرسپولیس بود. سیستم هلندی فوتبالش را کشت. او از مهاجم نوک گلزن روزگار جوانی تبدیل به بازیکنی شده بود که برای رسیدن به دروازه راهی طولانی داشت و خیلی کم گل می زد. همین کمرنگ شدن آمار گلزنی که عوام و حتی رسانه های عوام پسند درشتش می کردند اذیتش می کرد. فشارها آنقدر زیاد شده بود که این اواخر سکوها تحویلش نمی گرفتند یا حتی به ازای هر توپ لو دادنی جدا از جویدن های تحت اللفظی و تکراری در ورزشگاه « هو»اش می کردند. یکی نبود به آنها بگوید شماره 24 تیم تان آن گوشه زمین آنقدر می دود که در موقعیت گلزنی - آن هم خیلی کم - فرصت و زوری برای جمع کردن تمرکز روی ضربه نهایی اش نمی ماند.

این همه فشار و نآاگاهی در این دو سه سال آخر روی هم تلنبار شده بود تا هادی دل پردردی داشته باشد. همین شد که بعد از آن گل رویایی به پدیده روی زمین افتاد و گریه کرد. گریه اش از خوشحالی نبود، از فشار آن انتقادهای کلیشه ای و هو کردن ها بود که در همان بازی اول فصل و قبل از همان گل برتر امانش را برید.

هادی فوتبالیست فوق العاده ای نبود. نه آنقدر خوب بود که بگوئیم ستاره است نه آنقدر بد که هر بازی از دقیقه یک تا نود پیله کنیم که حقش بازی در پرسپولیس نیست. او بازیکن زحمتکش، کم رو و ماخوذ به حیایی بود که در اوج تبلور فوتبالیست های پرادعا با این ویژگی های مثبت، کاستی های فنی اش را کاور می کرد. شاید اگر فوتبالیست بهتری بود بعد از مرگش اینقدر حسرت نمی خوردیم و نمی سوختیم چون دیده بودیم که یک کلام، آدم خوبی بود.

نویسنده: محمد قراگوزلو