دربی پرهیجان؛ دربی شلخته، دربی بی نظم

دربی تهران از نظر فنی، بد نبود. ما بازی هایی به مراتب بدتر و زننده تر دیده ایم که این مسابقه در قیاس با تمام آن دیدارها به شدت قابل تحمل تر و دیدنی تر بود. این دربی هم هیجان داشت، هم پنالتی، هم یک ضربه چیپ عجیب و بی حاصل؛ اما کل دربی از نظر فنی چیپ نبود. تنها موردی که به شدت توی ذوق می زد و ما نتوانستیم تحملش کنیم بی نظمی های وحشتناک در دل دربی بود.

عجیب است پس از این همه سال هنوز یاد نگرفتیم در تبلیغات دور زمین، سادگی را حفظ کنیم. این سادگی و خوش سلیقگی چقدر سخت است که این قدر عاشق شلختگی و بی سلقیگی هستیم؟ نمونه اش این که کنار تبلیغات لامپی دور زمین؛ بنرهای بی ریخت و بی شمایلی را می دیدیم که ارتباطی با تبلیغات حرفه ای نداشت. این همه پارچه و بنر در یک دیدار حساس که بینندگان خارجی هم دارد کجایش خوش سلیقگی است؟

از همه بدتر اما حضور افراد اضافی دور پیست زمین بود؛ این همه فرد مسئول و غیرمسئول و حتی عکاسانی که حضورشان در فاصله چند سانتی متری مربیان هیچ لزومی نداشت به چه درد خورد؟ عکاسان آنجا چه می کنند؟ وقتی احمد نوراللهی گل پرسپولیس را به ثمر رساند، دهها نفر به سمت او هجوم بردند؛ آیا کسی نبود که قبل از شروع این مسابقه، برنامه ای برای خلوت شدن دور پیست داشته باشد؟

دربی در نوع خود جذاب است. نام استقلال و پرسپولیس به عنوان برندهای اصلی فوتبال ایران به تنهایی جذابیت لازم را ایجاد می کند اما متاسفانه ما هیچ استفاده ای از این وجاهت نمی کنیم. نه برای تماشاگران دربی برنامه های سرگرم کننده درست و حسابی داریم، نه به لحاظ نظم و انضباط می توانیم حفظ آبرو کنیم. هر چقدر هم منتظر می مانیم تا با گذشت زمان حرفه ای تر از قبل شویم باز اتفاقی رخ نمی دهد.