دردسرهای تغییر فرم بازی پرسپولیس

برعکس آنچه از مربیان اسپانیایی در ذهن داریم، گاریدو دنبال مالکیت توپ بالا نیست و روی پرس از جلو و بازیابی توپ تاکید دارد.

پرسپولیس در مقایسه با دیدار هفته نخست مقابل ذوب‌آهن چه در فاز دفاعی چه در حمله نمایش ناامیدکننده‌ای ارائه داد. هر چند این می‌تواند متأثر از کیفیت تیم مقابل و شرایط برگزاری مسابقه باشد، اما این برای پرسپولیس باتجربه که در فصول گذشته همواره سطحی متفاوت از سایر تیم‌های لیگ برتر را ارائه می‌داد یک نقیصه بزرگ به حساب می‌آید.

در واقع خارج از کسب نتیجه لازم برای تبدیل شدن به یک مدعی و اینکه تیم گاریدو در دو گام ابتدایی چهار امتیاز مهم را از دست داده آنچه می‌تواند درباره نمایش پرسپولیس مورد نقد قرار بگیرد فرم بازی این تیم است.

واقعیت اینکه پرسپولیس در تبریز هم بازی مالکانه‌تری نسبت به حریفش ارائه داد و بازیکنان تیره‌پوش 40 پاس بیشتر (367 به 327) با دقت پاس کمی بالاتر (77 به 75 درصد) ارائه کردند اما بازی تیم گاریدو مبتنی بر مالکیت بالای توپ نیست.

تیم یحیی در چهار سال گذشته با مالکیت بالا و پیش بردن پله پله توپ و کارهای ترکیبی موقعیت می‌ساخت، اما گاریدو بر خلاف آنچه از مدل فوتبال اسپانیایی در نظر داریم، ظاهرا اصراری برای مالکیت بیشتر ندارد و با اصرار به پرس از جلو و بازیابی توپ کمی متفاوت از مربیان قبلی پرسپولیس کار می‌کند.

ارائه بهترین فرم از این سبک اما در یک سوم دفاعی حریف نیاز به بازیکنانی دارد که پرفشار کار کنند، اما مثلاً اورونوف اصلاً اهل این مدل بازی نیست یا فرشاد احمدزاده و مهاجمان نوک پرسپولیس با وجود دوندگی و تحرک بالا حداقل کیفیت لازم را در دو بازی اخیر ارائه نکرده‌اند.

آمار بازی با تراکتور نشان می‌دهد پرسپولیس در دفاع تحت فشار حریف بوده و البته در فاز حمله حرفی برای گفتن نداشته است. پرسپولیس کمتر از نصف تراکتور شوت زد(5 به 14) و متعاقب آن شوت‌های در چهارچوب این تیم نیز کمتر از نصف حریف بود(2 به 5) ضمن اینکه هر چقدر به ذهن‌تان فشار بیاورید غیر از شوت احمدزاده موقعیت گل جدی نساخت.

تعداد کرنرهای این بازی (4 به 9) و تعداد سانترها (3 به 8) نیز نشان می‌دهد تیم گاریدو بیشتر تحت فشار بوده و شاید به خاطر یک امتیازی که به دست آورد باید خشنود و خوشحال باشد.

واقعیت این است که پرسپولیس هنوز با سبک بازی گاریدو غریبه است یا در مرحله اجرا بازیکنان به کیفیتی نرسیده‌اند که خواسته‌های او را به بهترین شکل ممکن اجرا کنند، وگرنه شاید با گذشت زمان شرایط و فرم بازی پرسپولیس بهتر شود. در عین حال به نظر می‌رسد تغییرات متعدد گاریدو در دو بازی اخیر را می‌توان به همین سردرگمی و عدم درک متقابل بازیکنان از خواسته‌های او ارتباط داد.

بازیکنان پرسپولیس در خط جلوی زمین با با سیستم مدنظر گاریدو آشنایی ندارند یا در اجرا آنقدر که باید درست عمل نمی‌کنند و همین به خط دفاعی این تیم فشار وارد می‌کند. در بازی با تراکتور پرسپولیس بیش از اندازه دنبال مماشات و بازی کنترلی بود و تقریباً یک نیمه را به همین سیاق گذراند که بخشی از آن به جو مسابقه و اتمسفر بازی برمی‌گشت و بخشی دیگر ناشی از ناتوانی این تیم در فاز حمله بود.

در نیمه دوم شرایط در فاز حمله کمی بهتر شد، اما گل حریف اوضاع را بهم ریخت و البته بعد از آن 10 نفره شدن تیم اجازه رسیدن به فرم مطلوب گاریدو را نداد که در چنین شرایطی او باید هم از کسب یک امتیاز خشنود باشد.

اینکه در چنین شرایطی پرسپولیس کی به کیفیت ایده‌آل گاریدو خواهد رسید محل سؤال و تردید جدی است.