دردهای فوتبالفارسی در کدهای نامه کی روش

فرصتی نشده است که کی روش و برانکو رو در رو با هم حرف بزنند! در دستگاه عریض و طویل ورزش و فوتبال ایران امکان گفتگوی این دو مرد خارجی امروز فوتبال ما میسر نشده است و تنها مصاحبه های دو طرف و شوی تلویزیونی نود و بیانه های کی روش گفتگوی این دو سرمربی مطرح شاغل در کشورمان مشخص شده است. حرفهای برانکو را شنیدیم. او حرفهائی زد که برخی درست و برخی درست نبود. او معتقد بود که حق دارد که اردوی بی بازی تدارکاتی را بی فایده بداند. او حق دارد که بازیکنانش را داشته باشد زیرا معتقد است که بدنسازی 4 گانه در هیچ جای دنیا وجود ندارد. او می گوید که بازیکنانش از بعد تاکتیک پذیری و آمادگی بدنی در شرایطی متفاوت قرار دارند و به همین دلیل اردوی دوبی را بی فایده می داند. این که او ناکامیهای آینده را به گردن کی روش بیاندازد یک شیطنت ژورنالیستی بوده است و کی روش در آغاز نامه اش می گوید برانکو ایوانکوویچ نمی تواند موفقیت و یا عدم موفقیتش را به تیم ملی نسبت دهد. او می گوید در همه جای دنیا توافق بین باشگاه ها و تیم ملی یک مسئله معمولی است و عدم احترام برانکوویچ به تیم ملی و سرمربی آن این توافق را ناممکن ساخت.

اینجا نکته کلیدی است. چرا کی روش می پندارد برانکو ایوانکوویچ برای تیم ملی و سر مربی آن احترام قائل نیست؟ سوال این است که کی روش برای برانکو احترام قائل است؟ و سوال مهمتر این است که این سو تفاهم از کجا شروع است؟ آتش بازی برانکو  عبارتی است که کی روش استفاده کرده است. منظور او از آتش بازی چیست؟ در کدهای نامه کی روش و حرفهای برانکو ایوانکوویچ این نکته مشخص است که هر دو از هم می ترسند و هر دو معتقدند که دیگری حاضر نیست موفقیت آن دیگری را ببیند. صدرنشین فوتبال ایران و شاید بهترین تیم دو فصل اخیر لیگ با بیشترین تعداد ملی پوشان با سرمربی است که نمی خواهد موفقیت تیم ملی را ببیند؟ آیا برانکو ایوانکوویچ چشم به پست سرمربیگری تیم ملی دارد؟ در سوی دیگر آیا کی روش از عدم موفقیت پرسپولیس لذت می برد تا بگوید که برانکو نمی تواند جایگزین او شود؟ کی روش در سایه وحشت برانکو ایوانکوویچ است؟

یکی از دلایلی که کی روش بی شک از پرسپولیسی ها در فیفا دی دعوت خواهد کرد این است که او می داند بازیکنان پرسپولیس در چرخه درستی تمرین می کنند. آنها از بعد بدنی و تاکتیک پزیری و روانی یک سر و گردن از بقیه بازیکنان شاغل در ایران بالاتر هستند و شاهد این ماجرا حضور بازیکنان پرسپولیس در کنار لژیونرها برای ساختن تیم ملی است. کی روش می داند سید جلال و رامین رضائیان و بیرانوند و امیری ؛ یاران بی تغییر تیم ملی می توانند باشند. در کنار این بازیکنان کامیابی نیا و طارمی و انصاری مهره هائی هستند که می توانند جانشینان مناسبی در درون زمین باشند در کنار این دو ماهینی و مسلمان بازیکنانی هستند که می توانند به تیم ملی نزدیک تر شوند اما کی روش فکر می کند که برانکو علاقمند به پست او است و این دقیق ترین تعریف از آتش بازی است که کی روش از آن سخن می راند. از طرف دیگر برانکو ایوانکوویچ دلش موفقیت می خواهد او می خواد به پرسپولیس قهرمانی بدهد. ایوانکوویچ بیشتر از همه آدمها کی روش را درک می کند زیرا روزگاری شرایط روانی چون کی روش داشت. همه نقطه نظر دکتر دادکان را به یاد دارند که گفت برانکو تا لحظه ورود به هواپیما برای رفتن آلمان 2006 باور نداشت که پستش را حفظ می کند. او از دنیزلی می ترسید. دنیزلی که با پرسپولیس آن روزگار  نمایش عالی داشت.

کلید اینجا است. برانکو ایوانکوویچ باید به کی روش بگوید که قصد آتش بازی ندارد. اگر تیم ملی ایران به جام جهانی نرود چه کسی اهمیت می دهد که سرمربی ایران عوض می شود یا نه و کی روش هم اگر احترام می خواهد باید شان خود را حفظ کند. این بیانه دادن از سوی یک سرمربی یک کشور به سرمربی باشگاهی از کشور چون شمشیر دو لبه است و اول به خود کی روش صدمه می زند.

فوتبال ما اگر 15 سرمربی چون برانکو داشت هیچگاه چنین اتفاقی نمی افتاد. اگر کی روش این ترسها را کنار می گذاشت شاید در این سالها یک مربی بزرگ در کنار او پرورش می دادیم آن گونه که فرگوسن توانست کی روش را بپروراند و یواخیم لو در کنار کلیزمان  رشد کند.

مشکل فوتبال ما ترسهائی است که همه از سو مدیریت ها می آید. همان سو مدیریتهائی که خود برانکو هم دارد و هیچگاه نخواست کمک ایرانی داشته باشد که فعال باشد. نامه کی روش و سو رفتارهای کی روش و برانکو نشان می دهد که فوتبال ما نه تنها از فوتبال نوین جهان بهره نمی برد بلکه آنها را ایرانیزه می کند. افسوس