دردهای کهنه، کینه های همیشگی

نیما نکیسا اگر چند ماه دیگر صبر می کرد، دو دهه از بازیهای جام جهانی 1998 می گذشت و می توانست به مناسبت شروع بازیهای روسیه 2018 حملاتش علیه عابدزاده را از سر بگیرد. اما کارلوس کیروش آتش همیشگی و زیر خاکستر مخفی شده نکیسا را با دعوت از امیر عابدزاده زودتر شعله­ ور کرد تا دروازه­ بان سابق تیم ملی بار دیگر دلخوری­ های قدیمی را تکرار کند. ولی اگر چندین دهه دیگر هم از «گذشته­ ها» بگذرد برای نکیسا جای بخشش و گذشتی وجود ندارد و مواضع وی در قبال دروازه ­بان اسبق شماره یک ایران همچنان خصمانه باقی می­ ماند. نیما نکیسا یکی از منتقدان احمدرضا عابدزاده که هیچ وقت به او به چشم استاد و بزرگتر نگاه نکرد، با دعوت امیر عابدزاده به تیم ملی، شمشیر را از رو بست و رسیدن دروازه­ بان جوان به تیم ملی را استفاده از «رانت» پدرش عنوان کرد. اینکه چرا نکیسا نتوانست هیچ وقت رابطه خود را با عابدزاده به حد و اندازه­ های دوستی و احترام برساند مشخص نیست. بدون تردید نکیسا می­ داند که عابدزاده از نظر فنی فاصله معناداری با وی داشت. تنها مهارتهای فنی درون دروازه نبود که از او یک اسطوره ساخت، روحیه مثالزدنی ­اش در سخت­ ترین بازیها که اوج آن بازی مقابل استرالیا بود، عابدزاده را در هاله­ ای متفاوت از سایرین قرار داد. محبوبیت دروازه ­بان استثنایی آنقدر ریشه­ دار و عمیق بود که وقتی روی تخت بیمارستان با بیماری دست و پنجه نرم می­کرد خیابان­های اطراف بیمارستان کسری و تمام روزنامه­ های آن سال در تسخیر عابدزاده قرار داشتند. نکیسا در طول سالهایی که با رقیبش همبازی بود، کینه از عابدزاده را پرورش و به آن شاخ و برگ داد و از آن غولی ساخت که امروز می تواند خودش را  ببلعد. داستان کینه­ ورزی­های خشماگین و زیر سوال بردن یکدیگر حرف تازه­ای در فوتبال ما نیست. روزانه مربیان، بازیکنان و مدیران بسیاری برای «فرار رو به جلو» و توجیه عملکردشان، یکدیگر را به باد انتقادهای بی­رحمانه می­ گیرند.

نکیسا نیز یکی از مهره­ های همین فوتبال است. فوتبالی آماتور که هر چه از عمر آن می­ گذرد پلشتی­هایش بیشتر می شود. نیما نکیسا که به خوبی از شیوه­ ها و رویکردهای سرمربی تیم ملی آگاه است و خصوصیات اخلاقی کیروش را می­ شناسد، در انتقادی سخیف ملی پوش شدن فرزند عابدزاده را با پیشینه پدرش مرتبط می ­داند. نکیسا سنگ دروازه ­بان خودش را به سینه نمی ­زند بلکه ناکامی­های به جا مانده از دوران بازیگری ­اش را به رخ می­ کشد. اینکه آنقدر توانا نبود تا بتواند دروازه تیم ملی را به خود اختصاص دهد و همیشه نفر دوم و سوم باقی ماند. نکیسا نمی ­داند که در جنگ هر دو طرف بازنده هستند، اما هیاهوی یک نفره ­ای که به راه انداخته است تنها یک بازنده دارد؛ نیما نکیسا که همان مقطع درخشان کارنامه­ اش را با دست خود از ذهن اهالی فوتبال پاک می­ کند.

نویسنده: افسون حضرتی