درد فوتبال

تب المپيك بد گونه داغمان كرده است. فكر نمي كرديم پس از يورو 2012 اين گونه عاشق و غير عاشق ورزش به دنبال المپيك باشد. براي همه ما المپيك نويد بخش حسرت و دلتنگي و دلخوشي به تك ستاره ها بود اما حالا ناراحتيم كه چرا 5 المپيك نقره ما نتوانسته اند طلا شود و يا اين كه چرا يوسف كرمي اين گونه بي خيال برنز را از دست داده است. امروز همگي ما به تمامي عاشق شده ايم. عاشق بنا و سوريان و نوروزي و سليمي و ... و در اين ميان بر سر فوتبال مي كوبيم.

آري فوتبال رنجمان مي دهد كه اين گونه دهان باز كرده و اين گونه هزينه بر است و فرياد مي زنيم بر سر سرمربي و مربي و بازيكن ميلياردي و مي خواهيم كه اي كاش در فوتبال تخته و بجايش به دوميداني و تكواندو و كشتي فرنگي و ... برسند.

بايد بگوئيم كه در همه جاي دنيا فوتبال ورزش اول است و بيشترين در آمدها را دارد. در خود اسپانيا بازيكناني چون كاسياس و ژاوي و ... بيشتر از نادال و يا نايب قهرماني تكواندو المپيكشان يعني آن كس كه يوسف كرمي را برد پول مي گيرند. در كشورهاي ديگر هم چنين است و فوتبال پر هزينه تر است. مگر چند كشور محدود چون ايالات متحده آمريكا كه ستارگان ليگ فوتبال آمريكائي و ليگ بسكتبال بيشتر حقوق مي گيرند اما درد امروز ما چيست ؟

فوتبال ايران پول مي گيرد اما بازدهي ندارد. اگر لا ليگا هزينه بر است در عوض آن به اين كشور سه عنوان بزرگ جهاني داده است. ايتاليا در بحران سو استفاده مالي است اما به قهرماني در 2006 و 1982و 1934 و 1938 جهاني دلخوشي دارد. انگلستان به رونق سهام باشگاه منچستر يونايتد و تشويق سرمايه گزاراني كه توسط فوتبال به جزيره آمدند و غولهاي چلسي و منچستر سيتي و تاتنهام و منچستر يونايتد و آرسنال ... مي نازد. اما در فوتبال ما پول بوده و خرج شده است اما در هيچ كجا موفق نبوده است.

امروز مي گويند چرا به حقوق امثال قلعه نوعي و خلعتبري و ستاره هاي پورشه اي و... ايراد مي گيريم. علت ساده است اين پولها از جيب مردم به اشتباه خرج مي شود. اين پولها صرف افتخار نشده اند اين پولها غرور ملي چون دو ميداني و وزنه برداري و كشتي فرنگي و... نياورده اند. اين پولها باعث اشتغال زائي و توليد سرمايه نشده اند. اين پولها از جيب مردم و بخاطر ناكاررائي ها خرج شده اند اگر فوتبال ما هم چون ژاپن و كره جنوبي بود وافتخار داشت كسي سراغ بنا نمي رفت. اگر فوتبال ما حداقل چون كره شمالي و امارات بود كه مي توانست در المپيك شركت كند اين همه رنج نبود. مردم از ورزش دولتي توقع توليد افتخار ملي دارند. فوتبال اگر خودش مي توانست خرج خودش را در بياورد كسي ايراد نمي گرفت به پيام آوران غم و خشم و حسرت كه عاملين فوتبال هم نام دارند اين گونه پول بدهند آنگاه محمد بنا در حسرت يك خانه باشد و يا حتي براي ديدار فرزند دلبندش اين گونه رنج بكشد.

فوتبال رنج مي دهد و اين توليد رنج به قيمت استفاده از منابع دولتي و ملي و مردمي تمام شده است. مردم عاشق هستند. مردم هيچ چيز از تكواندو نمي دانند اما در حسرت اين بودند كه آن سنسورهاي روي بدن ها به عشق ما واكنش دهد. مردم از ركورد احسان حدادي نمي دانستند و اصلا نيم داندد 68 متر پرتاب چه معنائي دارد اما دلشان مي خواست او قهرمان شود. مردم درد از بي امكاناتي ورزشكاران ديگر رشته ها دارند مردم ما ناراحت هستند كه عبدولي بايد در دكه سمبوبه فروشي كار كند اما فلان فوتباليست كه هيچ هنري ندارد اين گونه دستمزد بگيرد. اين فوتبال نفرت توليد مي كند. اين فوتبال خشم توليد مي كند. اين فوتبال حسرت توليد مي كند. اين فوتبال هزينه زا است ما سالن اختصاصي براي خيلي از رشته ها نداريم آنگاه ميلياردها خرج تيمهائي چون پرسپوليس و استقلال مي شود. احسان حدادي محلي براي تمرين ندارد آنگاه فوتباليست پر ادعاي ما از دستمزدهاي چند صد ميليوني نپرداخته حرف مي زند. مردم دلشان بر ضد فوتبال نيست بلكه نگرش جديدي از مديريت سرمايه گزاري و هزينه مي خواهند. اين مردم خسته هستند از نابودي و ادعاي بي عمل فوتبالي ها درد مردم اين است كه چرا براي نفرت و خشم و ناكامي اين همه هزينه مي شود.