درسهای با ارزش از یک فصل پر هیجان / پرسپولیس هم قابل احترام است هم قابل انتقاد!

وقتی یک تیم دستش از جام کوتاه می ماند اولین چیزی که به ذهن هوادار آن تیم می رسد کمبود ها و نقص ها و کم کاری هاست. البته اگر تیم محبوب آن هوادار این پرسپولیسی نباشد که در لیگ پانزدهم شاهد حضور و تلاشش بودیم. برای این هواداری که بارها تا ترک استادیوم پیش رفته و از آدمها برای نجات تیم محبوبش ناامید شده این پرسپولیس خیلی قابل احترام است. برای همین وقتی داور سوت پایان بازی را به صدا درآورد برایش دست زد و ایستاده به تشویق بازیکنانی پرداخت که مثل ابر بهار در وسط زمین گریه می کردند.

اما واقعا چرا این تیم قابل احترام است؟! اجازه بدهید به دلایل آن اشاره کنیم.

1- درک فنی هواداری!
بگذارید به عقب باز گردیم به روزهایی که پرسپولیس شروعی بسیار ناامید کننده داشت و تلاشش تحت هیچ شرایطی نتیجه لازم را در پی نداشت. آن روزها همین هواداران بسیار خوددار بودند. همان روزها همین هواداران که به درک پایین فنی هم متهم شده بودند رگه هایی از موفقیت را در تیم خود می دیدند و برای همین ناکامی ها را تحمل می کردند. خوب به خاطر بیاورید روزی که عده ای هوادار جلوی در باشگاه پرسپولیس تجمع کردند تا بگویند خواستار حضور سید جلال حسینی در تیمشان هستند. خیلی ها این تجمع را ساخته و پرداخته عده ای می دانستند که دستشان از مدیریت و مالکیت پرسپولیس دور مانده بود. در آن روزها این اتهامات راحت مطرح می شد و برانکو از سلیقه فنی اش حرف می زد. اما این هوادار نشان داد درک فنی بالایی دارد. با همین درک فنی از لزوم حضور سید جلال گفت و ثمره این حرف در پایان فصل مشخص شد و البته با همین درک صبوری کرد و از تیمی حمایت کرد که به رده شانزدهم رفته بود و با کمک همین حمایت به صدر رسید. این پرسپولیس به خاطر داشتن چنین هوادارانی قابل تقدیر است.

2- کار گروهی سطح بالا
نایب قهرمانی این پرسپولیس را با نایب قهرمانی پرسپولیس 2 فصل پیش مقایسه کنید. در آن سال پرسپولیس با نفرات صاحب نامش شب بازی با استقلال به یاد طلبش از باشگاه افتاد! یادتان هست چطور نتیجه حساس ترین بازی را به خاطر مسائل مالی به یک امتیاز بی اثر تبدیل کردند؟! بازی با راه آهن را هم در همان فصل به یاد بیاورید. درست در آستانه قهرمانی آن بازی هم واگذار شد تا در روز آخر ابر و باد و خورشید و فلک دست به دست هم دهند تا تیم به نایب قهرمانی برسد. اما حالا بازیهای این فصل را نگاه کنید. پیروزی های پیاپی و شکست سنگین استقلال و حتی پیروزی مقابل تیم سراسر تدافعی راه آهن. این تیم نشان داد چقدر در اجرای کار گروهی به هماهنگی رسیده اند و بازیکنان تیم چقدر با هم همدل هستند. خب این تیم با این تصویر زیبایی که از فوتبال به جای می گذارد قابل احترام است.

3- پاسخ به اعتماد و نیاز!
هر فصل می نوشتیم بازیکن نیاز دارد تا توانایی اش را به عنوان رزومه کاری به ثبت برساند اما این توصیه اصلا مورد توجه بازیکنان پرسپولیس نبود. اما این فصل داستان فرق کرد. بازیکن به این سطح درک و فهم فوتبالی رسید که باید خودی نشان دهد. داستان پول گاهی وسط می آمد اما نه به اندازه فصول قبل که عملا پرسپولیس را زمینگیر می کرد! آنها با توجه به این نیاز جلو آمدند و خودی نشان دادند و پاسخ درستی به اعتماد کادر فنی و مردم دادند. این تیم با این طرز تفکر واقعا قابل احترام است.

4- متکی به توان خود!
هفته های آخر اوج ناکامی استقلال بود. نه از نظر نتیجه که کاملا از نظر توان و زور برای کسب عنوان قهرمانی. استقلال برای رسیدن به صدر دست به دامن همه بود! تعصب را باید کنارگذاشت و پذیرفت که نیازی به رفتارهای عجیب امثال منصوریان و میداودی و فلان و بهمتن نبود. اما استقلال از این حمایتها خوشش می آمد و حقیقتا به آن نیاز داشت. خیلی ها نوشتند که پرسپولیس به کمک امثال علی دایی و یحیی گل محمدی و شاگردانشان دارند اما پرسپولیس ثابت کرد به این مسئله محتاج نیست. هفته آخر در برابر یک تیم کاملا تدافعی به پیروزی رسید و کارش را با برد به پایان برد. برای همین چنین تیمی قابل احترام است.

اما اجازه بدهید این پرسپولیس را بی اشکال و ضعف نبینیم و انتقادهایی را هم به این تیم وارد کنیم.

1- اصرار به اشتباه!
برانکو مربی بسیار خوبی است. در این مورد شکی نداریم اما او هم بی اشکال نبود. اصرار او به عدم جذب سید جلال حسینی یا بازیکنی هم سطح او بزرگترین ضربه را به پرسپولیس زد. دائم گفت این بازیکن به سیستم فنی مورد نظر او نمی خورد. حاصل این اصرار تعلق عنوان یکی از بدترین خط های دفاعی لیگ بود. باید پذیرفت گاهی مردم بیشتر از یک مربی درک فنی پیدا کرده و خیرخواهانه به او توصیه ای می کنند!

2- امان از حسرت!
پرسپولیس بعد از اینکه قهرمانی را از خودش دور دید حسرت چه چیزهایی را خورد؟! فرصت های از دست رفته و پنالتی های سوخته و امتیازاتی که بی جهت از کف پرسپولیس پرید!بازی با نفت اوج بی توجهی پرسپولیسی ها به اهمیت فرصت ها بود. دیداری که اگر با یک مساوی هم تمام می شد امروز جام قهرمانی را برای پرسپولیس به ارمغان می آورد. پرسپولیس این فصل به اندازه همین 50 گلی که به حریفانش زد فرصت گلزنی از دست داد و این خیلی بد است!

3- قلب تپنده ای که از کار افتاد!
شما قلب یک تیم فوتبال را کجای پیکر آن تیم می دانید؟! ما می گوییم قلب یک تیم دروازه آن تیم است. که اگر از کار بیافتد آن تیم هم از حرکت باز می ایستد. قلب پرسپولیس این فصل واقعا از کار افتاد. سوشا مکانی در این فصل کاری کرد که هواداران اطمینانی از درون دروازه تیم نداشتند. او به همراه دفاع متزلزل عملا اطمینان خاطر را از خط حمله تیم گرفت و همین مسئله باعث شد تا تفاضل گل در روز آخر تعیین کننده قهرمان لیگ شود. سوشا درگیر همه چیز بود جز فوتبال. همین باعث شد تا رسما برانکو هم در مورد او دچار شک شود! ضمن اینکه آزاد کردن ایمان صادقی در زمانیکه سوشا دچار مشکل شده بود یکی از آن بی تدبیری هایی بود که برانکو و باشگاه آنرا مرتکب شدند. این اتفاقات واقعا به پرسپولیس ضربه بدی زد.
امیدواریم از این همه دلیل برای احترام گذاشتن و انتقاد کردن از پرسپولیس برای فصل بعد درس لازم را همه بگیرند و این بار تیمی را در میانه میدان داخلی و آسیا ببینیم که شکی در قهرمانی اش نباشد.

نگارنده: اردلان بزرگ نیا