در توهم گذشته

این روزها بحث در مورد تحلیل های آبکی که در مورد شرایط فوتبال ایران در شبکه بی بی سی گذشت وجود دارد. در تحلیلی که همه دیدند چگونه همه چیز ساده انگاشته شد از آنهائی که باید حمایت شد و هیچ کس ندانست که به چه دلیل امثال کفاسیان و فتح الله زاده و قلعه نوئی و دائی و قطبی در لابه لای این صحبتها حمایت شدند و وقتی اعتراض در مورد این نوع تحلیل سفارشی شد بار دیگر همان رفتاری شد که در برنامه هائی نظیر ورزش و مردم می شود را شاهد بودیم.

 فرا فکنی و نصیحت و پند دادن را شاهد بودیم زیرا می خواستند همه چیز را آرام بدانیم برای آقایانی که معتقدند آسمان فوتبال ایران آبی است و فوتبال ایران را بدون شکست در سال گذشته دانسته است و فوتبال ایران را در هنگام پیروزی بر تیم کره شمالی که یکی از بدترین تیمهای جام ملتهای آسیا بود را در حال قرار گرفتن در قله اوج فوتبال آُسیا دانستند.

 نقطه نظری از علی پروین را شاهد می آوریم علی پروین در اظهار نظری تا حد زیادی شبیه به شوخی می گوید پرسپولیس بازی را به این علت باخته است که علی دائی و پیوس و ناصر محمد خانی نداشته است ... می بینید در آغاز دهه 90 هنوز در گذشته ای زندگی می کنیم که حاصل ساده انگاری های امروز ما چون تحلیل های بی بی سی و برخی دیگر از شبکه ها فرا مرزی و داخلی است. علی پروین صحبت از دائی و پیوس و محمد خانی می کند اما نمی گوید چرا در سالهای دور امثال محمد خانی و پیوس و دائی جانشینان ایرانپاک و کلانی و بهزادی می شدند اما امروز کسی نمی گوید که مثلا به چه دلیل نوروزی جانشین پیوس نشد و زارع نتوانست محمد خانی شود و ...؟

چرا در دهه های 60 و 70 در سالهای جنگ و فقر و نداری فوتبال چنین بازیکنانی وجود داشتند اما در دهه 80 در فوتبال چند صد میلیاردی ما چنین اتفاقی نمی افتد که هیچ بلکه از فوتبال ایران در آخرین سال دهه 80 به عنوان بدون باخت نام برده می شود چون باید افرادی از این فوتبال صحبت کنند که ارتباطی با مدیران این فوتبال ناکام دارند؟ می پرسیم در دهه 50 به جام جهانی رفتیم و سه بار قهرمان جام ملتهای آُسیا شدیم و در دهه 60 ارائه گر فوتبال زیبائی بودیم و در دهه 70 به جام جهانی رفتیم و قهرمان بازیهای آُسیائی شدیم و در دهه 80 بار دیگر به جام جهانی رفتیم و بار دیگر قهرمانی در بازیهای آُسیائی را حس کردیم اما حالا در آغاز دهه 90 شکست در همه رده های سنی فوتبال را در یک شبکه بین المللی پیروزی می دانیم و یا امثال علی پروینی داریم که در نوروز آغازین دهه 90 حسرت محمدخانی و پیوس و دائی را می خورد و با تمامی این حرفها باز آُسمان فوتبال ایران را آبی می دانیم.

 براستی با این طرز فکر باید بگوئیم همه چیز آرام است ؟ این خود فریبی ها را نباید اصلاح کنیم؟ آیا وقتی صحبت از اصلاح می کنیم قدری به اصلاح افکارمان و شنیده ها و باورها و تحلیل ها و دفاع از آنها داریم؟ براستی در آغاز دهه 90 در حالیکه هنوز برنامه های تحلیل ما چون برنامه های تحلیلی دهه 60 خورشیدی است و مردانی چون پروین هنوز در یاد قهرمانان دهه 60 و 70 هستند می توانیم موفق شویم؟ پاسخ به این سوالها به روشنی خیر است