در جمع اين ستاره ها، جايي براي كاپيتان نيست/ نوری، اوت او ورلدکاپ؟

همه مي خواهند بروند جام جهاني. همه يعني همه بازيکنان ليگ برتر؛ حتي آنها كه در تيم هاي خودشان هم از اعتماد سرمربي بي نصيب مانده اند. فوتبال ايران روزهاي بسياري است كه خواب هاي شبانه اش را با ديدني هاي برزيل آذين بسته و جز جام جهاني، چيزي نه پيش چشمش است و نه در خيالش. حكايت بازيگران اين فوتبال هم همين است. همه مي خواهند بروند جام جهاني. همه يعني حتي آنهايي كه بيشتر روزهاي رفته از فصل را روي نيمكت گذراندند و شايد هيچكس جز خودشان آنها را براي بازي در جام جهاني محق نمي داند. راستي بايد محمد نوري را هم از اين دست بازيكنان بدانيم؟ البته كه نه؛ هر چند كه ترديدها درباره حضور او در جام جهاني بسيار است؛ همانقدر كه نيمكت نشينان ليگ برتر نسبت به خودشان مرددند.

نوري همان بازيكني است كه كارلوس كروش هرگز نتوانست روي نامش قلم قرمز بكشد و تا امروز شايد نهايتا يكي از اردوهاي تيم ملي را از دست داده باشد. به قول خودمان يكي از «سوگلي» هاي سرمربي است اما چطور مي تواند به جام جهاني برود وقتي در ليگ برتر، در پرسپوليس جايي برايش نيست؟ جايگاه كاپيتان در پرسپوليس، روزهاي زيادي است كه از دست رفته. اول فصل كه بازوبند را بر بازويش مي بستند، هيچكس امروزها را براي محمد نوري تصور نمي كرد. او در تمام نيم فصل اول تنها سه بازي را از دست داد كه دليل نبودنش در بازي هاي نهم و دهم مصدوميت بود و هفته آخر را هم به او استراحت دادند. از 15 بازي كه در دور رفت ليگ سيزدهم سپري كرديم، محمد نوري 10 تا را فيكس بود و 8 بازي را هم تا سوت پايان در زمين گذراند. در بازي برابر فجرسپاسي و صبا در هفته هاي يازدهم و دوازدهم هم به عنوان بازيكن تعويضي به زمين رفت و سر جمع، 38 دقيقه بازي كرد.

فصل سيزدهم ليگ برتر بعد از 1350 دقيقه به آخر رسيد كه از اين تعداد، سهم محمد نوري 928 دقيقه بود آن هم در حالي كه تا هفته نهم، هميشه فيكس بود. در نيمه دوم فصل اما ورق برگشت و آقاي كاپيتان، شد يك بازيكن نيمكت نشين. در بازي اول برابر تراكتورسازي البته فيكس بود اما نه نود دقيقه. از دقيقه 84 كه گذشتيم، جايش را به محمد عباس زاده داد و بازوبندش را هم سپرد به سيد جلال حسيني. هيچكدامشان را هم نتوانست پس بگيرد؛ نه جايگاهش در تركيب يازده نفره و نه بازوبند كاپيتاني را. در دو بازي بعدي برابر ذوب آهن و مس هم كلا 34 دقيقه بازي كرد. از شانس بد او تازه واردها و جانشين هايش هم خوش درخشيدند تا سرمربي، محمد نوري را كلا از ياد ببرد. يك فراموشي كاملا به حق!

نوري به خاطر قدرت بدني اش هرگز نقش يك هافبك دفاعي را هديه نگرفته و جايگاهش در مثلث سه نفره پشت تك مهاجم را هم خيلي زود به پيام صادقيان بخشيد تا دست خودش خالي بماند. تا اينجاي كار و در پست محمد نوري، صادقيان 2 گل زده و 5 پاس گل داده و بازيكنان كناري اش هم به همين اندازه موثر بوده اند. محمدرضا خلعتبري 5 گل زده و 2 پاس گل داده و عاليشاه و مسلمان هم هر كدام يك گل و يك پاس گل را در كارنامه دارند. حال آنكه محمد نوري در حضور 1046 دقيقه اي اش در بازي هاي اين فصل پرسپوليس هيچ گلي نزده و پاس گل هم نداده است! تنها غنيمت او از اين همه بازي، دو كارت زرد بوده و بس. با اين آمار آيا مي توان سرمربي را به خاطر نشاندن كاپيتانش روي نيمكت سرزنش كرد؟

محمد نوري هميشه بازيكن دايي بوده. چه در روزهاي سرمربيگري دايي در تيم ملي، چه وقتي روي نيمكت سورينت مي نشست و همه مي گفتند نوري يكي از نفوذي هاي او در پرسپوليس است و چه همين امسال كه محمد نوري سازش را براي رفتن كوك كرده بود و چون سرمربيگري را به نام دايي زدند، او هم تصميم گرفت بماند. حالا اما بايد به خاطر ذره اي اعتماد، دنبال سرمربي بدود و چشم اميدش همچنان به كارلوس كروش باشد.

مثل همه بازيكنان اين فوتبال، نوري هم مي خواهد با تيم ملي به جام جهاني برود اما آيا درخشش اين گلزن ها و گلسازهاي جوان پرسپوليس به او اين اجازه را مي دهند كه براي جلب اعتماد دوباره سرمربي تيم ملي خودي نشان بدهد؟ يا با تسليم شدن برابر بي اعتمادي هاي علي دايي، جام جهاني را هم مثل جايگاهش در تركيب ثابت پرسپوليس از كف خواهد داد؟