در حسرت كانديداي اصلح!

1- يكبار ديگر قلم و كاغذ دست گرفته ايم و اسم همه آنهايي را كه نمي خواهيم شان فهرست مي كنيم؛ علي كفاشيان نبايد بماند. چه كسي مي تواند تصورش را بكند كه بعد از آن كابوس تلخ چهار ساله، حالا بشود يكبار ديگر فدراسيون فوتبال را دست او سپرد؟ مشكل بزرگ مديراني مثل كفاشيان اين است كه كاريزما ندارند. براي رياست فقط «قدرت» كافي نيست. گاهي اگر همه اختيارات قانوني جهان را هم به يك نفر بسپاري، او نمي تواند حتي يك جمع دو نفره را اداره كند. بيرون از نيرويي كه مقررات به فرد مي دهند، مديريت بهينه محتاج «اقتدار» است؛ آنچه لابه لاي لبخندهاي منفعلانه كفاشيان، كوچكترين اثري از آن ديده نشده است. در ميان بقيه همكاران آقاي رييس هم، كسي به چشم نمي خورد كه بتوان بار فوتبال را با خاطري آسوده و قلبي اميدوار به او سپرد. مهدي تاج در همين چهار سال گذشته متهم بوده است به كارشكني و تشكيل دولت سايه در فدراسيون و البته اتهامات گفته و ناگفته جناب نايب رييس در همه سال هاي حضورش در فوتبال ايران و اصفهان، بسيار بيش از اينهاست! عزيز محمدي اگر بتواند افكار عمومي را در مورد مناسب بودن مديريتش بر سازمان ليگ مجاب كند، قطعا همچنان درگير شائبه ايرانگردي بي پايان محمود ياوري(!) خواهد بود و البته پاي بقيه مسوولان ارشد كنوني فدراسيون هم در پرونده افتضاحاتي مثل حذف تيم ملي المپيك گير است. بيرون از خيابان سئول، اوضاع بدتر هم مي شود. محمد دادگان به خاطر درگيري اش با دولت نمي آيد و تازه اگر بيايد، هنوز ماجراي روحيه تحكم آميزش در كار، پابرجاست. اميد بستن به مديران امتحان پس داده اي مثل مصطفوي و عابديني هم بازگشت كور به دو و سه دهه قبل است. شيوه كار مديران كنوني باشگاه ها نيز استاندارد به نظر نمي رسد. مثلا فكرش را بكنيد علي فتح ا...زاده كه نمي تواند كاپيتانش را در تيم حفظ كند يا در آستانه فينال حذفي، تسليم بازيكن سالاري مي شود و مهره كارآمدش را تحويل رقيب مي دهد، چگونه خواهد توانست مديريت كلان فوتبال ايران را برعهده  بگيرد و آن را عاقبت به خير كند؟ مشكل بزرگ ديگر اين است كه حتي نيروهاي خارجي وارد شده در حوزه فوتبال هم در سال هاي اخير يكسره مردود شده اند و شايد تنها نگريستن در احوالات حبيب كاشاني، به عنوان مشتي از خروار در اين زمينه كافي باشد! اين ليست همه آنهايي است كه شايد از نظر قاطبه منتقدان فوتبال ايران ، صلاحيت مديريت فدراسيون را نداشته باشند، اما آيا به اين انديشيده ايم كه بيرون از اين دايره وسيع، چه كسي باقي مي ماند كه قرعه فال به نام او بخورد و بار اين امانت را به دوش بكشد؟

2- هر زمان قرار مي شود براي يكي از باشگاه هاي اسم و رسم دار كشورمان «مدير» انتخاب كنيم و از جمله امروز كه به موعد برگزاري انتخابات فدراسيون فوتبال نزديك مي شويم، بيش از گذشته پي به اين حقيقت تلخ مي بريم كه چقدر دست مان در حوزه نيروهاي زبده مديريتي خالي است. اين اشكال متاسفانه فقط محدود به حوزه ورزش هم نيست. هر كجا «ويترين» داشته باشد و نتيجه عملكرد مديران به شكل ملموس مقابل ديدگان مردم قرار بگيرد، اغلب اين سوءمديريت هاي گل درشت هستند كه به چشم مي آيند. به اقتصاد نگاه كنيد لطفا؛ آنجا هم مثل ورزش «اسكوربرد» دارد و مي شود روي تابلوهاي اعلام نرخ ارز و سكه و تورم و مسكن و مستغلات، از ميزان كارآمدي مديران مطلع شد. آنجا بهاي دلار ديوانه وار بالا مي رود، اينجا رتبه تيم ملي در رنكينگ فيفا سقوط آزاد دارد! حتي با كمي كنكاش و صبوري به راحتي مي توان رگه هاي آشكاري از مديريت ناكارآمد را در خيلي از حوزه هاي اجتماعي هم تشخيص داد. وقتي منابع كافي داريم، اعتبار داريم، علاقه داريم و استعداد بالقوه هم داريم، اما به نتيجه نمي رسيم، معنايش اين است كه مدير خوب نتوانسته ايم تربيت كنيم.

3- مشكل بزرگ خيلي از حوزه هاي اجرايي در كشور ما اين است كه اداره كنندگان آنها، از جايي كه بايد بيايند نمي آيند. اصول كار اين است كه مديران آينده يا از دل مراكز آموزش آكادميك بيرون بيايند يا پس از طي كردن مدارج ترقي و تجربه اندوزي مرحله به مرحله و موفق، به نوك هرم مديريتي برسند. در ايران اما، اين هر دو مسير منطقي مسدود هستند. دانشگاه هاي مان اغلب تبديل شده اند به كارخانه توليد مدرك كه با متون درسي غيركاربردي و منسوخ شده شان، هيچ كمكي به تربيت نيروي متخصص و مفيد در امور اجرايي نمي كنند. بيش از 90 درصد دانشجوهاي مقطع دكتراي تربيت بدني كه بايد تبديل به خبره ترين و توانمندترين نيروهاي آينده ورزش ايران بشوند، صرفا جذب تدريس و تعليم در همين حوزه مي شوند تا به بازتوليد دانشي كمك كنند كه هيچ فايده عملي ندارد! در بحث تجربي هم معمولا اوضاع از همين قرار است. در اين شرايط، مديران از جايي به ورزش و فوتبال ايران تزريق مي شوند كه اصولا ارتباطي به اين حوزه ندارند؛ چه اينكه آقايان حتي در همان زمينه هايي كه قبلا كار مي كرده اند هم متخصص نبوده اند و عمدتا با توصيه و سفارش به پست و مقام رسيده اند! آيا در اين شرايط، نبايد انتظار ناكامي را داشت؟

4- به لشكر مدعيان امروز رياست بر فدراسيون فوتبال نگاه مي كنيم و حتي يك ستاره كه بتواند اين آسمان تاريك را روشن كند، نمي بينيم. عجيب تر اما، آن است كه با اين فقر شديد مديريتي در فوتبال، چهره هاي ورزشي ما عزم نمايندگي مجلس را هم كرده اند تا در دنياي سياست به تدبير امور بپردازند!