در دفاع از فوتبال، که همیشه متهم است

تیم ملی والیبال کشورمان در حالی با شکست برابر ایتالیا به کار خودش در بازی های المپیک2016 پایان داد که این باخت، نسبت به گذشته تاثر کمتری را بین هواداران ورزش برانگیخت. در حقیقت اینطور به نظر می رسد که محبوبیت شگفت انگیز والیبالیست ها در ایران، در پی برخی رفتارهای مغرورانه آنها رو به افول گذاشته است. نقطه اوج این کنش های غیرقابل هضم هم مربوط به خودداری حیرت آور ستارگان والیبال از حضور در رژه ابتدای مسابقات بود. آنها ترجیح دادند به جای حضور زیر پرچمی که نماد مشترک 70میلیون ایرانی است، گوشه ای از هتل دراز بکشند و همزمان، یک سلفی غیرمحترمانه و لج درآر از خودشان به انتشار برسانند.

از نظر فنی کاری که بچه های والیبال در این چند سال انجام دادند، به معنای واقعی کلمه «فوق العاده» بود. آنها رشته ای را که کمتر دیده می شد، آنقدر بالا بردند و ارتقا دادند که دیگر ندیدنش امکان نداشت. داستان واقعی اما از همین جا شروع می شود؛ جایی که دیده شدن و در معرض توجه قرار گرفتن، رنگ زندگی آدم ها را عوض می کند و آنها را در موقعیت کاملا متفاوتی قرار می دهد. از اینجا به بعد باید دید قهرمانان جدید و ستاره های نوظهور چقدر انعطاف دارند و تا کجا می توانند زیر بار این محبوبیت روزافزون، شخصیت نجیب خودشان را حفظ کنند. سوال این است که آیا ستاره های والیبال ما در چنین آزمونی نمره قبولی گرفتند؟ آیا مثلا ممکن بود آنها سه یا چهار سال پیش به اقدامی در حد و اندازه های تحریم کاروان ورزشی مملکت و پشت کردن به رژه گروهی دست بزنند؟ نه؛ فکرش را هم نکنید!

سال هاست که متانت و وقار اهالی سایر رشته های ورزشی به رخ فوتبال کشیده می شود. هر وقت سوءرفتاری در پرسپولیس، استقلال یا تیم ملی رخ داده، خیلی ها رو به ملامت خاطیان آورده اند و با لحنی تحکم آمیز از آنها خواسته اند رفتار ورزشی واقعی را از کشتی گیرها، وزنه بردارها، والیبالیست ها یا بسکتبالیست ها یاد بگیرند؛ همان هایی که با امکانات اندک مشغول به کارند و بعضا دستاوردهای بیشتری هم نصیب کشور می کنند. همیشه اما نکته نادیده گرفته شده این بوده که اگر اهالی همین رشته های ورزشی در موقعیت فوتبالیست ها قرار بگیرند و همانقدر شهرت و محبوبیت پیدا کنند، آیا باز همین معصومیت خارق العاده را حفظ خواهند کرد؟ ستاره های سرکش والیبال، امروز پاسخ مناسبی به این سوال داده اند؛ همان ها که حالا رژه را دور می زنند، وسط زمین یقه رقیب بی نوا را می گیرند و با دماغ بالا به عالم و آدم نگاه می کنند!

سخت است، خیلی سخت است که علی کریمی یا علی دایی باشی، همه جا برایت سر و دست بشکنند، هر جمله ات قابلیت تیتر شدن در رسانه ها را داشته باشد و بعد با همه اینها، کاراکتر عادی ات را حفظ کنی. بله، ما در فوتبال کج رفتاری های زیادی داریم که خیلی از آنها نابخشودنی هستند، اما در مقام مقایسه باید یادمان باشد بسیاری از سوپراستارهای این حوزه، هر روز زیر بار دیوانه کننده توجهات عمومی شلاق می خورند. درست در مقاطعی که تعادل کمی به هم می خورد و ذره ای از این شهرت نصیب دیگران می شود، به خوبی می شود فهمید آن دسته از فوتبالیست های سالم ما که هنوز «گندشان درنیامده»، چه کار بزرگی کرده اند و چه جوهر محکمی داشته اند. در سیاه ترین سال زندگی مهدی مهدوی کیا، درست همان روزهایی که در پرسپولیس یحیی به نیمکت پیچ شده بود، مادرش هم از دار دنیا رفت. مهدی اما فقط 48ساعت بعد راهی رشت شد تا در بازی حذفی با داماش، از تیمی پشتیبانی کند که گریه اش را جلوی میلیون ها بیننده تلویزیونی درآورده بود. شاید بشود قاب آن حضور سبز داوطلبانه را کنار سلفی قهرآمیز والیبالیست ها همزمان با رژه المپیک گذاشت و به نتایج جالبی رسید؛ حداقل اینکه نمی شود اینقدر با قاطعیت در مورد نجابت شناگران آب ندیده حرف زد و قضاوت کرد!