در دفاع از مهدی طارمی/ منتظران سقوط!

دقایقی کوتاه قبل از پایانِ اولین بازی فصل پرسپولیس، صدای تماشاگران حاضر در ورزشگاه تختی به فریادهایی بلند گره می خورد. دوربین ها، مهدی طارمی را نشانه می روند که آماده است به ترکیب تیم اضافه شود. بلافاصله بعد از ورود به زمین، مهدی توپ را از محسن مسلمان می گیرد. یک چرخشِ استثنایی را به نمایش می گذارد. با همان سبک همیشگی اش تک نفره به سمت دروازه حریف می رود و ضربه محکم اش را به توپ می زند. شروع او در ترکیب پرسپولیس، ثابت می کند انگیزه هایش برای درخشش در تیم از همیشه بیشتر هستند. او دوباره شروع به مهدی طارمی بودن کرده است. هم در جریان مسابقه و هم در پایان آن، وقتی کفش طلایی اش را روی دست های جانبازِ طرفدار پرسپولیس قرار می دهد. او هنوز هم مهدی طارمی است. حتی اگر خیلی ها، علاقه به تماشای سخاوتمندی اش نداشته باشند.

در سومین فصل حضور در پرسپولیس، کارنامه مهدی طارمی نقاط تاریک و روشن زیادی دارد. البته که او هم در کنار همه درخشیدن ها، گل زدن ها، پنالتی گرفتن ها و همه اتفاقات امیدوارکننده، اشتباهاتِ زیادی هم داشته است. تردیدی وجود ندارد که او همیشه تصمیم درست نگرفته و گاهی به ضررِ هواداران تیمش رفتار است اما آن چه این روزها در حوالی پسر بوشهری اتفاق می افتد، نشان می دهد که او اساسا در جامعه ای ضدستاره رشد کرده است. جامعه ای که نه درخشش او را برمی تابد و نه حاضر است با اشتباهات یک فوتبالیست 24 ساله کنار بیاید و برای او فرصت بازگشت در نظر بگیرد. وقتی به دفتر باشگاه می رود تا تمدید کند، می گویند چون پیشنهاد خارجی نداشته در تیم باقی مانده، وقتی به پیشنهاد خارجی پاخ مثبت می دهد، آماج تندترین توهین ها می شود، وقتی خیلی زود پشیمان می شود و برمی گردد، باید نیش و کنایه ها را تحمل کند، وقتی برای اولین بار به تمرین تیم می رود، رابطه صمیمانه اش با هم تیمی ها را نقد می کنند. حتی موضوع او و مهدی رحمتی را یکسان می دانند و فراموش می کنند که بر خلاف رحمتی، طارمی هرگز روی ارتفاع غرورش نایستاد و بارها تن به عذرخواهی از هوادارها داد. مهدی طارمی می دود و منتقدها به سرعت به دنبالش می روند. دیروز، امروز و شاید فردا.

جماعتی که هیچ کمکی به ظهور مهدی نکرده اند، شیفته تماشایِ سقوط اش هستند. بهانه ای اگر نباشد، می سازند. دلیلی اگر نباشد، می آفرینند. در تازه ترین حمله ها، او با این اتهام روبرو شده که کفش طلایی اهدایی اش به موسی، اصل نبوده و تقلبی بوده است. حالا دیگر برای ضربه زدن به طارمی و تقبیح او، دندان اسب های پیشکشی اش را هم می شمارند. بی هیچ توجهی به این که نابود شدن طارمی، میراث مهمی را از تیم ملی خواهد گرفت. حتی در این جو، او باید مثل همیشه ادامه بدهد. به جنگیدن. به فرار. فرار از جماعتی که انتخابات شان همیشه بین بد و بدتر بوده، لبا س های المپیک شان از بدترین به بد میل می کند اما به طارمی که می رسند، مطلق گرا می شند و ایده آلیست. مهدی طارمی با همه اشتباهات اش، سزاوار این خشونت و فرصت طلبی جنون آمیز نیست.