در ستایش رگ گردن رادو / پاپ های ما کافر از آب درآمدند!

شاید هیچ کس فکرش را هم نمی کرد هواداران پرسپولیس از کسب فقط یک امتیاز برابر گسترش فولاد به شعف بیایند، اما روند بازی با تیم تبریزی طوری پیش رفت که گل دقیقه 95 سیامک نعمتی پرسپولیسی ها را به اندازه یک برد شیرین خوشحال کرد. لحظه ای که سرانجام دژ دفاعی گسترش فولاد فرو ریخت و پرسپولیس به گل رسید، همه بازیکنان این تیم به شدت خوشحالی کردند، اما ماجرای شادی رادوشوویچ کمی متفاوت بود. گلر ذخیره پرسپولیس که معمولا موقع گل های این تیم واکنش های صمیمانه و پرحرارتی دارد، این بار بیش از همیشه شاد بود. او خوشحالی اش را با دویدن درون زمین نشان داد که بابت این رفتارش کارت زرد گرفت. در این لحظات وقتی دوربین های تلویزیونی چهره رادو را به تصویر کشیدند، پیمان یوسفی که گزارش بازی را بر عهده داشت در اوج بدسلیقگی از این ضرب المثل برای توصیف رفتار دروازه بان کروات استفاده کرد: «او حالا از پاپ کاتولیک تر شده است.» آنچه اعتراض و ناخشنودی هواداران پرسپولیس را به دنبال آورده.

البته یوسفی آدم بددلی نیست و حتما بی غرض این حرف را زده، اما واقعیت این است که چارچوب های ذهنی خیلی از ما همین طوری است و ناخودآگاه همه پدیده های دنیا را خودی و غیرخودی می کنیم. این قدر دنیای ما کوچک است که نمی توانیم تعهد خالصانه یک خارجی نیمکت نشین و ارزان قیمت به تیم باشگاهی اش را درک کنیم. وقتی گزارشگر تحصیل کرده ما شادمانی رادو از گلزنی تیمش را با تعبیری شبیه به «کاسه داغ تر از آش» توصیف می کند، چندان هم عجیب نیست که مسوولان برگزاری مسابقات، در جشن قهرمانی پرسپولیس پرچم ملی کرواسی را از دست رادوشوویچ می گیرند و اجازه نمی دهند او با نشانه ای از ملیت و آب و خاک خودش روی استیج برود. ما که خودمان در حق خودمان جفا می کنیم و فرهنگ اجتماعی مان آمیخته به انواع کم کاری ها و کارشکنی ها و کثافتکاری هاست، نمی توانیم «عشق بدون مرز» را درک کنیم. این قبیل دلبستگی ها اما همه جای دنیا واقعا وجود دارد و قابل انکار نیست؛ همانطور که بزرگترین اسطوره تاریخ فیورنتینای ایتالیا، باتیستوتای آرژانتینی است، همانطور که لیونل مسی بارها بالاترین پیشنهادهای مالی رئال مادرید را رد کرده و به بارسا وفادار مانده، یا همانطور که گریزمان فرانسوی همین چند ماه پیش در مقابل وعده های اغواکننده منچستریونایتد ایستادگی کرد و گفت به دلیل محرومیت اتلتیکو مادرید از جذب بازیکن، در این مقطع باشگاه اسپانیایی را ترک نخواهد کرد. دنیای فوتبال پر از این نمونه هاست؛ مصادیقی که نشان می دهد عشق و غیرت، اخلاق و شرف و تعصب و وفاداری ربطی به «جغرافیا» ندارند.

قرار نیست از رادوی نیمکت نشین اسطوره بسازیم، اما خوب است یادمان باشد «مهربانی» به هر شکل و اندازه ای قابل ستایش است. هفته دوم امسال و پیش از بازی پرسپولیس و تراکتورسازی در تبریز، وقتی تماشاگران تیم میهمان مشغول تشویق رادو بودند، او آرام به سمت سکوها حرکت کرد و طوری که هیچ کس تصویرش را نبیند به مردم علامت داد بیرانوند را تشویق کنند. او همان کسی است که بعد از محرومیت باشگاه از جذب بازیکن، به سرعت برای تمدید قراردادش چراغ سبز نشان داد و البته دو ماه پیش وقتی دزد خانه اش را در تهران لخت کرد، ترش نکرد و از این تریپ ها برنداشت که مثلا «ایران خیلی ناامن است» و از این حرفها. همه اینها ارزشمند هستند، به خصوص وقتی «پاپ»های خودمان «کافر» از آب در می آیند؛ کسانی مثل علیرضا بیرانوند که هر دو ماه یک بار دست عسلی هواداران را گاز می گیرد یا مهدی طارمی که در اولین مصاحبه اش بعد از قال گذاشتن باشگاه، به جای عذرخواهی منت می گذارد که «9 سال قهرمان نشده بودید که من برگشتم و قهرمان تان کردم.» بگذارید به همین رگ گردن بیرون زده رادوشوویچ قناعت کنیم و ایمان بیاوریم که مردانگی، اقلیم ندارد، که مقصود تویی، کعبه و بتخانه بهانه!