در ستایش یک داربی جان سخت

در ستایش یک داربی جان سخت

زیبایی را می توان شکنجه داد، اما نمی توان کشت!

1- شمارش معکوس برای آغاز یک داربی دیگر شروع شده است و این بار این هفتادمین شهرآورد تهران است که باید پایتخت خاکستری ایران را افسون کند.
این روزها طبق عادت مالوف سالهای واپسین دهه گذشته، نفس های داربی تهران در حالی به جماعت فوتبالدوست کشورمان نزدیک و نزدیک تر می شود که این مرتبه هم بیشتر استقبال کنندگان از آن به جای گل، گلوله در دست دارند و عوض ستایش، شماتت این بازی را در دستور کار خودشان قرار داده اند.
اتهامات داربی 70 اما، تفاوت زیادی با سیاهه تقصیرات اسلافش ندارد. دشنام دهندگان همچنان جذابیت رو به افول آن را دستمایه تیز کردن دندان خصم بر پیکر شهرآورد تهران قرار داده اند و مخالفان از هر چه کم ستاره تر شدن مصاف پرسپولیس و استقلال خرده می گیرند. حالا انگار داربی رفته رفته تبدیل به قرار ملاقات تکراری منتقدانی شده است که آمدنش را انتظار می کشند تا سیل ناسزاها را به سویش سرازیر کنند و در به هجو کشیدنش، از هم سبقت بگیرند.
شما در مواجهه با مچ اندازی سنتی قرمز و آبی های رنگ باخته پایتخت چه می کنید؟ شکوه فرش قرمز یا نیش های زهرآگین زبان سرخ؛ اینکه داربی را به کدامش میهمان می کنید، در اختیار خودتان است، اما من ترجیح می دهم همچنان به افتخارش قیام کنم و به احترامش کلاه از سر بردارم.

2- اگر فقط یک دلیل لازم باشد که وادارمان کند هنوز به شهرآورد تهران احترام بگذاریم، من آن را برای خودم پیدا کرده ام. برای من، داربی یک اتفاق قدیمی زیباست که در همه این سالهای سخت و در کمرکش حکمرانی سلیقه های «زیبایی ستیز» و جمال گریز، به هر جان کندنی بوده از ذات مهیج و باشکوه خودش حفاظت کرده و هنوز «تفاوت» جذابش را نگه داشته است. داربی شاید بتواند بهترین سمبل برای «تسلیم نشدن» باشد؛ به ویژه برای مردمانی که حالا بسیاری از دیگر ارزش هایشان را هم در محاق تهدید می بینند.
این سالها، کم نبودند ذهنهای زشتی که عمدا و سهوا آفت به جان داربی انداختند تا در پروژه ننگین عادی سازی شان از همه اتفاقات زیبا و دوست داشتنی جامعه، این یکی را نیز آلوده به روزمرگی کنند؛ مدتها برایش پای میزهای رنگین شام، «عقد ضیافت» بستند تا صبح فردا، رقبایی که قرار بود شور مبارزه شان مشتی را به شعف بیاورد، شبیه عروس و دامادهای به ماه عسل رفته شوند، سکوهای سیمانی استادیومش را به گروگان گرفتند تا لختی آزار دهنده صندلی ها شناسنامه عظمتش را مخدوش کند، گاهی به بهانه مناسبت های سیاسی و مذهبی به روزهای میانه هفته تبعیدش کردند و گاهی نیز نتیجه اش را قبل از سوت آغاز بازی، روی کاغذ نوشتند...
زخم های ریز و درشت همه این شمشیرها را می شود خیلی راحت روی پیکر نحیف و رنجور شهرآورد تماشا کرد، اما داربی جان سخت ما هنوز زنده است و روی پاهای خودش ایستاده؛ حتی اگر پرسپولیس و استقلالش هیات مدیره و مدیرعامل هم نداشته باشند و به «گنجینه هایی در ویرانه» بمانند و حتی اگر موعد برگزاری آخرین مسابقه اش، به اسارت تعطیلاتی کشدار درآمده باشد تا از همان حساسیت آفرینی مختصر روزنامه های لاغر ورزشی نیز محروم شود.

3- داربی برای من نماد تسخیرناپذیری یک ذات مقدس است، پدیده ای از تبار «بازجوید روزگار وصل خویش» که ثابت می کند زیبایی ها را می شود شکنجه داد، اما نمی شود کشت. بله؛ شهرآورد تهران حالا ستاره های معدودتری دارد و اشک های کمتری را از چشم دوآتشه ها قربانی می گیرد، اما حتی تندروترین معترضانش هم مجبورند اعتراف کنند همچنان «متفاوت» است، که اگر نبود، آنها نیز تمام سال را منتظرش نمی شدند تا نفرینش کنند. خوش آمدی جان سخت دوست داشتنی!