در فقدان هادی نوروزی/ گزارش یک مرگ از پیش اعلام نشده

یکی از روزهای زمستان سال 1387. زمین تمرین پرسپولیس در اکباتان. زمین پُر است از بازیکنان بزرگ. علی کریمی دارد نرم می دود کنار زمین، پتروویچ با توپ حرکت می کند و نیکبخت و کریم باقری با سر به هم پاس می دهند. قرار این است که توپ نیفتد روی زمین.

مربی پرسپولیس می گوید: «بله، ما خودمان هم می دانیم مشکل اصلی تیم کجاست. این بازیکن های اسم-دار، آن جلو دفاع نمی کنند و برای همین حریف به راحتی خودش را می رساند پشت خط میانی ما.» یک هافبک جوان کنار زمین هست که با سرِ پایین دارد می دود. همین، یک فعل ساده: می دود، می دود، می دود. هادی نوروزی است. یک جوان 23 ساله بابلی که در تیم داماش ایرانیان در لیگ دسته اول 10 تا گل زده تا دوباره پرسپولیسی ها با او تماس بگیرند: «برگرد به خانه ات، به پرسپولیس.»

همشهریان اش می گویند در نوجوانی در هر بازی، یک تنه همه را حریف بوده، اما همین همشهریان ستایشگرِ نوروزی، یک لقب ویژه به او داده بودند؛ کلمه یی که در فرهنگ مازندرانی ها، به مفهوم «موذی» است. هادی نوروزی بسیار مستعد بوده و بسیار ساکت. همین بوده که دور و بری های نوروزی که شاهد پیشرفت سریع او بودند، می گفتند او یک آدم موذی است. اینجا اما پرسپولیس است. اینجا زمین های خاکی بابل و قائمشهر نیست. هادی نوروزی اینجا یک جوان ناشناخته است که کنار دوست اش حمیدرضا علی عسگر، شانه به شانه ی هم می دوند و البته هر دو شانس فیکس شدن در حضور بزرگان را دارند.

«خب برای به تعادل رساندن تیم در دفاع و حمله در خط میانی، این پسر می تواند بیاید توی ترکیب... که شوک نخوره تیم توی دفاع.» مربی پرسپولیس می گوید: «آره، اصلا ضرورت دارد که بیاید توی ترکیب، اما نگرانی دارد آدم توی این جور تیم ها.» چه جور نگرانی ای؟ «این بازیکن را من خودم اوردم پرسپولیس. بازیهاش را توی لیگ یک دیدم و فهمیدم که می تواند به پرسپولیس کمک کند، اما حالا اگر بیارم اش توی ترکیب اصلی، یک سری آدم می گویند یا می نویسند که دارم منافع برای خودم ایجاد می کنم.»

هت تریک در قائمشهر
باقری و نیکبخت هنوز توپ را با سر به هم پاس می دهند و تماشاگران از تکنیک این دو ستاره به وجد آمده اند. نورزوی و علی عسگر اما با سرِ پایین همچنان دورِ زمین می دوند. شاید نوروزی در این لحظات برای تقویت اراده اش، یاد آن روزِ تابستانی 1379 در قائمشهر افتاده؛ روزی که از خانه شان در روستای کپورچال، همراه چند تا از بچه محل هاش می روند به زمین پرسپولیس قائمشهر. بچه های کپورچال 4 گل از پرسپولیس قائمشهر می خورند اما سه گل هم می زنند. هر سه گل را هادی نوروزی می زند. مهردادی اولادی که قرار است سه سال دیگر در لیگ برتر برای پرسپولیس تهران گل بزند و برود توی آغوش علی پروین، در این بازی پیراهن پرسپولیس قائمشهر را به تن داشته و دو گل به تیم هادی نوروزی زده است. فقط اولادی نیست که تحت تاثیر بازی نوروزی قرار گرفته. رامشگر مربی پرسپولیس قائمشهر هم نام نوروزی را به خاطر می سپارد و پس از بازی به او می گوید: «باید خودت را برای کارهای بزرگ تر آماده کنی. بیا به تیمِ ما.» فوتبال از همین روز برای پسرِ کشتی گیرِ کپورچالی جدی می شود؛ از روزی که تصمیم می گیرد به پرسپولیس قائمشهر برود.

کاپیتان می شود
پاییز 1394 فرا رسیده است. 7 سال از آن روزها، روزهایی که نوروزی کنار نیکبخت و کریمی و کریم باقری تمرین می کرده، گذشته است. هادی نوروزی دیگر یک جوانِ دونده میان مهره های بزرگ نیست؛ خودش کاپیتان پرسپولیس است؛ کاپیتان مثل قلب تیم است. نوروزی کاپیتانی است که اهل مصاحبه و خودنمایی نیست. بازی اش را می کند و گاهی هم خوب بازی نمی کند. انتقاد اصلی که به او می شود، این است که چرا وقتی نیمه دوم شروع می شود، این قدر افت می کنی؟ چرا زیاد نمی دوی؟ چرا می گذاری بازیکنان حریف بیایند پشت خط میانی پرسپولیس؟ چرا زیاد نمی دوی هادی؟ هادی نوروزی زیاد نمی دود، اما یک دلیل اش شاید این است که حالا خودش یکی از مهره های تکنیکی تیم است که سرویس-گیرنده شده است.

نوروزی بازوبند کاپیتانی پرسپولیس را به بازو می بندد، کرنرها را می زند، پشت ضربات کاشته می ایستد و گاهی از پشت محوطه جریمه شوت هایی می زند که گلر باید تمام تلاش اش را بکند تا توپ نرود توی دروازه. هادی نوروزی حالا خودش بازیکنی است که وسط زمین تمرین وقتی راه می رود و با توپ کار می کند، چند تا جوان در حال سخت دویدن، نگاه اش می کنند. و در ذهن شان: «باید آنقدر خوب بدویم که بتوانیم به جایگاه هادی نوروزی برسیم. یعنی میشه ما هم یه روز به بازوبند کاپیتانی پرسپولیس برسیم؟» نوروزی از آن هافبک-مهاجم ها نیست که با لمس توپ به یاد ماندنی اش در تاریخ بماند. او خداداد عزیزی یا مهدوی کیا نیست، اما بازیکنان جوانی که به تمرین پرسپولیس می آیند، می توانند از نظر رفتاری، نوروزی را به خاطر بسپارند؛ کاپیتانی که در چند سال حضور در پرسپولیس، هیچ مشکل حاشیه یی برای تیم اش ایجاد نکرده است.

وداع با مهمترین چیز بی اهمیت زندگی
چهارشنبه است. 8 مهر ماه 1394. نوروزی به زمین تمرین می رود، اما در کشاله ی پای خود احساس درد دارد. می نشیند کنار محمود خوردبین سرپرست تیم و چند دقیقه با او صحبت می کند. به خانه می رود. چند نفر مهمان اش هستند. با هم گپ می زنند. دقایقی از بازی مالمو-رئال را تماشا می کنند. هادی درباره پرسپولیس و دردِ پایش حرف می زند. شاید همسر هادی راضی نباشد که «باز هم فوتبال؟ شب توی خونه هم فوتبال؟» اما فوتبال مگر مهم ترین چیزِ بی اهمیتِ زندگی نیست؟ کاپیتان پرسپولیس نمی تواند و نباید از این مهم ترین چیز بی اهمیت زندگی فاصله بگیرد، حتا در خانه. هادی درباره ی فوتبال با مهمانان اش حرف می زند و بعد با پدرش در کپورچال تماس می گیرد: «بابا دل ام برایتان تنگ شده. به زودی همدیگر را می بینیم.»

کاپیتان پرسپولیس باید بخوابد. نباید بدن اش از فرم خارج شود. نباید اتفاقی که پس از تعطیلات ماه گذشته برای پرسپولیس افتاد، دوباره رخ بدهد. نوروزی نمی خواهد مثل بازی جلوی سایپا، صدای تماشاگران سکوی تیفوسی ها را بشنود که دارند داد می زنند «هادی جونِ هر کی دوست داری بدو. تو کاپیتان تیم هستی مردِ حسابی. وا نده.» چشم های نوروزی سنگین شده است. در ذهنِ هادی نوروزی: «اره، نباید وا بدم. من کاپیتان پرسپولیس ام.» و حالا میان کلمات فاصله می افتد و تصاویری که می ایند و می روند و به آدم می فهمانند که دارد به خواب می رود: «وا....نمی دم....آماده ام بچه ها...می بریم شون...پاس...بده مهدی....توپ....توپ رو بده...من...می زنم...کاشته رو....توپ...من...عاشق...کاشته زدن ام....می زنم...من.»

ناگهان قلبِ هادی نوروزی می ایستد و حالا همه ی فعل ها، فعل گذشته می شوند: می دویدم، کاشته می زدم، نمی خواستم وا بدهم، 3 گل به پرسپولیس قائمشهر زدم، می دویدم، گل می زدم، تکنیکی بودم، در بابل یک تنه حریفِ چند نفر بودم، می دویدم، می خواستم بروم کپورچال، کاشته می زدم، 30 ساله بودم و کاپیتان پرسپولیس، قلبِ پرسپولیس؛ هادی نوروزی بودم.


نویسنده: فرزاد حبیب اللهی