در مورد سردار آزمون که پازل لوس بازی هایش را تکمیل کرد

با اعلام خداحافظی از تیم ملی، به نوعی پازل «لوس بازی» های سردار آزمون کامل شد. کلکسیون حواشی او شاید فقط همین یک قلم را کم داشت. پریدن به فدراسیون سوارکاری و مربیان آن، درگیری مجازی با همبازی ملی پوش بر سر مسایل ممنوعه، یورش غیرمودبانه به بزرگان فوتبال ایران که منتقد برخی رفتارهای کی روش بوده اند و حالا هم وداع با تیم ملی در 23سالگی. خودش می گوید از چهار ماه پیش داشته به خداحافظی فکر می کرده؛ یعنی از همان روزهایی که کاوه رضایی و علی علیپور و رضا قوچان نژاد همه بضاعت شان را کف دست شان گرفته بودند تا شاید فوروارد ایران در جام جهانی باشند، اما آخرش فرصت تام و تمام 270دقیقه ای رسید به مسافری که اصلا ویزای روسیه را نمی خواست. بعد ما چه ساده دلیم که انتظار داشتیم با چنین مهاجمی، تیم ملی مان رکورد کمترین گل زده و کمترین شوت داخل چارچوب و حتی بیرون از چارچوب کل جام را به نام خودش ثبت نکند!

سردار آزمون مدتهاست که نشان داده با وجود استعداد چشمگیرش، در حوزه خصایل اخلاقی و خصایص حرفه ای نباید انتظار زیادی از او داشت. این وسط فقط می ماند یک آرزو؛ اینکه کاش او با این حجم عظیم از زود اقناعی، سرخوشی کاذب، سطحی گرایی و عطش برای جلب توجه از مسیرهای کوتاه و نامناسب، تنها نماینده خودش باشد، نه نماینده یک نسل، وگرنه خیلی باید نگران نسل آینده فوتبال ایران باشیم. آزمون لباس یکی مثل علی دایی را به تن کرده که به اندازه ثانیه به ثانیه مسابقات ملی عرق ریخت و هزار بار به هزار عنوان تحقیر و تمسخر شد، اما یک قدم هم عقب نگذاشت. وقتی دست منتقدان دایی به جایی نمی رسید، او را به خاطر گلزنی به مالدیو و گوام ریشخند می کردند، اما حالا کریس رونالدو همه زورش را می زند تا با گلزنی به لوکزامبورگ و مالت و لیختن اشتاین عنوان بهترین گلزن تاریخ مسابقات ملی را از ستاره ایرانی بگیرد، هرچند کار آنقدر سخت است که شاید تصاحب این عنوان، به یکی از معدود اهداف محقق نشده زندگی رونالدو تبدیل شود. حالا پیراهن این آدم را داده اند به کسی که اگر به ابروی بالای چشمش چپ نگاه کنی، به تریج قبایش بر می خورد و ممکن است از فوتبال کنار برود، کسی که شب بازی ایران در جام جهانی از جواب دادن به شوخی پیش پا افتاده یک کمدین تلویزیونی هم غافل نمی شود و البته دو روز بعد از آنکه در اینستاگرام شفیع مهدی طارمی می شود، خودش از فوتبال ملی خداحافظی می کند! این همه اعوجاج، بی ثباتی، زودرنجی و بی همتی؛ بعد شما هنوز منتظرید سردار از روبین و روستوف دل بکند و از ور دل قربان بردیف به یک باشگاه درست و حسابی اروپایی برود؟

از همه خنده دارتر لقب او یعنی «مسی ایرانی» است. مسایل فنی به کنار، اما از مجموعه رنج هایی که مسی در لباس تیم ملی کشورش تحمل کرده هزار فیلم سینمایی می شود ساخت. مسی همین حالا با 64 گل و اختلاف قابل توجه نسبت به باتیستوتا بهترین گلزن تاریخ تیم ملی آرژانتین است، اما او در همه این سال ها متهم بوده که با تمام وجود برای تیم کشورش بازی نکرده. خدا می داند که چقدر فحش خورده و چقدر ملامت شده؛ در رستوران مرکز شهر بوینس آیرس به او حمله کرده اند و جایی دیگر مجسمه اش را شکسته اند. بین 2016 و 2017 در یک مقطع یک ساله تمام گل های رسمی تیم ملی آرژانتین را مسی زد و هیچ بازیکن دیگری موفق به گلزنی برای آلبی سلسته نشد. در مسابقات انتخابی همین جام جهانی اگر هت تریک روز آخر مسی در زمین اکوادور نبود، آرژانتین اصلا به روسیه نمی رسید. لئو ظرف سه سال تیمش را سه بار به فینال جام حهانی و کوپا آمریکا برد و هر سه بار بعد از شکست در بازی نهایی، بدترین توهین ها را به خود او کردند. همین حالا هم آرژانتین در هر مرحله ای اوت شود، فحشش را مسی باید بخورد. او اما هنوز کوتاه نیامده و در لحظات پایانی بازی با نیجریه طوری جلز و ولز می کرد که انگار پای مرگ و زندگی اش وسط است. از آن طرف هم سردار آزمون را داریم که بعد از چهار تا انتقاد معمولی که خیلی از آنها هم به حق است، بازی «من قهرم» راه می اندازد. لیونل مسی ایرانی؟ شوخی را تمام کنید لطفا!