در مورد مردی که ساعتی پنج میلیون دستمزد می گیرد!

کارلوس کی روش این روزها تفسیری جدید و تاریخی از مفهوم «صلح» ارایه می دهد. چندی پیش خود او خواهان آتش بس موقت بین موافقان و مخالفان تیم ملی شده بود و حالا خودش پیاپی، بدون حتی یک نفس وقفه به موضع گیری های مخرب و جنگجویانه ادامه می دهد. کی روش هفته قبل مواضع تندی علیه برانکو گرفت، سرمربی سرخپوشان را آشکارا به انتفاع از دلالی بازیکن متهم کرد و باشگاه پرسپولیس را هم مقابل سایر تیم های کشور قرار داد. در ایران اما یک کلمه هم به حرف های او جواب داده نشد تا در کوران جام ملتها گزکی دست مربی پرتغالی نداده باشند. با این وجود کارلوس به جای حفظ آرامش تیم، بعد از ارایه نمایش ضعیف برابر عراق بار دیگر به تاخت وتاز در جاده یکطرفه ادامه داد.

اظهارات اخیر کی روش از هر زمان دیگری باورنکردنی تر است. او که انگار در طول این هشت سال فقط ضرب المثل «تفرقه بینداز و حکومت کن» را از زبان فارسی آموخته، این بار پا را از محدوده متعارف یک مربی فوتبال هم بیرون گذاشته و حتی بدنه دولت را زیر سوال برده است؛ آن هم درست 24 ساعت بعد از آنکه وزارت ورزش بابت پیروزی تیم ملی برابر رقبای مفلوکی همچون یمن و ویتنام، با ارز دولتی مخصوص کالاهای اساسی 600 هزار دلار پاداش در اختیار بازیکنان و مربیان این تیم قرار داد. در کمال صداقت باید گفت فوتبال ایران با وجود همه «بدمن»هایش تا به حال هرگز با پدیده ای شبیه کی روش مواجه نبوده است؛ کسی که برای حفظ منافع خودش حاضر باشد همه چیز را به هم بریزد و هر هزینه ای را به ساختار ورزش کشور تحمیل کند. نگاه کنید و ببینید با همه فراز و فروردهای تاریخ فوتبال ایران، تیم ملی در کدام بزنگاه مهم با این فضای دوقطبی مرگبار مواجه بوده و این همه کینه و سوءتفاهم در فضای اطراف آن موج می زده؛ آیا جز این است که نقش اول این تراژدی سیاه را شخص کارلوس بر عهده دارد؟

کارلوس کی روش سلطان خداحافظی های پرتنش و اعصاب خردکن است. محض رضای خدا حتی یک تجربه شغلی او هم در فضایی آرام و دوستانه پایان نیافته است. بروید تحقیق کنید و ببینید سال 2002 چه اتفاقی در آفریقای جنوبی رخ داد که فدراسیون فوتبال این کشور در فاصله 3 ماه به آغاز جام جهانی عطای ادامه کار با کی روش را به لقایش بخشید. او در فضای فوتبال این کشور چنان نفرت عمیقی تولید کرده بود که نهایتا عقلای قوم در حساس ترین مقطع ممکن عذرش را خواستند و یک مربی بومی را جایگزینش کردند، لابد چون کشورشان را بیشتر از نتیجه گیری احتمالی در جام جهانی دوست داشتند! بروید و رابطه کی روش با بازیکنان سابق منچستر یونایتد، از جمله روی کین را دوباره رصد کنید، شاید روشن شود چرا هیچ ستاره مهمی از آن نسل برای دستیار پیشین فرگوسن احترام قائل نیست. بروید و فضای جدایی کی روش از تیم ملی پرتغال را دوباره بررسی کنید. ببینید رابطه او با کریس رونالدو چگونه بود، چرا همین چند ماه پیش در بگو مگوی مجازی با کوارشما به شاگرد سابقش لقب «الاغ» داد و چطور هیچ کدام از بازیکنان پرتغال در بازی با ایران حاضر نشدند حتی برای احوالپرسی با کارلوس پا پیش بگذارند. دیگر بگذریم از تنش های رخ داده هنگام اخراج او از تیم ملی امارات، ناگویا گرامپوس ژاپن و رئال مادرید. حالا این مرد همیشه تنها، بعد از آنکه دریافته دیگر آینده ای در کشورمان نخواهد داشت، دنبال تکرار همان تجربیات تلخ در ایران است. به همین سادگی است که وزیر ورزش نزد او، از «مصلحی با سخنان دلگرم کننده» به عامل کوتا در تیم ملی تنزل می یابد و مهدی تاج که در زمان ریاستش بر سازمان لیگ «راننده تاکسی» خطاب می شد، حالا فرشته قربانی داستان های سینیور لقب گرفته. بروید و آرشیو پیام ها و مصاحبه های کارلوس را مرور کنید که نکات زیادی در آنها نهفته است.

از همه جالب تر اما جمله ای است که کی روش به عنوان یکی از آخرین ضربه ها به برانکو و پرسپولیس انتخاب کرده: «در کشوری که مردم نان ندارند بخورند، آن تیم خاص با پرواز فرست کلاس به ژاپن رفت.» جالب است که این حرف ها را هفتمین مربی گرانقیمت جام جهانی روسیه به زبان می آورد؛ مردی که همین حالا منهای همه پاداش ها، ساعتی 5 میلیون تومان دستمزد معاف از مالیات از فدراسیون فوتبال ایران می گیرد. روزی که محمد مایلی کهن گفت به جای دادن این پول ها به امثال کی روش برای بچه های مدارس زاهدان بخاری استاندارد بخرید تا در آتش نسوزند، به درستی او را به پوپولیسم متهم کردند؛ اما حالا که خود کی روش هزینه سفر پرسپولیس را به نان نداشته مردم پیوند می دهد، تکلیف چیست؟ چطور می شود حرف «ممد مایلی» چون بچه انزلی است و شلوار پارچه ای می پوشد مصداق عوامفریبی باشد، اما همان جملات را از زبان کی روش چشم رنگی، نماد صراحت لهجه و افشاگری بدانیم؟ کاش خودباخته نباشیم و به جای افراد، حرف ها و رفتارها را قضاوت کنیم. اینگونه درخواهیم یافت گاهی شاید کارلوس کی روش هم در نوع خودش محمد مایلی کهنی است که در موزامبیک به دنیا آمده، در پرتغال رشد کرده و در ایران آتش می سوزاند!