در مورد کی روش که می گویند ایرانی است!

«کی روش از همه ما ایرانی تر است»؛ این گزاره را طی سال های اخیر به دفعات شنیده ایم. هر بار که رگ گردن آقای مربی باد کرده یا به هر نحوی در مسیر کسب پیروزی رفتارهای برونگرایانه بروز داده، مانیفست ایرانی بودن کی روش از سر گرفته شده. مدعیان این تئوری البته شواهد دیگری هم دارند؛ از ساعت مچی کی روش که بندهایش با سه رنگ پرچم ایران تزیین شده تا پرچم کوچکی که گاهی کنار زمین در دست او می بینیم و البته طرحی که در روسیه روی کتش زد. اینها یعنی مو لای درز ایرانی بودن کی روش نمی رود و لابد همه ما باید پیش استاد درس پس بدهیم. از قضا این فضا بعد از جام جهانی جدی تر هم شد؛ به ویژه از جایی که کی روش در بازی رودررو با کشور خودش یعنی پرتغال به آب و آتش زد و با راه انداختن انواع جنگ های روانی، سعی کرد تیم حریف را تحت فشار قرار بدهد. از آن به بعد بود که «ایرانی تر» بودن کی روش رنگ و بوی جدی تری پیدا کرد و به نقل محافل ورزشی و اجتماعی تبدیل شد؛ تا جایی که مرزهای بین کی روش و کوروش رسما از بین رفت!

البته که چنین جوگیری هایی از ما ایرانی ها اصلا بعید نیست و تقریبا همه ما در زمینه این داستان سرایی ها تبحر داریم، اما این مورد دیگر واقعا نوبر است. چطور می توان ذوق کرد از اینکه کی روش به پرتغالی ها پرخاش کرده و این مساله را پای علاقه او به ایران نوشت؟ وقتی کسی به خاک خودش و سرزمینی که در آن روی خشت افتاده، پرورش یافته و چندین دهه کار و زندگی کرده تعلق خاطر ندارد، چطور می تواند قلبا و حقیقتا شیفته کشوری باشد که برای چند سال کار به آن آمده و روزی هم دیر یا زود آن را ترک خواهد کرد؟ چقدر زودباوریم ما که اینقدر آسان دل به این افسانه های عاشقانه می بندیم. اگر کی روش خیلی ایرانی است، کاش حداقل مالیات دستمزد دو میلیون یورویی اش در هر سال را بدهد، اما افسوس که او هم مثل خیلی از مربیان و بازیکنان خارجی و حتی داخلی وقتی می بیند «راه» دارد، قسر در می رود و بعد با نمایش پرچم در کنار زمین، به نماد ایران دوستی تبدیل می شود!

هر کسی به این آب و خاک خدمت کند باید قدرش را دانست و حتی اگر لازم شد دستش را هم بوسید. کارلوس کی روش هم مجموعا انتخاب خوبی برای فوتبال ایران بود که اگرچه پول زیادی خرجش شد، اما کارایی لازم را هم داشت و خیلی جاها دل مردم ما را شاد کرد. با این همه بیایید تا این حد آماده افسانه ساختن نباشیم. شخصیت کارلوس کی روش طوری است که بیشتر از آنچه پرتغالی یا ایرانی(!) باشد، «کی روشی» است. او جنگجویی است که فقط به برند خودش فکر می کند و دلش می خواهد همیشه و همه جا پیروز باشد. رگ گردن بادکرده او هم به خاطر عرقی است که به خودش دارد؛ درست مثل علی دایی که یک برنده مادرزاد بود و حتی در بازی های سرگرم کننده دور همی هم دلش نمی خواست بازنده باشد؛ طوری که در موردش می گویند یک بار آنقدر یک بازی والیبال دوستانه را با جرزنی کش داده که آخرش دو تیم 3-3 مساوی شده اند! علی دایی نه آنقدرها پرسپولیسی بود، نه سایپایی، نه صبایی و نه هرتایی و بایرنی؛ او «دایی چی» بود و همه جا برای کسب موفقیت با همه وجودش تلاش می کرد. درست مثل کی روش که در این مورد کپی برابر اصل اوست و مطمئن باشید فردا اگر روی نیمکت عربستان هم باشد، با پرچم سعودی ها در بازی رودررو با ایران 90 دقیقه تمام فریاد خواهد زد. مهم این است که میزان اثرگذاری آدم ها را ببینیم، درست مثل خولیو ولاسکو که بدون این اداها والیبال ایران را متحول کرد و البته وقتی با درخواست کمک «کشورش» آرژانتین مواجه شد، ایران را در اوج رها کرد و رفت.