در نقد اعتراض ها به انتخاب علیرضا رحیمی / پرسپوليس و استقلال با لهجه ايراني!

1- خبر انتخاب عليرضا رحيمي به عنوان مديرعامل جديد باشگاه پرسپوليس، خيلي زود موجي از مخالفت ها و مقاومت ها را به دنبال آورد. دوشادوش برخي از هواداران خشمگين كه اهليت سپاهاني رحيمي را مايه ناخشنودي مي يافتند، عده اي از پيشكسوتان هميشه معترض هم وارد گود شدند و با فوكوس روي همين بهانه، مديرعامل جديد باشگاه را مورد هجوم قرار دادند. وجه مشترك ادبيات اين دسته از معترضان و به ويژه كساني مثل درخشان و عابديني اين است كه چون سپاهان هرگز از تهران مديرعامل يا حتي آبدارچي(!) انتخاب نمي كند، بنابراين پرسپوليسي ها هم نبايد براي اداره باشگاه سراغ گزينه اصفهاني مي رفتند. اگرچه سال هاست اين قبيل تحركات از سوي بخشي از بدنه باشگاه پرسپوليس مانع از خوشبختي سرخپوشان شده، اما انصافا اين بار منطق دوستان متزلزل تر از هر زمان ديگري به نظر مي رسد. واقعا آيا سزاست كه هنوز عرق تيم مديريتي جديد خشك نشده، با چنين استدلال هاي خامي آنها را تحت فشار قرار بدهيم و روز روشن شان را تبدیل به شب تار كنيم؟

2- امروز بدون ترديد سيدجلال حسيني يكي از محبوب ترين بازيكنان پرسپوليس به شمار مي رود؛ مدافعي كه با حضورش به ساختار دفاعي آشفته سرخپوشان سامان داد و حالا هيچ يك از هواداران راضي به جدايي او نيستند. آيا غير از اين است كه همين سيدجلال از سپاهان به پرسپوليس آمد؟ همینطور محسن بنگر كه با سابقه نزديك به يك دهه حضور در اصفهان از نمادهاي طلايي پوشان به شمار مي آمد، حالا در پرسپوليس به يك ركن مهم تبديل شده و قاطبه هواخواهان اين تيم علاقه مند به تمديد قرارداد وي هستند؟ چطور است كه انتقال بازيكن از سپاهان براي رفع مشكلات فني محل اشکال نيست، اما استفاده از تجارب يك مدير قديمي با سابقه عضويت در اين باشگاه به يك مصيبت عظمي تعبير مي شود؟ تازه يادمان نرود بازيكني مثل بنگر تا دو سال پيش ركورددار مصاحبه عليه پرسپوليس و استقلال به شمار مي رفت، اما رحيمي جز با احترام در مورد سرخابي ها سخن نگفته است. اگر قرار است قواعد فوتبال حرفه اي را بپذيريم، بايد تمام و كمال اين كار را انجام بدهيم، نه اين كه ميل مان به قبول برخي جنبه ها بكشد، اما از بعضي ابعاد ديگر منزجر باشيم.

3- اگر نقل وانتقال بازيكن و مربي و مدير بين باشگاه ها و قومیت هاي مختلف براي همه تيم ها امري عادي باشد، وقوع چنين اتفاقي در مورد پرسپوليس و استقلال اتفاقا بايد خيلي مقبول تر تلقي شود؛ چه اينكه اين دو تيم «به حق» داعيه محبوبيت در سراسر ايران را دارند و حساب شان با ديگران فرق مي كند. سرخابي ها تقريبا راهي هر شهري كه مي شوند هزاران هوادار را از ساعات اوليه صبح روي سكوها مي بينند و هر زمان كه يك موفقيت بزرگ به سود آنها رقم مي خورد، در بسياري از استان ها مردم به جشن و پايكوبي مي پردازند. آيا سهم شهرستاني ها از اين عشق فقط همين است كه سينه چاك كنند و گلو خراش بدهند، يا مي شود وقتي نماينده اي از آنها صلاحيت كافي داشت، به وي منصبي بخشيد و از حضورش استفاده كرد؟ وقتي پرسپوليسي ها ادعا مي كنند پرهوادارترين تيم كشور هستند و وقتي آبي ها در دايره ثبت شركت ها اسم باشگاه شان را از استقلال تهران به استقلال ايران تغيير مي دهند، لازم است كه در عمل هم به اين قبيل ايده هاي ملي گرايانه وفادار باشند و خودشان را در پايتخت حصر نكنند. نه تهراني، نه اصفهاني و نه فقط مازني؛ پرسپوليس و استقلال تيم هايي هستند با همه لهجه هاي ايران زمين كه بايد آنها را در آغوش خودشان جا بدهند و بپذيرند.

4- سال هاست كه بخشي از منتقدان فوتبال ايران، به شوخي يا جدي ادعا مي كنند راه حل مشكلات كلان در اين حوزه، استخدام «مدير خارجي» است. مستشار اجنبي نخواستيم، اما حالا كه يك مدير مجرب از قطعه اي ديگر از خاك ايران راهي پرسپوليس شده تا به اين تيم كمك كند، دست كم لازم است اندكي به وي وقت بدهيم و عيارش را با كيفيت كارش بسنجيم، نه خاستگاه و قوميتش. اجازه بدهيد جوهر حكم رحيمي خشك شود، اگر ناتوان و كم اثر بود، بعد خونش را مباح كنيم.