دسترسی به شیشه پنج دقیقه؛ بلیت استادیوم نصف روز!

چهار سال پیش آمار هولناکی ارایه شد که نشان می داد متوسط زمان لازم برای دسترسی به مواد مخدر شیشه در ایران فقط پنج دقیقه است. تازه آن زمان ساقی های گرامی اینقدر تر و فرز نشده بودند و خبری از فروش آنلاین مواد هم نبود! پنجشنبه که افتتاحیه یا در حقیقت «افتضاحیه» لیگ نوزدهم را دیدم، مدام به همان خبر فکر می کردم؛ اینکه مسوولان جامعه ای که اینقدر به خطرناک ترین و خانمان براندازترین جرایم و بزه ها نزدیک اند، چطور یکی از معدود تفریحات سالم مردم شان را اینقدر سخت و پیچیده می کنند؟

فروش بلیت کاغذی را حذف کرده اند و با همین اینترنت ذغالی هم زورشان می آید سایت درست و حسابی برای فروش بلیت راه بیندازند. سایتی که تازه صبح روز بازی افتتاح شده، رسما شبیه کلاهبرداری است؛ از عده کثیری چند بار پول بلیت کم کرده، اما بلیتی برای شان رزرو نشده. در نتیجه کلی آدم جمع شده اند جلوی گیت های پرپیچ وخم ورودی و با گردن کج، بدون اینکه گناهی کرده باشند «التماس» می کنند که راهی برای ورودشان به استادیوم باز شود.

مسخره تر از این هم مگر داریم؟ پدری که پیش چشم فرزندان خردسالش به دست و پای یک گروهبان افتاده که از گیت رد شود، فردا چطور می تواند به آن بچه ها درس آزادگی بدهد؟ اصلا جرم این پدر چیست؟ تماشاگری که ده بار از لای نرده های فلزی به شکلی تحقیرآمیز این طرف و آن طرف می پرد تا یک گیت باز پیدا کند و روی سکو برود، چطور می تواند نقش هواداران پاستوریزه فرنگی را ایفا کند؟ «شخصیت» این آدم را دم در له کرده اید و بعد کلی درشت بارش می کنید که چرا مشکل فرهنگی دارد؟ چنین تماشاگری اگر فحش ندهد، چکار کند؟

در استادیوم هم دقیقا مثل خیلی جاهای دیگر، با مردم مثل اشیای اضافی برخورد می شود؛ زایده هایی که هر چقدر کمتر باشند، بهتر است. در این مملکت با این همه آسیب، هر کسی هر کاری از دستش برمی آید باید انجام بدهد تا حتی اگر شده یک نفر بیشتر به ورزشگاه بیاید و چند ساعت از وقتش را در یک محیط بی ضرر پشت سر بگذارد، اما چیزی که در این سال ها دیده ایم، دقیقا برعکس بوده.

می گویند ورود به استادیوم فقط با کارت ملی و خرید بلیت الکترونیکی ممکن است؛ حالا اگر یک بخت‎ برگشته کار با اینترنت را بلد نبود، کارت ملی جدید نداشت یا اصلا جزو اتباع ایرانی نبود تکلیفش چیست؟ انگار باید همان شیشه سهل الوصول تر را انتخاب کند؛ یا بخرد یا بفروشد. راستی که ما زیادی ها چقدر اسباب مزاحمت شما مدیران مملکت هستیم!