ارتش سرخ دات کام

تحلیل ها

دست از بهانه گیری بردارید! حتی ...

نویسنده : ارتش سرخ

-

نظرات : 0 اظهار نظر

-

4 سال پیش

دست از بهانه گیری بردارید! حتی شما دوست عزیز!

ارتش سرخ دات کام :

بعضی ها در اوج کوته فکری می خواهند متفاوت باشند اما متد متفاوت بودن را یا بلد نیستند یا قصد دارند به سخیف ترین شکل ممکن به هدف خویش برسند. آنها به شدت در نقش شان فرو رفته و با بازی زیرپوستی بیرق مبارزه با قدرت زمانه را علم کرده اند و قصد پایین آوردنش را هم ندارند چرا که تازه این ماجرا زیر زبان شان مزه کرده. آنها خودشان را در جبهه حق و در یک کشتی همراه با قومی مظلوم و ستمدیده می پندارند و البته حتماً تصور می کنند آنهایی که روبه روی شان قرار گرفته و حرف دیگری دارند در دسته ناحق و ظالمان روزگار جای خواهند گرفت.

این حکایت روزهای اخیر گروهی از دوستداران افراطی تیم های رقیب در مواجهه با قهرمانی مسحور کننده و بلامنازع پرسپولیس در لیگ برتر است. جامی که برای یک فصل دیگر دوران اقتدار سرخ ها بر فوتبال ایران را تمدید کرد و سندی بود بر تفاوتی که این مجموعه ایجاد کرده و به لحاظ فنی حداقل یک سطح خودش را از سایر رقبایش بالاتر کشانده است.

کوته فکران افراطی اما تازه کارشان را شروع کرده اند. انگار مسجل شدن سریع ترین قهرمانی تاریخ لیگ برتر و ثبت رکوردی که شاید تا ده ها سال تکان نخورد آنها را از یک کابوس تلخ پرانده. انگار همگی داشتند یک خواب مشترک ترسناک می دیدند و اینکه تیم محبوب شان مدت هاست قافیه را باخته و رقیب سنتی هر فصل با اقتدار قهرمان می شود اکنون به مثابه کابوس تلخی است که در این روزهای سخت و در دنیای واقعیت به مشقات زندگی روزمره شان افزوده است.

کوته فکران از این کابوس به فضای مجازی پناه برده اند و با حملاتی سخیف و بی مایه به خودشان و همه آنهایی که با این سخیف نگاری ها آرام می گیرند دلداری می دهند. انگار اگر سکوت می کردند و به این همه اقتدار احترام می گذاشتند برای شان بد می شد. انگار اگر احترام نمی کردند و ساکت می ماندند باز هم خودشان نبودند و اصلاً برای شان افت داشت که چیزی نگویند و حداقل برای یک فصل دیگر ساکت بمانند و دنبال حل مشکلات خودشان بروند. اینطور شد که شروع کردند به سمپاشی .

فضای زائیده ذهن این انسان های ناراحت پر شده از خزعبلاتی که مرغ پخته را به خنده وا می دارد. خنده ای نه از سر فکاهی ماجرا بلکه به تعدد و تکثر این جماعت ظاهراً دگراندیش و مبارز که تصور می کنند همه حقایق جامعه فوتبال ایرانی را می دانند و از پشت پرده ها خبر دارند پس هر چه تصور می کنند و می نویسند تا برای عده ای جوانک متعصب خوراک فراهم کنند عین در دست داشتن بیرق مبارزه با طرف ناحق روزگار است.

اینها، همان هایی که صفحه شخصی شان یا کانال های تحت مدیریت خود را محلی برای ردیف کردن بهانه های بی ربط ناکامی تیم محبوب شان ساخته اند البته در قبال تک تک آن تینیجرهای متعصب مسئولند. آنها آتش خشم را درون این بچه های تازه به جامعه پا گذاشته شعله ور می کنند. آتشی که هیزمی عقلانی و منطقی ندارد اما گرمایش دل آتش افروزان را خنک خواهد کرد و چند صباحی ضمن دلداری به خود و همفکران شان، در این فضای شومحور ایشان را مدتی روی بورس نگه خواهد داشت.

این روزها، در ایام گرم تابستان دوستداران رقبای پرسپولیس انگار که از یک کابوس تلخ با حرارت و تعرق بسیار برخاسته باشند دنبال راهی برای خنک کردن دل و مغزشان می گردند و به اولین و سطحی ترین بهانه های دم دست خود برای خاموش کردن آتش خشم شان از باشگاه، بازیکن و مجموعه خودی دست می اندازند تا ضمن لطفی که به خویش می کنند لقب «متعصب» هم جلوی اسم شان ثبت شده و البته در کامنت های محبت آمیز هم پالکی های شان چند آیکون قلب و کف همراه با متن هایی نظیر «دمت گرم، حرف حق را گفتی» بگیرند. اینطوری است که حتماً یادشان خواهد افتاد هنوز هستند افرادی که با پیش کشیدن سطحی ترین مسائل و بهانه هایی که هیچ واقعیتی پشت شان نیست و از هیچ منطقی بهره نمی برد آرام می گیرند و حتی برای نویسنده و آفریننده این قبیل اراجیف هورا هم می کشند.

این را می خواستم در ابتدای نوشته خود بیاورم اما ابتدا باید تکلیف مهمل بافانی که قله های بی منطق بودن را درنوردیده اند روشن می کردم. باید در شروع نوشته تبریک جانانه ای به دوستداران و هواداران پرسپولیس می گفتم که حالا ضمن تبریک به تک تک آنها، جلوی این کلونی چند ده میلیونی سر تعظیم فرود می آورم. تبریکم برای ثبت پوکر و رکوردهای تیم محبوب شان نیست. به خاطر حمایت بی دریغ شان از پرسپولیس طی روزهای سخت هم قصد تعظیم ندارم. تبریک و تعظیم برای متفاوت بودن شان است. برای اخلاق مداری شان. برای اینکه طی سال های 87 تا 96 که 8 فصل دست شان از جام قهرمانی لیگ دور ماند و رقبا جام ها را درو کردند هرگز به بهانه جویی روی نیاوردند و از ریل منطق خارج نشدند.

آن سال ها، تمام آن سال ها تیغ تیز انتقادها، دعوا و بحران ها به خودی ها نشانه رفته و هر چه خشم بود توی دل جامعه پرسپولیسی پراکنده می شد و بس. آن سال ها هیچ کس وزیر و وکیل را متهم به جانبداری از تیم رقیب نمی کرد. هیچ کس تضعیف تیم خودی و قهر مربی موفقش را گردن مجموعه رقیب و حامیانش نمی انداخت. آن دوران هیچ کدام از این جامعه چند ده میلیونی هوادار پرسپولیس عملکرد ضعیف مدیریت باشگاهش در فصل نقل و انتقالات را به مجموعه رقیب ارتباط نمی داد. حتی هیچ کس بی وفایی ستاره خودی را با حلقه های پوسیده از توجیهات خیالپردازانه به قدرت مافیایی یا پشت پرده حمایت دولتی رقیب سنتی زنجیر نمی کرد.

آن روزها حواس همه پرسپولیسی ها روی تیم خودشان معطوف شده و حتی اگر دستی پشت پرده بود تا اقتدار حریف را تداوم بخشد اصلاً آنقدر پرزور نمی شد تا تبدیل به جریانی بی مایه و سست بنیاد شود و عده ای هوادار افراطی و متعصب را دنبال خود بکشاند.

بله، باید به هواداران پرسپولیس تبریک گفت و برای شان هورا کشید. آنها تفاوت شان را نه در اختتامیه لیگ پانزدهم -که به نوعی شروع تاجگذاری تیم محبوب شان بر فوتبال ایران بود– بلکه در تمام آن 8 سال نشان داده بودند.

امروز داستان سراها و آنهایی که برای نوجوان های خام همرنگ و همفکرشان نقش مأمن و مأوا را بازی می کنند، مجموعه پرسپولیس و اقتدارش را در حالی با پرسش هایی سخیف هم تراز کرده اند که همین حالا تیم قهرمان پرسپولیس در کوره ای از مشکلات بزرگ و ترسناک در حال سوختن و ذوب شدن است. همانطور که در تمام این چهار سال بوده.

پرسپولیس در این چهار سال 5 مدیرعامل داشته که تعداد گاف ها و خطاهای هر کدام می تواند مثنوی هفتاد من کاغذ باشد و حتی در کارنامه بهترین شان هم می توان خطاهایی نابخشودنی پیدا کرد. در تمام این چهار سال بی پولی و سوء مدیریت چالش های کوچک و بزرگ بی شماری برای این مجموعه رقم زده تا جایی که حتی در روزهای رکوردشکنی و شادمانی، یک چشم همه نگران و بیمناک جریمه های خشمگینانه فیفاست و سرمربی تیم به جای پرداختن تیمش و پیدا کردن راهی برای تداوم بخشیدن به این مسیر موفق همراه با جاه طلبی های بیشتر از مشکلات متعدد باشگاهش می گوید و آنها را سدی بزرگ برای رسیدن به اهدافش می داند. همین حالا باشگاه بزرگ پرسپولیس برای مدت 5 ماه با سرپرست مدیرعاملی اداره می شود و صندلی خالی حداقل دو عضو هیأت مدیره تصاویر جلسات گاه و بیگاه مردان تصمیم ساز باشگاه را آنقدر زشت کرده که بوی دودستگی و اختلاف از لای همان صندلی های خالی به بیرون باشگاه درز می کند و هیچ کس نیست که از بروز این مشکلات در مهم ترین ارکان باشگاه بی خبر باشد.

این وضعیت فعلی تیمی است که با اقتدار قهرمان فوتبال ایران شده و باید از سر و رویش زر ببارد اما مثل تمام این سال ها بحران و مشکل سر تا پای آن را فرا گرفته و هر روز بیم دریافت خبری تلخ و وحشتناک می رود؛ از همین تهران خودمان تا زوریخ.

پرسپولیس آغشته به بحران است و با حاشیه و جنجال خو گرفته تا جایی که شایعه کسر 6 امتیاز دیگر دل هیچ مدیر و هوادار و مربی و بازیکنی را آنطور که در همه دنیا می لرزاند به رعشه نمی اندازد اما به موازات این همه ناخوشی و ناکوکی، تیم درون میدان پرسپولیس روی غلتک خوشبختی افتاده و چهار فصل متوالی است که خوشبختی را حس می کند.

این خوشبختی البته نه زائیده عملکرد مدیران باشگاه و گردانندگان این مجموعه بلکه به دست افراد صاحب مسئولیت در مجموعه فنی پرسپولیس رقم می خورد و البته عجیب اینکه با جابه جایی افراد، موفقیت ها فقط از نفر قبلی به نفر بعدی می رسد و جای تیم آن بالای قله تکان نمی خورد. این درست همان چیزی است که رقبا از آن بی بهره اند وهر فصل با تعدد و تکثر جابه جایی ها بدتر آن شوربای بی مزه و نافرجام شان را هم می زنند با این امید که توان هماوردی با پرسپولیس را پیدا کنند اما وقتی بوی نامطبوع خرابکاری شان بلند شد از زمین کج گرفته تا عروس بخت برگشته، بهانه می آفرینند و توجیه می آورند فارغ از اینکه آش یا آنقدر شور است که دل را می زند یا آنقدر بی مزه شده که همه را پس می راند.

فرمول موفقیت در فوتبال ایران ساده و در عین حال پیچیده است اما نه نشانه ای از این سادگی در تیم های رقیب پرسپولیس پیدا می کنید نه آن پیچیدگی های ظریف رعایت می شود. مهم ترین اتفاقی که در پرسپولیس منجر به توالی قهرمانی و ایستادن برقله افتخار شده نه نوع مدیریت، نه زمین تمرین بهتر نه قُر زدن سرمربی موفق یکی از مدعیان و نه تمام آن بهانه های رنگارنگ مهمل بافان است.

مهم ترین دلیل رسیدن پرسپولیس به جایگاه اصلی اش احساس نیاز بازیکنان این تیم به تداوم یک جریان موفق است. آنهایی که تمام این چهار فصل با بحران های مشابه تیم های رقیب کنار آمدند، از چالش ها عبور کردند و هر فصل ماندند تا دوباره به رزومه خود و باشگاه شان رنگی طلایی بپاشند. چهار سال قبل این احساس نیاز در مجموعه پرسپولیس زنده شد و البته با حضور برانکو زمینه اش هم به وجود آمد اما هر چه باعث تعالی این تیم شد و دوران اقتدارش را رقم زد از درون تیم بود و منجر به خوشبختی پرسپولیس شد و لبخند را روی لبان دوستداران نشاند.

شاید بهتر باشد آنهایی که دنبال علل ناکامی تیم محبوب شان می گردند بعد از کابوس های تلخ شبانه نفس عمیقی بکشند و دنبال یافتن دلایل و عللی منطقی برای این همه شکست و دور ماندن از جام باشند.

لینک کوتاه : https://arteshesorkh.com/p/131862

نظرت رو بنویس

از حروف انگلیسی استفاده نکن

ورود به حساب کاربری

در حال حاضر فقط کاربرانی که در سایت ثبت نام کرده باشند میتوانند نظر ثبت کنند.
جهت ثبت نام میتوانید اینجا کلیک نمایید.

اولین نفری باشید که نظرش را ثبت می کند.