دست پخت وزیر پرسپولیسی برای پرسپولیس!

سرخپوشان به خاطر عدم پرداخت مطالبات سرمربی سابق خود با محرومیت از دو پنجره نقل و انتقالاتی مواجه شده و درصورتی که طی یک ماه آینده نسبت به انجام تعهدات خود عمل نکنند با جریمه های سنگین تری مواجه خواهند شد.

البته مدیر رسانه ای پرسپولیس اعلام داشت پنجره این باشگاه هنوز به صورت رسمی بسته نشده است و منتظر رای فیفا هستند! این در حالی است که چند روز قبل باشگاه پرسپولیس با صدور بیانیه ای از این اتفاق خبر داده و به هواداران این اطمینان را داده بود به محض واریز پول، پنجره بازخواهد شد. جالب اینجاست که باشگاه در بیانیه خود مدعی شده بود برای داشتن ارتباط خوب و پایدار با هواداران باید صادقانه رفتار کرد و در ادامه گفته بود: به طور صریح، شفاف و صادقانه به اطلاع هواداران می رساند احتمال بسته شدن موقت پنجره نقل و انتقالات باشگاه ظرف امروز و فردا وجود دارد، اما جای نگرانی نیست. اما حالا صحبت های دیگری می شنویم و باشگاه مدعی است نامه ای از سوی فیفا دریافت نکرده است. آن همه اهمیت به راستگویی و صداقت با هواداران را باور کنیم یا انکار حقایق را؟ البته امیدواریم همان طور که مدیران پرسپولیس می گویند فیفا حکم محرومیت پرسپولیس را صادر نکرده باشد.

ولی به راستی اگر چنین نامه ای از سوی فیفا به باشگاه نیامده است، چرا مدیران پرسپولیس برای رسانه ای شدن این موضوع این همه عجله داشتند و قبل از جدال حساس پرسپولیس مقابل نماینده عربستان بدون در نظر گرفتن عواقب کار، ماجرای محرومیت تیم را به میان آوردند؟چه بسا ممکن بود بازیکنان تحت تأثیر این خبر روحیه خود برای مبارزه مقابل حریف را ازدست داده و در کسب نتیجه ناکام بمانند؟اگر این اتفاق می افتاد چه کسی جوابگو بود؟ آیا مدیران تیم حاضر بودند در این ناکامی خود را سهمیم بدانند؟ بعید می دانیم، زیرا به تجربه ثابت شده است که در این مواقع مدیران خود را کنار می کشند و تا جایی که دیده ایم همواره مسوولین شریک موفقیت ها بوده اند و بس.

آن گونه که مدیران پرسپولیس به انتظار نشسته اند تا نامه فیفا برسد به نظر می رسد خیال ندارند به این زودی ها مطالبات برانکو را پرداخت کنند. آیا همیشه باید چوب فیفا بالای سر مدیران فوتبال ما باشد تا آن ها را به حرکت وا دارد؟ توجه داشته باشید که 2 سال است مدیران پرسپولیس قرار است طلب این مربی را تسویه کنند، اما هنوز این اتفاق نیفتاده است. هزاران دوشنبه از روزی که عرب وعده پرداخت پول برانکو را داده بود گذشته است و در این مدت مدیریت باشگاه 2 بار تغییر کرده است، اما نه محمدحسن انصاری فرد توانست با برانکو تسویه کند و نه رسول پناه. هر 2 مدیرعامل ترجیح دادند به جای پرداخت این بدهی به امورات جاری تیم رسیدگی کنند و حتی این اتفاق واکنش برانکو را در پی داشت و یکی از دلایلی که باعث شد این مربی پیشنهاد تخفیف و مهلت را نپذیرد همین بدعهدی ها بود. گرچه زمانی که انصاری فرد مدیریت پرسپولیس را پذیرفت پول اسپانسر توسط مدیر قبلی پیش خور شده و مطالبات بازیکنان و کادر فنی مانده بود و شرایط به شکلی بود که امکان پرداخت مطالبات برانکو وجود نداشت و در ادامه هم جدایی کالدرون و برخی خریدهای غیرضروری بار مالی مضاعفی روی دوش تیم گذاشت که مشکلات مالی تیم را چند برابر کرد.

نکته اینجاست که کالدرون هم به مانند برانکو به دلیل بدعهدی های صورت گرفته تیم را ترک گفت; این مربی با وجود اینکه دیر به تیم ملحق شد و عملاً نقشی در نقل و انتقالات نداشت اما نتایجی نسبتاً خوبی در پرسپولیس کسب کرد و تیم را در اوج تحویل مربی بعدی داد. اما همان طور که گفته شد مشکلات مالی دلیلی شد تا کالدرون حاضر به ادامه همکاری با سرخپوشان نباشد و این تیم را ترک گفته و به خاطر عدم دریافت مطالبات خود به فیفا شکایت کند.

در چند سال اخیر بزرگ ترین هنر مدیران پرسپولیس فراری دادن مربیان و بازیکنان موفق تیم بوده است; از برانکو گرفته تا کالدرون و حتی نفرات ملی پوش تیم چون مهدی طارمی، وحید امیری و علیرضا بیرانوند گرفته تا علی علیپور و مهدی ترابی که اخیرا بدون ریالی سودآوری از باشگاه جدا شدند.

نکته مهم اینجاست که طی 3 سال اخیر پنجره پرسپولیس در اتفاقی تاریخی برای دومین بار به لطف مدیران باشگاه در حال بسته شدن است. به راستی اگر قهرمانی های پرسپولیس نبود، مدیرانی که در چند فصل اخیر بر مسند کار قرار گرفتند چه حرفی برای ارائه داشتند؟ مدیرانی که فقط بدهی روی بدهی اندوختند و پرسپولیس را به تیمی ورشکسته تبدیل کرده اند. بدون تعارف باید گفت مدیریت پرسپولیس کمترین سهم را در قهرمانی های اخیر داشته است و این از خوش شانسی آن ها بود که با مربی جنتلمن و بادانشی همچون برانکو همکاری داشتند. برانکویی که حتی وقتی پنجره پرسپولیس با افتضاح مدیریتی بسته شد، با وجود عدم دریافت حق وحقوقش حاضر به فسخ قراردادش نشد و صبورانه پای کار ایستاد و تیم را با وجود از دست دادن ستاره هایش قهرمان کرد و به فینال آسیا رساند. تصور کنید برانکو هم به مانند استراماچونی تیم پرسپولیس را در کوران مسابقات آسیایی رها می کرد چه بلایی سر این تیم می آمد؟ نه تنها سرخ ها قهرمانی لیگ هجدهم را ازدست داده و از آسیا حذف شده بودند که چه بسا وارد بحران می شدند. در این صورت ممکن بود پرسپولیس نتواند در لیگ نوزدهم هم به قهرمانی برسد. بماند که در فصلی که گذشت مشکلات پرسپولیس کم نبود و کادر فنی و مدیریتی تیم تغییر یافت.

قابل توجه است از زمانی که سلطانی فر در وزارتخانه مشغول به فعالیت شده مدیریت پرسپولیس را 5 بار تغییر داده است; که اگر خلاصه وار قرار باشد بر آن نگاهی داشته باشیم باید گفت طاهری بی دلیل استعفا کرد، گرشاسبی به بهانه بازنشستگی برکنار شد، عرب با فشار هواداران رفت و انصاری فرد را به استعفا وادار کردند. و دندانپزشک آقای وزیر که در ابتدا قرار بود عضو البدل باشد، پس از مدتی رییس هیات مدیره شد و حالا هم بر صندلی مدیرعامل نشسته است. بیچاره پرسپولیس که به حیاط خلوت سیاسیون تبدیل شده است;پرسپولیسی که متهم به حکومتی بودن است اما از حمایت دولت هیچ بهره ای نمی برد. وزیر ورزش برای رفع محرومیت تیم دیگری به مالزی می رود، وزیر امور خارجه برای بازگشت مربی تیم دیگری تلاش می کند، قوه قضاییه به دنبال تغییر قانون برای تیم دیگری است، اما وصله حکومتی بودن بر تن پرسپولیس چسبیده است. این هم جز عجایب فوتبال فراموشکار ماست که همه مسوولین اش برای بازگشت یک مربی بسیج شده اند اما حاضر نیستند قدمی برای رفع محرومیت پرسپولیس بردارند! گناه سرخ ها این است که در بدنه باشگاه افراد بانفوذ سیاسی ندارند و مثل رقیب صاحب باند رسانه ای نیستند و از آن مهم تر هوادارانی ندارند که اهل هوچی گری و جاروجنجال باشند، وگرنه آنچه در این سال ها به لطف مدیران ناکار بلد سلطانی فر بر پرسپولیس گذشت بر سر هر باشگاهی آمده بود، آن تیم را به نابودی رسانده بود. به راستی چرا هیچ وقت مدیران پرسپولیس به پای میز محاکمه کشیده نشده و جوابگوی تصمیمات خود نشدند؟