دنيزلي؛ آزمون وفاداري فوتبال ايران / اين بار نوبت نقش آفريني مردم است

1) بالاخره انتظارها به پايان رسيد و پرسپوليس و مصطفي دنيزلي بعد از چهارسال فراق، يك بار ديگر به هم رسيدند. رسانه هايي كه افسرده و ملول از هم نفسي با مشتي مربي متوسط و متكبر ايراني، در عطش  حضور يك مرد بزرگ و نامي از تبار فوتبال به سر مي بردند، ديروز حتي ساعت و شماره پرواز آقامصطفي را هم بيرون كشيدند تا خيال شان جمع باشد او اين بار واقعا «آمدني» است؛ گرچه زندگي در ايران به ما آموخته است هميشه دل نگران كابوس هاي ناخوانده و دقيقه نودي باشيم! با اين همه اما، اگر حادثه دوست نداشتني خاصي رخ ندهد، از همين هفته افندي را در تمرينات سرخپوشان خواهيم ديد و بي گمان اين، اتفاقي است كه پرسپوليس ي ها و از آن مهم تر، هواداران واقعي فوتبال در ايران را خوشحال خواهد كرد. حضور يكي مثل دنيزلي در اردوگاه قرمزها، اتفاقي نيست كه فقط طرفداران همين تيم را خشنود كند. هيچ فوتبالدوست خردمند و دورانديشي وجود ندارد كه از فعاليت مربيان بزرگ در ساختار ورزش ايران و پايان دادن آنها به سلطه نامشروع برخي از ايراني ها بر اين حوزه خرسند نباشند و دلش نخواهد سطح فني و كيفي فوتبال كشورمان و نيز ميزان شور و شعف و هيجان روي سكوها افزايش بيابد. اقتدار استقلال، زماني براي هواداران اين تيم خوش طعم تر است كه آنها در مسير موفقيت توانسته باشند پرسپوليس ي قدرتمندتر را از پيش رو بردارند؛ چنانچه براي پرسپوليس ي ها هم از بين خاطرات ده ها عنوان قهرماني شان، آنهايي شيرين ترند كه از دل چالش با رقباي قوي تر بيرون آمده باشند. مربياني مثل دنيزلي قد فوتبال ما را بلندتر مي كنند و باعث مي شوند آدم هاي بيشتري، زير سايه اي فراخ تر بياسايند و از همجواري با پديده روح افزايي مثل «فوتبال» لذت ببرند.

2) اگرچه هيچ كجاي دنيا، هرگز رسم نبوده است كادر فني يك تيم فوتبال را با مراجعه به آرا و نظرات عمومي انتخاب كنند، اما اين بار باشگاه پرسپوليس چنين حركتي را انجام داد و البته از آنجا كه در يك اتفاق نادر، هواداران و قاطبه منتقدان در انتخاب يك گزينه مشترك توافق داشتند، به نظر نمي رسد اشكال منطقي خاصي وجود داشته باشد. داستان مصطفي دنيزلي ، مثل حكايت پروژه هاي پرسروصداي سينمايي است كه هم نظر مثبت منتقدان سختگير و داوران جشنواره اي را جلب مي كنند و هم فيلم محبوب تماشاگران لقب مي گيرند. دنيزلي در چنين حال و هوايي به ايران مي آيد و در حالي هدايت پرسپوليس را به دست مي گيرد كه پشتيباني اكثريت قاطع هواداران را پشت سرخودش دارد. اتفاقا نكته كليدي هم همين جاست؛ آيا مي شود به اين مردم، به به به و چه چه هاي امروزشان و به احسنت و آفرين گفتن هايشان دلگرم بود؟ آيا اينان همان ها نيستند كه با تاييديه هاي هفتاد و هشتاد درصدي علي دايي را در اوج مشروعيت راهي تيم ملي و پرسپوليس كردند و در كوتاه ترين زمان ممكن تنهايش گذاشتند؟ آيا جماعتي كه امروز اسم دنيزلي از زبانشان نمي افتد، همان آدم هايي نيستند كه هزار بار قهرمانان شان را در فاصله بين عرش و فرش جابه جا كرده اند و نظرشان را تغيير داده اند؟ پس امروز چگونه مي توان به وفاداري شان اطمينان داشت و از حمايت شان، سرمايه اي براي موفقيت كادر فني جديد پرسپوليس ساخت؟!

3) مصطفي دنيزلي ، آزمون بزرگ و تاريخي اين روزهاي پرسپوليس ي هاست. در كشور ما متاسفانه كم پيش مي آيد مديران به خواست، مصالح و اراده عمومي شهروندان توجه كنند و اتفاقا حالا كه در يك حادثه نادر چنين موقعيتي فراهم شده، نوبت مردم است كه پاي انتخاب شان بايستند و نشان بدهند براي نظر خودشان احترام قايل اند و حاضرند به خاطرش هزينه بدهند. يادمان باشد و براي ثبت در تاريخ تكرار كنيم كه دنيزلي پرسپوليس بحران زده اي را تحويل مي گيرد كه در خانه خودي هم زورش به فولاد 10 نفره نمي رسد و 45 دقيقه مقابل راه آهن بي كيفيت در زمين خودش حبس مي شود. به طور قطع با چنين مجموعه اي نمي توان يك شبه معجزه كرد. براي به ثمر نشستن تلاش هاي يكي مثل دنيزلي كه شايستگي هايش را در عرصه فوتبال بارها به اثبات رسانده، همكاري و همياري عمومي لازم است و اين مساعدت هم چيزي نيست كه از كنج خانه ماندن و در صف اتوبوس و مترو و نانوايي غرولند كردن به دست بيايد. ورزشگاه ها بايد پر شوند و آستانه صبر و تحمل هواداران بايد به شكل ملموسي بالا برود. تمام عمرمان را نق زديم و به هيچ كجا نرسيديم، اين بار نوبت نقش آفريني عملي و ميدان داري واقعي «مردم» است. لازم است آنها براي يك بار هم كه شده ثابت كنند به بلوغ رسيده اند، بهاي موفقيت ايده شان را مي پردازند و به كسي اجازه نمي دهند انگ احساسي بودن يا هيجاني نظر دادن را بار ديگر به آنها بچسباند. آي مردم؛ يادتان باشد اگر فردا استاديوم خالي ماند، اگر در غياب هاي و هوي هواداران، بوقچي هاي جيره خوار دوباره توانستند بيانيه خواني و مشت افكني كنند و اگر يك بار ديگر نوبت جولان به فريادهاي بي حياي «حيا كن، رها كن» رسيد، اين مرتبه بي هيچ ترديدي اشكال از خود خود شماست و ديگران بهانه اي معقول خواهند يافت براي بازي ندادن تان در تصميم گيري ها و سياستگذاري هاي بعدي.

4) عجب رسم عجيبي دارد روزگار؛ حميد استيلي كه در مقطعي از تمرينات تاكتيكي دنيزلي ايراد مي گرفت(!) حالا بايد شاهد حضور فاتحانه افندي در خرابه اي باشد كه از او به جا مانده است. باز جاي شكرش باقي است استيلي به اين يك وعده اول فصلش عمل كرد و با عملكردش يك مربي بزرگ در قواره هاي كرش براي پرسپوليس آورد! كاش یک بار دیگر كاري نكنيم او با يك بغل آه و حسرت از ايران برود و بساط قهرماني و شادي و شعفش را دوباره براي ترك ها پهن كند.