دنيزلي؛ فرصت غيرعادي فوتبال ايران / در ستايش پيرمردي كه غر زدن بلد نيست!

1- داربي 74 تهران چنان دراماتيك، باورنكردني و معجزه آسا بود كه خاطره آن قطعا تا مدت ها در ذهن هواداران فوتبال ايران باقي خواهد ماند. اين مسابقه ديدني كه در يكي از سردترين شب هاي تاريخ پايتخت برگزار مي شد، همه ابزار لازم براي جاودانه شدن را داشت؛ از اخطار و اخراج و واكنش طلايي و گل زيبا تا بازگشت تاريخي يك تيم 10 نفره و از شكستن ركورد كوتاه ترين هت تريك در تاريخ ليگ برتر تا ستاره اي كه ناگهان درخشيد و ماه مجلس شد. اين يك دوئل به يادماندني از جنس بزرگترين داربي هاي دنيا بود كه حالا توانسته است عشق به فوتبال را دوباره زير پوست افسرده و خاكستري شهرمان تزريق كند. اين مسابقه عجيب، «برنده»هاي زيادي داشت؛ از ايمن زايدي كه يك شبه راه صد ساله رفت تا فريدون زندي كه نشان داد حقش بيشتر از «نيمكت» است. اسم آن مردمي را هم كه به معجزه اعتقاد داشتند و تا لحظه آخر روي سكوها باقي ماندند، مي توان به فهرست برندگان اين مسابقه تاريخي اضافه كرد. با اين همه اما، يگانه قهرمان حقيقي داربي، بدون هيچ ترديدي « مصطفي دنيزلي » بود؛ پيرمرد عاشق پيشه اي كه غروب پنجشنبه با صورتي سرخ از برودت وحشتناك تهران جلب توجه مي كرد و با افكار منحصر به فردش، يك روز به يادماندني را براي هواداران تيمي كه از آن حقوق مي گيرد رقم زد. افندي داربي 74 را درست مثل مربيان بزرگ دنيا برد؛ كساني كه هميشه عملكردشان را فقط در قاب تلويزيون ديده ايم و هيچ گاه بخت آن را نداشته ايم كه طعم معجزه هاي شان را از نزديك بچشيم. او پنجشنبه شب مثل رايكارد بود، وقتي در فينال ليگ قهرمانان 2006، با هنريك لارسن آرسنال را به زانو درآورد يا شبيه كاپلو بود، وقتي با دو دقيقه بازي دادن به روبرتو كارلوس، ناباورانه سه امتياز نهايي قهرماني اش در لاليگاي 2007 را به چنگ آورد. اينها صحنه هاي كلاسيك تاريخ فوتبال اند كه براي هميشه در اذهان علاقه مندان باقي مي مانند و البته تفاوت شاهكار آقامصطفي در اين است كه نه تنها ژوكرش هت تريك كرد، بلكه ديگر بازيكنان تعويضي اش هم تاثيري انكارناپذير بر جريان مسابقه گذاشتند.

2- بزرگترين حسن پيروزي در داربي، بدون شك بازگشت آرامش به نيمكت پرسپوليس و فراهم شدن حاشيه امنيت بيشتر براي مصطفي دنيزلي است. باوركردني نبود؛ اما عده اي كه فوتبال را با كيمياگري و دنيزلي را با جادوگران جاروسوار عوضي گرفته اند، دورخيز كرده بودند تا مربي ترك تبار را به خاطر عالي نتيجه نگرفتن در شش تجربه اولش درهم بكوبند؛ آن هم در قالب مربي تازه واردي كه نه تيمش را خودش بسته، نه بازيكن جديدي افزوده و نه حتي با بچه هايش يك اردوي چند روزه آماده سازي را تجربه كرده است. حالا اما، ورق برمي گردد و با برگ برنده عجيبي كه دنيزلي در داربي رو كرد، منتقدان شتاب زده اش مجبور خواهند بود اندكي با او و پرسپوليس مدارا كنند و به افندي زمان بدهند. اين آرامش و صبوري، دقيقا همان چيزي است كه پرسپوليس ي ها براي به ثمر نشستن تحولات شان به آن نياز ضروري دارند.

3- مصطفي دنيزلي براي فوتبال ايران يك فرصت غيرعادي است. در همه اين سال ها به خوبي دانسته ايم و فهميده ايم كه امكان حضور مربيان بين المللي و موفقي مثل او در كشور ما به اين آساني ها فراهم نيست. ما همه آن چيزهايي را كه براي فراري دادن مربيان بزرگ لازم است، يكجا جمع داريم؛ فقدان زيرساخت هاي اساسي، كمبود امكانات فني، مشكلات مالي، حكمراني مديران غيرمتخصص، بي ثباتي مديريتي و البته تبليغات منفي در مورد ايران، همه مولفه هايي هستند كه باعث شده اند مربيان اسم و رسم دار به ندرت وارد كشورمان شوند. هنوز ناز و كرشمه هاي امثال كلمنته را از ياد نبرده ايم و به خاطر داريم كه كارلوس كرش چگونه با كسب امتيازات بيشتر تصميم اوليه اش براي انصراف را تغيير داد. در چنين شرايطي حضور يك مربي فوق العاده موفق و پرمشتري تركيه اي در ايران، با دستمزدي حدود يك ميليون دلار براي هر فصل، يك اتفاق نامتعارف است كه بيشتر از هر چيز ديگري به احساسات و عواطف افندي مربوط مي شود. او اينجاست؛ بدون غر زدن در مورد اينكه چرا داورها دو پنالتي تيمش را در بازي با ذوب آهن نمي گيرند و در داربي بدون دليل 10 نفره اش مي كنند، چرا بين دو نيمه وقتي پاي تخته ايستاده است و براي شاگردانش نكته مي گويد، ناگهان برق بزرگترين استاديوم ايران قطع مي شود و همه جا را ظلمات مي گيرد، چرا بدون هيچ توجيه عاقلانه اي تيمش بايد هر چهار روز يك بار مسابقه بدهد و چرا زمين چمن مسابقات بيرون از خانه اش، شبيه سطح كره ماه است! پيرمرد 64 ساله اي كه قلبش را هم به تيغ جراحان سپرده، برخلاف سرمربي تيم ملي فرصتي براي استراحت در جزاير قناري، بستني خوري در برج ميلاد و سواركاري در پيست آزادي ندارد. ژانر متفاوت كار در عرصه باشگاهي، او را واداشته از اولين روز حضورش در ايران، جامه بدراند و در سرماي سوزناك تهران به قلب ميدان بزند. هر روز تمرين، هر هفته بازي و هر 10 روز يك مسافرت طولاني؛ اين سناريوي زندگي اين روزهاي مردي است كه مي توانست نزديك به همين پول را از راه لم دادن در استوديوهاي گرم تركيه به جيب بزند، اما به احترام مردماني از يك سرزمين ديگر، امروز شلاق به دست گرفته تا شاگردانش در باد برد حماسي داربي نخوابند. به جاي طعنه زدن به او، گوينده قلمداد كردنش، كوركورانه درهم كوبيدنش  و گلايه كردن از اينكه چرا برخلاف عرف همه جاي دنيا حاضر نمي شود قبل از كنفرانس مطبوعاتي، مقابل دوربين تلويزيوني دولتي ما بايستد و پول تبليغات بيشتر را در جيب آقايان بريزد، مي توانيم احترام بگذاريم به مردي كه براي كار به كشوري آمده كه همسرش حتي نمي تواند مسابقات و تمرينات او را از نزديك تماشا كند! آيا اين شيوه قدرشناسانه تر نيست؟

4- دنيزلي مي گويد «شب ها از ترس اينكه دستم براي آسيا خالي است، بدخواب شده ام.» او گامش را براي خدمت به فوتبال ايران برداشته و حالا وظيفه طرف مقابل است كه به سهم خودش براي بهبود خواب و خوراك افندي تلاش كند؛ مديران با تدبير بيشتر، منتقدان با انصاف افزون تر و هواداران با حمايت وسيع تر. اين طوري همه بيشتر سود مي بريم؛ باور كنيد!