دوباره مجبوریم اعتماد کنیم

 مثل همیشه یکی از مهم ترین اتفاق های فوتبال روز آخر هفته افتاد. نمی دانم دلیلش چیست اما  وقتی همه منتظر شنبه موعودند تا خبر نهایی را بگیرند تکلیف همه چیز آخر وقت پنجشنبه روشن می شود. زمانی می گفتند از آنجایی که تمام اخبار از جمله انتصاب های اینچنینی بازخورد مثبتی در بین اهالی فوتبال و مردم علاقه مند ندارد اینگونه اخبار را روز آخر هفته رسماً اعلام می کنند تا رسانه ها به خواب آخر هفته فرو رفته باشند و از حجم نقدها کاسته شود ضمن اینکه تا روز شنبه تب و تاب ماجرا تا حدودی کاهش یافته و انتصاب کنندگان از خوان اول گذشته اند و دیگر به نقدها چندان اهمیتی نمی دهند.

جعفر سمیعی را نه من می شناسم نه احتمالاً هیچ کدام از اهالی رسانه و نه بی شمار هوادار میلیونی پرسپولیس اما انگار همه باید با این انتخاب کنار بیاییم همانطور که پیش تر و طی دهه اخیر با انتخاب حبیب کاشانی، محمد رویانیان و خیلی از مدیران غیر فوتبالی دیگر مثل همین اقای رسول پناه کنار آمده بودیم و منتظر می ماندیم تا ببینیم حضرات چه آشی برای پرسپولیس می پزند و بعد نقدشان کنیم.

در واقع وظیفه داشتیم اگر ایشان قدم مثبتی برمی دارند، اقدام ویژه ای در جهت محکم کردن ساختار باشگاه انجام می دهند و به تیم پرسپولیس به عنوان ویترین باشگاه اقتدار و آرامش می بخشند برای تعریف و تمجید از آنچه کرده اند بخلی نداشته باشیم و بدون حب و بغض و فارغ از علاقه مندی های سیاسی و حزبی یا علایق شخصی اقدامات مثبت شان را بولد کنیم. در عین حال همواره این بخشی از رسالت مان بوده تا چنانچه این مدیران بزرگوار لحظه ای از روی خط مستقیم منحرف شدند و نشانه ها و فکت ها حکایت از ناکارآمدی و سوءمدیریت شان داشت، هم نقدشان کنیم هم خطاهایشان را نپوشانیم و اتفاقاً بریزیم روی دایره تا همه ببینند در این باشگاه چه می گذرد.

شوربختانه البته که در مورد دوم سرمان همواره شلوغ بوده چرا که به خاطر فشل بودن قاطبه مدیران و آنچه بر جای گذاشته اند بیشتر نقدها منفی بوده و آنچه پوشش داده ایم حکایت از عملکرد اشتباه و برشمردن گاف های متعدد مدیرانی بوده که متأسفیم بگوییم در بین شان حضراتی با چندین سال حضور در ورزش و فوتبال هم حضور داشتند.

جعفر سمیعی را نمی شناسیم و از خلقیات و سیستم مدیریتی اش خبر نداریم. اما نقد اول را به نوع انتخاب ایشان وارد می کنیم. اینکه نمی دانیم هیأت مدیره زوج چنانچه رسول پناه با ویدئو کنفرانس رأی داده باشد و رغبتی که مصر به استعفا بود در این جلسه سرنوشت ساز حاضر بوده چطور و چگونه گزینه نهایی را انتخاب کرده اند و تصمیم نهایی را اتخاذ کرده اند.

این نقد البته به شخص سمیعی که تازه قصد دارد نخستین گام هایش در دوران مدیریت بر پرسپولیس را بردارد و حتماً به تمام دشواری ها و عواقب تصمیمش برای پذیرفتن این سمت خوب فکر کرده، وارد نیست بلکه به سیستمی وارد است که انتصاب و انتخاب را همواره در هم می آمیزد و اصول انتخاب را شفاف و درست نمی رود که اگر اینگونه بود ابتدا با مشخص شدن تکلیف حضور رغبتی و رسول پناه در هیأت مدیره و انتصاب عضو جدید، هیأت مدیره کامل می شد و از دل تصمیمات و بررسی های همه اعضای همراه، مدیر منتخب معرفی می شد.

به هر روی با تمام نواقص سیستماتیک در جهت انتخاب مدیرعامل که به نوعی برای اهلی فوتبال روتین وعادی شده نام سمیعی به عنوان مدیرعامل باشگاه بیرون آمده و با توجه به عدم شناخت از او ناچاریم بار دیگر به این انتخاب اعتماد کنیم و به مدیر جدید فرصت دهیم تا چنانچه توانایی دارد در این عرصه خودی نشان دهد و عرض اندام کند.

نگرانی عمده ما به عنوان رسانه نقد کننده و هوادار و پیشکسوت پرسپولیس امروز فوتبالی نبودن مدیرعامل تازه وارد است اما در نقطه مقابل برخی به «سلامت» این مدیر به عنوان نقطه پررنگ شخصیتی اش اشاره می کنند. سلامت البته آیتم فوق العاده مهمی است اما سیاست و کیاست مدیرعامل پرسپولیس نیز باید در درجه ای باشد که در این دوران پرتلاطم عمر مدیریتی او را حداقل به یک سال برساند.

از طرفی شاید نباید نگران مورد پیش گفته درخصوص انتخاب مدیر غیرفوتبالی باشید چه بسا مورد فوتبالی و اتفاقاً پرسپولیسی هم داشته ایم که تاوان زیان های دوران حضورش در راس باشگاه همچنان ادامه دارد هر چند ثابت شده به صورت کلی ضرر مدیران فوتبالی کمتر از مدیران سیاسی و نظامی است.