دوشنبه ها هيچكس را اعدام نكنيد / فوتبال با خودش مساوي كرد

1- همه رسانه ملي انگار در برنامه نود خلاصه شده است. شوي هفتگي عادل فردوسي پور كماكان تمام بار اطلاع رساني كشور را به دوش مي كشد و هر اتفاقي قرار باشد بيفتد، همين جا رخ مي دهد. اين بار و در آخرين ماموريت نجات بخش نود، اين برنامه تلويزيوني كمك كرد تا حلقه دار از گردن يك زنداني گشوده شود. جواني كه سال 86 در يك درگيري مرتكب قتل شده بود، سه شنبه صبح در شرف اعدام قرار داشت، اما ساعاتي قبل از اجراي مراسم قصاص و با اوجگيري تلاش هاي خيرخواهانه در برنامه نود، سرانجام اولياي دم راضي به بخشش شدند و از خون فرزندشان گذشتند. اين، سكانس پاياني يك سريال هفت ساله است؛ سكانسي كه هرچقدر هم شاد و هندي باشد، به واسطه تحمل اين همه سال اسارت و حكم ابدي عذاب وجدان، باز رنگ و بوي تراژدي با خودش دارد.

2- خوب است كه عادل به نجات يك زنداني اعدامي مي انديشد. براي ما مردمي كه ارزش جان آدم ها را از ياد برده ايم، يك نفر هم يك نفر است، اما كاش همه درد همين بود. كاش همه مان ساكنان سرزمين روياها بوديم؛ جايي كه فقط با يك عادل فردوسي پور، بشود جلوي ريخته شدن خون انسان ها بر اثر خشم و خشونت و انتقام را گرفت. زور خيرخواهي نود اما خيلي كم است و به جايي نمي رسد، در جامعه اي كه شرارت و عصبيت از سر و كولش بالا مي رود. آيا مي دانيد در ايران روزي شش نفر به قتل مي رسند و طبيعتا روزي شش نفر در معرض مجازات با چوبه دار قرار مي گيرند؟ آيا مي دانيد حمل چاقو در ايران روزانه باعث مرگ سه نفر مي شود؟ آيا مي دانيد در ايران سالانه بيش از هزار نفر به ضرب سلاح سرد از پا درمي آيند؟ آيا مي دانيد تعداد قربانيان چاقو در هر سال، از تعداد تماشاگران دو سوم مسابقات ليگ برتر در ايران بيشتر است؟ آيا مي دانيد تنها در سال 92 بيش از 617 هزار نفر در اثر نزاع به مراكز پزشكي قانوني در سراسر كشور مراجعه كرده اند كه اين رقم، افزايشي يك وهفت دهم درصدي را نشان مي دهد؟ آيا مي دانيد در طول دهه 80 نزديك به شش ميليون پرونده دعوا و درگيري در كشور گشوده شده است؟ زورت به چندتاي اينها مي رسد عادل عزيز؟ يك «نود» براي اين همه نبرد كم نيست؟

3- رشد روز افزون نزاع و يقه گيري و سواري گرفتن جرم و جنايت از همه نمودارهاي تصاعدي، شايد تاوان جامعه اي باشد كه ارزش و اهميت اقتصاد را از ياد برد و سعادت فرهنگي را فقط در قالب دستورهاي خشك و هدف گذاري هاي كليشه اي ميسر ديد. جامعه اي كه از جوانانش غافل شد، فرصت سني آنها را با سهل انگاري به يك تهديد جدي تبديل كرد و در دنياي شعارها باقي ماند، حالا ناچار است با اين اعداد و ارقام هولناك دست و پنجه نرم كند. اين سو عادل فردوسي پور و جواني كه با تقلاهاي اهل فوتبال از مرگ گريخت، آن سو ريحانه، داستان پرغصه اش و دست و پازدن هاي اهل فرهنگ و هنر! زير آوار مصيبت، ماييم و اين دلخوشي هاي كوچك، نجات شكوفه هايي چند، از گزند رگباري كه محصولات مان را نابود مي كند. كاش مي شد همه غصه هاي دنيا را با همين چند فقره تلاش حيات بخش به در كرد، اما زندگي سخت تر از اين حرف هاست. بايد سراغ ريشه ها رفت؛ ريشه هايي كه اسير آفت شده اند و برگ هاي سبزمان را زودتر از آنچه بتوان فكرش را كرد به زردي مي كشند.

4- حدود يك سال و نيم پيش بود كه جوان خطاكاري را در استاديوم فوتبال سبزوار به دار آويختند. حالا فوتبال با خودش مساوي كرده؛ جاني را كه گرفته، پس داده، اما كاش مي شد چوبه هاي مجازات كمتري در اين مملكت به پا كرد. كاش مي شد هيچ كس را صبح دوشنبه اعدام نكرد، شايد به وقت شامگاهان، نود از راه رسيد و با مرثيه خواني هاي بشردوستانه اش، جان آدمي را نجات داد. كاش...