دولت «وعده» به سر رسید! / ورود بانوان به استادیوم چه شد؟ فیفای اسلامی کجا رفت؟

محمود احمدی نژاد در حالی امروز مسوولیت هشت ساله قوه مجریه را تحویل می دهد و به نارمک برمی گردد که دو دولت او برای بسیاری از ایرانیان نماد مطالبات بر جای مانده و محقق نشده در حوزه های گوناگون است. همسو با اقتصاد و سیاست و فرهنگ و هنر، در عالم ورزش هم می توان از نفر اول دولت های نهم و دهم به عنوان مردی یاد کرد که موفق نشد بر تن انبوه قول و قرارهای خوشرنگش جامه اجرا بپوشاند. برای یادآوری آخرین وعده بعید احمدی نژاد، نیازی به سرکشی تا گذشته های دور نیست. همین دو ماه پیش بود که او تاکید کرد پروژه فرسایشی و خسته کننده ورزشگاه نقش جهان باید تا قبل از پایان کار دولت تکمیل شود و به بهره برداری برسد؛ آنچه هیچگاه محقق نشد. رییس سابق دولت پیش تر حتی از آمال و آرزوهایش برای قرار گرفتن ایران در جمع 12 تیم برتر دنیای فوتبال سخن گفته بود، اما امروز در حالی با دنیای قدرت وداع می کند که تیم ملی کشورمان در رنکینگ فیفا ده ها پله با قله رویاهای او فاصله دارد. جالب اینکه محمود احمدی نژاد فوتبال ایران را مردادماه 84 روی پله بیستم دنیا تحویل گرفت و حالا در مردادماه 92  آن را در رتبه شصتم رده بندی فیفا تحویل می دهد. بخش طعنه آمیزتر داستان این است که هیچ رییس دولتی پیش از او تا این اندازه به فوتبال علاقه و اشتیاق نشان نداده بود!

برای ردیابی مهم ترین قول نافرجام احمدی نژاد اما باید سراغ قصه خصوصی سازی پرسپولیس و استقلال رفت؛ جایی که به گواه آمار و ارقام نزدیک به 20 نوبت اعلان رسمی واگذاری این دو باشگاه توسط او و زیرمجموعه اش یکسره بی نتیجه باقی ماند و حالا آقای رییس در شرایطی پاستور را ترک می کند که سرخابی های تهرانی بیش از هر زمان دیگری «دولتی» اداره می شوند. جدی ترین وعده احمدی نژاد در این زمینه به اردیبهشت 88 برمی گردد که وی در آستانه انتخابات ریاست جمهوری صراحتا دستور خصوصی شدن پرسپولیس و استقلال را صادر کرد، اما این فرمان هرگز راه به جایی نبرد. ماجرای آزادسازی ورود بانوان به ورزشگاه ها را هم باید به سیاهه بدقولی های دولت پیشین اضافه کرد و همینطور داستان برگزاری مسابقات کشورهای اسلامی در ایران؛ آنچه نه تنها عملیاتی نشد، بلکه میلیاردها تومان هزینه مطلقا بی حاصل روی دست مردم کشورمان باقی گذاشت. این البته غیر از جاه طلبی های دوستان و زیردستان احمدی نژاد است که مقوله ای جداگانه به شمار می آید و خودش مثنوی هفتاد من کاغذ می شود. صرفا جهت نمونه، کافی است حکایت مهندس علی آبادی را به یاد بیاوریم که در سال های صدارتش بر سازمان تربیت بدنی، رویای خوش برگزاری المپیک تهران را در سر می پروراند و از تشکیل فیفای اسلامی سخن می گفت!

با توجه به آنچه در طول هشت سال اخیر بر ورزش کشور گذشت، دولت جدید شاید دو اولویت مهم در این حوزه پیش روی خودش داشته باشد؛ نخست آنکه با تمام وجود برای جبران کاستی ها و برآوردن توقعات ناکام مردم تلاش کند و دوم اینکه از تکرار مشی پیشین و صدور وعده های غیرقابل اجرا بپرهیزد. در میان گذاشتن قول و قرارهای شیک و فریبنده اگرچه ممکن است در کوتاه مدت به کار بیاید و گره ای را بگشاید، اما در دراز مدت می تواند اعتماد مردم به مسوولان را از بین ببرد و مهم ترین سرمایه مدیریتی کشور را مخدوش کند.