دیگ لیگی که برای من نجوشد...!

کنفوسیوس 2500 سال پیش آموزش می داد «هر کسی باید دیگران را مثل خودش دوست داشته باشد» یعنی همانطور که خیر و خوبی را برای خودتان می خواهید، همان را برای دیگران هم بخواهید. در این صورت است که شما اخلاقی زندگی می کنید.

 نامه تیم های لیگ برتر برای پایان دادن به این فصل از فوتبال ایران و ناتمام اعلام کردن آن را که خواندم یاد کنفوسیوس افتادم. اینکه در میان 16 تیم فعلی جدول تنها پرسپولیس است که بیش از بقیه ضرر می کند، برای همین امضایش نکرده اند! آنها با فاصله ده امتیازی از دیگران پیش هستند و اگر لیگ ادامه پیدا کند بیش از هر زمانی به رکورد چهار قهرمانی پیاپی نزدیک خواهند بود. یک اتفاق رویایی که بعید است تیمی به این زودی ها آن را تجربه کند. به همین خاطر واضح است قرمزها مخالف تعطیل شدن لیگ باشند

تیم های دیگر در بالای جدول می دانند که شانس قهرمانی ندارند و در پایین جدول هم خوشحال می شوند که لیگ همینطور یخ بزند و آنها سقوط نکنند. برخی پیشنهاد داده اند فصل بعد با 18 تیم برگزار شود تا تیم های صعود کرده لیگ های پایین تر هم بتوانند به لیگ بالا صعود کنند. اینطور همه راضی، جز پرسپولیس ناراضی! اما ماجرا به همین سادگی نیست. در لیگ یک چند تیم جز مس رفسنجان که 53 امتیاز دارد، فاصله تیم دوم با تیم نهم فقط هشت امتیاز است، یعنی هفت تیم دیگر می توانند مدعی شوند که با انجام بازی های باقیمانده شانس صعود به عنوان تیم دوم را دارند. با آنها چه می شود کرد؟ بحث اینجا بر سر نحوه صعود نیست، در مورد این است که همه ما وقتی اطمینان حاصل کنیم در یک بازی برنده نمی شویم به جای آنکه جوانمردانه آن را ادامه بدهیم، ترجیح می دهیم خیلی زود از آن خارج شویم. چرا؟ چون به ضرب المثل «دیگی که برای من نجوشد...» بیشتر از هر توصیه اخلاقی و ژست پهلوانانه ای اعتقاد داریم.

اگر اختلاف تیم های بالای جدول (سپاهان، استقلال، تراکتور) با پرسپولیس سه امتیاز بود، آیا آنها هنوز هم به تعطیل شدن لیگ رضایت می دادند و نامه را امضا می کردند یا می گفتند بهتر است عجله نکنیم و اجازه بدهیم زمان بگذرد و بعد تصمیم بهتری بگیریم؟ آیا آن زمان هم این همه نگران «سلامت جامعه» بودند؟ اگر پرسپولیس شانس قهرمانی نداشت آیا زودتر از همه نامه را امضا نمی کرد تا تیم های رقیب قهرمان نشوند و بیانیه نمی داد که فوتبال ارزشش را ندارد که سلامت جامعه را به خطر بیندازیم؟ اصولاً سلامت چقدر برای تیم های فوتبال ایران اهمیت دارد؟ اگر داشت آیا تلاش نمی کردند جلوی این همه آزار انسانی در ورزشگاه ها را بگیرند؟ آیا متحد نمی شدند که ریشه فحاشی ها و توهین ها و سنگ پرانی ها را بخشکانند؟

قصه ساده است. عموم ما -شما البته فرق می کنید- در عین حالی که اندرزهای اخلاقی می دهیم به شدت به منافع فردی و گروهی خودمان فکر می کنیم. فحاشی بد است، تبانی بد است، پرخاش و توهین بد است، خارج شدن از یک رقابت جوانمردانه بد است، به خطر افتادن سلامت هواداران بد است، البته اگر منفعت ما در آن نباشد! اگر از آن سود ببریم، حالا خیلی ایرادی ندارد و «همه جای جهان هم همین است»! خدا انسان را آفرید، انسان هم توجیه را.