ذهن برنده پرسپولیس در معرض خطر

پس از نزدیک به چهار سال و یک ماه، دژاووی الهلال برای ارتش سرخ پایتخت در ریاض تکرار شد؛ برای تیمی که در دوران طلایی خود، تمام قدرت‌های بزرگ خاورمیانه اعم از النصر، الاهلی جده، الدحیل، السد و پاختاکور را به زانو در‌آورده بود. شکست چهارگله در عمان، مسیر پرسپولیس برانکو را در پاییز ۹۶ با تغییرات ملموس و اساسی مواجه ساخت. آرایش ۴-۴-۲ لوزی قرمزها از آن زمان جای خود را به ۴-۴-۲ خطی داد؛ و پرسپولیسی که به عطش سیری‌ناپذیرش برای حمله روی دروازه رقبا شهره بود، در فاز دفاعی زبانزد شد. تمامی این تغییرات برای یک هدف رقم می‌خوردند؛ برخاستن دوباره پرسپولیس.

باخت شنبه‌شب شاگردان یحیی گل‌محمدی هم به قدری تلخ بود که می‌تواند پیش از آغاز لیگ بیست‌ویکم، یک نقطه عطف در مسیر آنان قلمداد شود اما شرایط پرسپولیس ۱۴۰۰ نیز نسبت به ابتدای دوران اوجشان دستخوش تحولات بسیاری شده‌. از تیم رؤیایی برانکو، تنها ۶ نفر باقی مانده‌اند و باقی نفرات، به مرور زمان راهی پرتغال، قطر، امارات و کرواسی شده‌اند. خروج احمد نوراللهی و محمدحسین کنعانی‌زادگان و جذب جایگزین‌هایی که درخشش آنها به لیگ برتر محدود بوده، دست‌کم در زمان حال تیم فعلی قرمزپوشان را به کم‌ستاره‌ترین پرسپولیس پنج سال اخیر بدل‌ساخته.

در قیاس با چهار سال قبل که باخت سنگین سرخ‌ها بیش از هر چیز ناشی از شوک حاصل از انتشار خبر محرومیت پرسپولیس و مهدی طارمی در پرونده مهاجم بوشهری بوده، پیروزی امسال الهلال مقابل پرسپولیس نه‌چندان آماده‌ای که در شرایط پیش فصل قرار دارد، ابعاد فنی بسیاری داشته که گل‌محمدی و کادرش برای آغاز فصل باید به آنها توجه کنند. پرسپولیسی که آنالیزورش در آستانه دیدار با الهلال در اختیار تیم‌ملی بود، نه‌تنها بدون آگاهی کامل از نقاط قوت و ضعف رقیبش پا به ورزشگاه ملک فهد گذاشت، بلکه به‌روشنی نقشه‌ای برای خروج از پرس سنگین رقیب عربستانی نداشت.

بی‌شک در حذف امسال پرسپولیس از آسیا، عوامل خارجی نظیر اعتصابات مالی بازیکنان و معطلی یک‌روزه بازیکنان برای پرواز به ریاض بی‌تأثیر نبوده‌اند. همین دست از عوامل، تأثیر مشهودی روی وضعیت فیزیکی و ذهنی قرمزها گذاشتند؛ به گونه‌ای که ناهماهنگی عصب و عضله سرخ‌پوشان را می‌شد از پای گیرنده‌های تلویزیون به‌وضوح متوجه شد.

آنچه برای پرسپولیسی‌ها نگران‌کننده‌تر از تمام این ایرادات است، نبود روح جنگندگی در میان بازیکنان تیم است؛ اتفاقی که هواداران سرخ با آن به‌شدت غریبه هستند. پرسپولیسی‌ها به تیمی عادت کرده‌اند که با تنها ۱۴ بازیکن هر آنچه در توان دارد می‌گذارد تا متمول‌ترین رقبایش را از پیش رو بردارد.

ذهنیت برنده، بزرگ‌ترین میراث دوران برانکو است که یحیی گل‌محمدی و گابریل کالدرون نیز در دوران خود تا امروز به‌خوبی از آن محافظت کرده‌اند تا هت‌تریک قهرمانی لیگ برای پرسپولیسی‌ها به پوکر و گلات هم بدل گردد. حفظ این میراث در حال حاضر اما دشوارتر از هر زمانی گشته و به هنر و تدبیر کادر فنی کنونی سرخ‌ها باز می‌گردد. شاید یک شوک فنی نظیر آنچه برانکو در فصل ۹۶-۹۷ در شاکله تیم اعمال کرد، این روحیه را در طول نیم‌فصل نخست لیگ برای پرسپولیس بازیابی کند؛ به‌ویژه آن که قرمزها شروع سختی نیز در لیگ بیست‌ویکم خواهند داشت.