راز بزرگ شکارچیان جام

پرسپولیس در روزی با برتری یک بر صفر برابر تراکتور سوپرجام فوتبال ایران را برد که در کل نمایش استانداردی نداشت. نیمه اول که خیلی بد بود، نیمه دوم کمی بهتر شد، اما باز عملکرد شاگردان یحیی گل محمدی با چیزی که انتظار می رفت فاصله داشت. بخشی از این داستان هم طبیعی است و به تعطیلی یک ماهه مسابقات لیگ برمی گردد، اما به طور کلی خاصیت پرسپولیس فعلی این است که حتی در روزهای نه چندان خوب هم بارش را می بندد و پیروز می شود. آنها در اثر کامیابی های پیاپی، شخصیت موفقیت پیدا کرده اند. شکل گیری این کاراکتر سخت است و مدت ها طول می کشد، اما وقتی درست شد، بسیار به تیم کمک می کند.

نمونه های خروج از بن بست
خیلی جاها بوده که پرسپولیس از نظر فنی و نیروی انسانی با مشکل مواجه شده، اما همین کاراکتر به دادش رسیده است. به عنوان مثال پرسپولیس پشت پنجره های بسته و صرفا با 12بازیکن موفق شد قهرمانی لیگ برتر را به دست بیاورد و حتی به فینال لیگ قهرمانان آسیا هم برسد. خیلی جاها کار گیر می کرد، اما چون این تیم پیروزی را باور کرده بود، تا آخرین ثانیه به کسب آن امیدوار باقی می ماند. جالب اینجاست که این عادت حتی با تغییر مربیان هم از بین نرفت. کالدرون به جای برانکو در مسیر پیروزی گام برداشت و یحیی گل محمدی به جای سلف آرژانتینی اش در حال پیمودن همین مسیر است. به خاطر همین روحیه است که وقتی پیش از نیمه نهایی لیگ قهرمانان آسیا ناگهان خبر محرومیت عیسی آل کثیر منتشر می شود، تیم شوک به این بزرگی را هضم می کند و مهدی عبدی به جای او می درخشد. در پرسپولیس باور «توانستن» شکل گرفته و همین مسئله مسیرها را به سمت موفقیت هموار می کند.

تأثیر روی رقبا
این قصه اما یک سمت دیگر هم دارد؛ جایی که رقبا ایستاده اند. موفقیت های سریالی پرسپولیس همان قدر که برای خود این تیم اعتمادبه نفس خلق کرده، سایر رقبا را هم در موضع پایین دست قرار داده است. در طول این سال ها گاهی امکان به زیر کشیدن پرسپولیس برای حریفان نزدیکش فراهم شده، اما آنها در بعد روحی و روانی حریف سرخ ها نشده اند. به عنوان مثال در لیگ هجدهم استقلال و سپاهان بسیار به پرسپولیس نزدیک شدند، اما هیچ کدام نتوانستند از افت طولانی مدت این تیم استفاده کنند. سرخپوشان از 5 بازی آخر آن فصل فقط یکی را بردند، اما باز استقلال و سپاهان اعتماد به نفس لازم برای پایین کشیدن این تیم را نداشتند. این همان فصلی است که فرشید اسماعیلی در داربی پنالتی اش را چیپ زد و خراب کرد، همان فصلی که سپاهان در آزادی دست بالا را داشت، اما 90 دقیقه از حمله کردن ترسید و آخرش پرسپولیس قهرمان شد.

حالت معکوس

در نقطه مقابل اما اگر تیمی برای مدت زمان طولانی از دستیابی به موفقیت عاجز بماند، رفته رفته به ناکامی عادت خواهد کرد و آنگاه شکستن این پیله هم دشوار می شود. شاید استقلال فعلی مثال خوبی در این مورد باشد، اما پرسپولیس هم دوره مشابهی را پشت سر گذاشت. آنها در فاصله لیگ های هفتم و شانزدهم، 8سال قهرمان نشدند. در این مدت مثلا در لیگ سیزدهم تا یک قدمی فتح جام پیش رفتند، اما اعتماد به نفس کافی را نداشتند و در دیدار با راه آهن در ورزشگاه آزادی 2 بار برتری شان را از دست دادند. همانقدر که روحیه موفقیت تا سال ها در کالبد یک تیم باقی می ماند، کاراکتر بازنده هم می تواند مدت ها کنار تیم باشد و دست و پای بازیکنان را ببندد. در این شرایط کار روحی و روانی دقیق لازم است.