رامین رضاییان و بیماری روزگار ما / ادا در نیار رفیق!

این روزها همه جا حرف از رامین رضاییان است؛ بازیکنی که با پرسپولیس قرارداد دارد، اما در ترکیه با باشگاه های آن کشور مذاکره می کند. جالب اینکه مجموعه باشگاه و هوادارانش از نظر آقای رضاییان آنقدر «قابل» نبوده اند که او لااقل دو خط توضیح بدهد و بگوید قصد جدایی دارد. مدتها انتظار برای حضور او سر تمرین پرسپولیس، حالا به اینجا ختم شده که استاد در ترکیه مشغول دلبری از مشتری های جدید است و حتی مهدی طارمی را هم هوایی کرده و با خودش به این سفر مجهئول برده است. رفتارهای زننده و دور از شأن رضاییان باعث خشم هواداران شده و کاری کرده که آنها در فضای مجازی به انتقاد تند و صریح از مدافع راست تیم ملی بپردازند. در این میان اما جالب ترین رفتار از علی کریمی سر زد. ستاره سابق فوتبال ایران خواسته یا ناخواسته یک حرکت اعتراضی سالم را علیه رضاییان استارت زد. او نام این مدافع جنجالی را از لیست دوستانش در اینستاگرام حذف کرد. انتشار خبر مربوط به این ماجرا باعث شد هزاران تن از هواداران پرسپولیس به پیروی از او، رامین را «آنفالو» کنند و بدون نیاز به فحش و فضیحت، صدای اعتراض شان را به گوش او برسانند. رضاییان در طول یک سال گذشته تلاش زیادی کرده بود که رابطه مرید و مرادی اش با کریمی را جار بزند. او که بعد از گلزنی هایش عدد هشت را رو به دوربین ها نشان می داد، شاید هرگز فکرش را هم نمی کرد خیلی زود از چشم اسطوره اش بیفتد و به چنین غضبی گرفتار شود.

موضوع فقط رامین رضاییان نیست. بی حرمتی او به لوگوی یک باشگاه قدیمی و میلیون ها هوادارش، قطعا دردناک است، اما این مصیبت زمانی بزرگترجلوه می کند که یادمان می آید آدم های شبیه او این روزها چقدر زیاد شده اند. قبل از رامین، فوتبالیستی مثل رضا حقیقی با یک نیم فصل بازی خوب در پرسپولیس ناگهان اسیر وهم و خیال شد و بنای ناسازگاری گذاشت. درست مثل پیام صادقیان که او هم بعد از یک فصل نمایش قابل قبول در جمع سرخپوشان ناگهان گمان کرد دنیا به آخر رسیده و مالک کل کهکشان است! حالا این دو عزیز کجا هستند و چه می کنند؟ نکته اینجاست که «زود اقناعی» به یک بیماری جدید در این مملکت تبدیل شده و سقف آرزوهای همه ما را پایین آورده است. از استاد رامین رضاییان باید سوال کرد تو و دوستانت سال گذشته چه گلی به سر ملت زدید که حالا این همه طلبکارید؟ مگر نه این است که این تیم روز آخر از کسب مقام قهرمانی عاجز ماند و شرمنده نجابت 100هزار تماشاگر شد؟ آیا واقعا یک مقام نایب قهرمانی با چاشنی چهار تا بازی خوب، اینقدر سرمایه بزرگی است که به آدم اجازه بدهد مدیران و مربیان باشگاه را پشت خط تلفن معطل نگه دارد؟ به رامین رضاییان که در 26سالگی هنوز «هیچ» ندارد نگاه می کنیم و یاد مهدی مهدوی کیا می افتیم؛ ستاره ای در همین پست که در 20سالگی دروازه استقلال را باز کرد، اما سیر نشد و آنقدر ادامه داد که حالا مردم بندر هامبورگ سالروز گلزنی اش به یوونتوس را جشن می گیرند و دعوتش می کنند. رامین اما با کاکل پریشانش در ترکیه دنبال تیم است و آنقدر خودش را دست بالا گرفته که دیگر جواب تلفن هم نمی دهد. ببخشید آقای مارادونا!

رامین رضاییان در طول دوران کوتاه شهرتش خیلی سعی کرد ادای علاقه به علی کریمی را در بیاورد. کاش اما این دلبستگی کمی عمیق تر بود و عاشق سینه چاک می دانست همین شماره هشت محبوب، اوایل دهه هشتاد 4ماه مجانی و بدون قرارداد برای پرسپولیس توپ زد. کریمی هر ایرادی داشت –که داشت- هیچوقت از کار کم نگذاشت و پای پرسپولیس ایستاد؛ درست مثل امروز که هیچ سمتی در تیم ندارد، اما وظیفه گوشمالی دادن به بازیکن یاغی را بر عهده می گیرد و موثرتر از مدیران باشگاه آن را انجام می دهد. کاش امثال رامین هم کمی از این مرام درس می گرفتند و آدم های محترم تری می شدند. صحبت از کسی است که شش ماه پیش می گفت حاضر است بخشی از قراردادش را به باشگاه ببخشد تا هواداران بی بضاعت به شکل رایگان وارد ورزشگاه شوند، اما امروز به خاطر شندرغاز همان هوادار را سنگ روی یخ می کند. راست می گفتتند که روزگار غریبی ست...!